© Ella Pavlides
Het verhaal van Modern Woman begon toen Sophie Harris teksten naar liedjes vertaalde op zelfgeorganiseerde voordrachten. Als graduate in letterkunde kon ze dit als geen ander, en zelf verklaart ze dat haar interesse in volksverhalen en myhtes aan de basis ligt van de band. Met een duidelijk idee van welke richting ze uit wou, rekruteerde ze enkele muzikanten en zo was midden 2019 het eerste optreden als viertal een feit. Al snel gingen ze over de tong dankzij hun experimentele stijl en opwindende sets. In de muziek zitten elementen die variëren van postpunk en jazz tot folkmuziek. In ieder geval een project met slaagkans, in een landschap waar originaliteit de norm is geworden.
Even denken we naar “Crow’s Perch” van black midi te luisteren wanneer de eerste gitaarnoten klinken, maar al snel wordt deze twijfel letterlijk weggezongen. Sophie Harris klinkt soms als een van de drie Laïs-zangeressen, soms wat als Ellie Rowsell van Wolf Alice, maar altijd enorm intrigerend en zeer toonvast. In het eerste, dan nog voorzichtige refrein, zoekt ze zelfs verrassend hoge noten op. Het mag duidelijk wezen dat zij als leading lady het niveau van de songs omhoog tilt. Wanneer vervolgens de hi-hat en strijkers invallen, zit je pas echt gevangen in het nummer. In “Juniper” leunt de tristesse altijd ergens om de hoek, maar laat net dat hetgeen zijn wat het geheel zo uniek maakt. Laten we concluderen dat dit een hele mooie en toffe single is. De bijvoeglijke naamwoorden om zoiets te beschrijven hoeven niet altijd zo vergezocht te zijn.
Met nog enkele releases zoals deze en misschien wat fraaie voorprogramma’s zal de bal zeker terug aan het rollen gaan voor Modern Woman. Te beginnen op het End of the Road Festival, waar het in heel goed gezelschap alvast een mooie kans krijgt om iets neer te zetten. Met “Juniper” zullen de danspasjes alvast ingezet worden; graag meer van dit!
