STAKE + Channel Zero @ Lokerse Feesten: Onweer helemaal weggebruld

Er zijn zo van die momenten waarop je denkt: ‘Waarom moet het net nú in godsnaam onweren?’ Ondanks een optimistisch middagzonnetje pakten de donkere wolken zich rond halfacht vervaarlijk samen boven het Lokerse grondgebied. De teneur voor de metaldag was meteen ingezet. Het veruit sympathiekste festivalpubliek met obligatoire lange haren, zwarte T-shirts en twee pinten binnen handbereik trok zich van de open hemelsluizen echter bitter weinig aan. Hier en daar werd een poncho gedragen, maar net voor het podium lieten de metalkids (en -papa’s) zich gewillig gaan op de snoeiharde riffs van STAKE en Channel Zero.

STAKE, opgericht als Steak Number Eight, is een noiseband uit Wevelgem City. Dit viertal won in 2008 Humo’s Rock Rally en bracht in 2019 met Critical Method zijn eerste plaat als STAKE uit. Het was te merken dat de jongens er enorm veel zin in hadden, want de eerste onweerswolken werden probleemloos weggebruld door frontman Brent Vanneste en zijn gevolg. Vooral tijdens “Catatonic Dreams” sneuvelden enkele trommelvliezen en hield ook het slechte weer het voor bekeken. Hou deze jongens vooral in de gaten de komende jaren, dat dacht de entourage van Channel Zero waarschijnlijk ook. Er zijn weinig betere opwarmers voor een heavymetalband dan het luidruchtige geweld van STAKE.

Rond kwart over tien was het tijd voor Franky De Smet-Van Damme om zijn biker boots aan te snoeren en het podium te bestormen met zijn uitgebreide metalrepertoire. ‘‘t Goa mollejong’n broak’n’, riep hij nog toen hij naar de hemel keek, maar geen tijd om te piekeren; meteen knallen. Dat gebeurde met het onweerstaanbare “Suck My Energy”, al was die titel niet erg toepasselijk. De opener van Unsafe is voor de meeste fans ook het eerste nummer waarmee ze kennis maakten met Channel Zero. Meteen was duidelijk dat de groep niet naar Lokeren was gekomen om zijn setlist af te haspelen. De inzet was hoog en met klassiekers als “Unsafe” en “Bad to the Bone” kwamen de fans van het eerste uur ongelofelijk aan hun trekken.

Het eerste absolute hoogtepuntje was eigenlijk “Fool’s Parade”, een échte stonerplaat met badass tekst: ‘I drive a cadillac in a fool’s parade’. Vooraan het plein werd er gewillig gemosht op de betonnen ondergrond tussen de statafeltjes; hier en daar moest er zelfs eentje wijken voor het enthousiasme van het publiek. Gitarist (en sympathieke pee) Mikey Doling wisselde kwistig zijn gitaren tussen de nummers door om te verzekeren dat zijn riffs ‘spot on’ (sic) zouden zijn. Het zijn deze kleine details waaraan je merkt dat de mannen van Channel Zero op en top professionals zijn.

Ook de synergie tussen zanger en drummer was opzienbarend. De Griek Seven Antonopoulos verving in 2014 de betreurde Phil Baheux, maar het leek tijdens de set alsof Seven al sinds het uiterste begin bij Channel Zero zat. Zoals bij veel metalbands is de drummer de meest energieke van de bende, en ook dit slagwerk zorgt voor de olie in de motor van Channel Zero. Tussendoor gooide hij lustig de drumstokken in de lucht: het plezier droop er van af. Opnieuw wordt duidelijk hoezeer deze muzikanten optredens gemist hebben. Tijdens het refrein van “Heroin”, zowaar de eerste meezinger, droop het zweet van het T-shirt van De Smet-Van Damme. Het stevige eerste halfuur werd verdergezet met enkele minder bekende nummers, maar wél met dezelfde energie (al is ‘goesting’ misschien een beter woord). Ook Tino De Martino was in zijn element en kon zijn glimlach tijdens zijn riffs amper onderdrukken.

Afsluiten doe je in stijl met, hoe kan het ook anders, een knaller. Bij de eerste tonen van “Help” voelden we het kippenvel bij het publiek. Dit autobiografische nummer brengt De Smet-Van Damme met de bibber in de keel. De hoogste noten haalt hij net niet meer, maar het gevoel en de bezieling in deze song kan je niet anders dan bewonderen. Met “Man on the Edge” drukten ze nog even het gaspedaal volledig in om de apotheose perfect in te leiden. “Black Fuel” zal altijd onlosmakelijk verbonden blijven met ex-drummer Phil, en als hommage kan het echt wel tellen. Tijdens dit laatste kwartier bevonden we ons in een ongeziene metalhemel. De energie en ziel die Channel Zero in zijn songs steekt, is iets waar menige buitenlandse band een puntje aan kan zuigen. Zelfs de twee olijke gozers van Goe Vur In Den Otto, die nadien de dag afsloten met een dj-set, gingen backstage compleet los op de laatste nummers. Channel Zero: een Belgisch exportproduct om fier op te zijn, maar wij zien hen toch graag optreden in onze eigen achtertuin.

Setlist Channel Zero:

Suck My Energy
Repetition
Unsafe
Bad to the Bone
Fool’s Parade
Heroin
Dark Passenger
Ammunition
Hot Summer
No More
Call on Me
Dashboard Devils
Help
Man on the Edge
Black Fuel