Sault is en blijft mysterieus. Het geheimzinnige muziekproject bracht de afgelopen twee jaar vier albums uit en ondanks dat we intussen enkele namen (zoals Kadeem Clarke en Cleopatra Nikolic aka Cleo Sol) kunnen linken aan het collectief, blijft de geheimzinnigheid wel aanwezig. Dat komt onder andere door een gebrek aan interviews, optredens, verschijningen op tv en dergelijke. Zowel 5 en 7 uit 2019 als Untitled (Black Is) en Untitled (Rise) uit 2020 kregen een hele hoop lovende kritiek en verschenen in lijstjes met de beste albums van het jaar waarin ze uitkwamen. Net zoals hun eerste twee albums krijgt ook hun jongste telg een cijfer als titel en deze keer is dat Nine. Bovendien zal het album na 99 dagen van het internet verdwijnen, dus geniet ervan zo lang het kan.
Ondanks dat Sault vanaf het begin racisme regelmatig aankaartte in hun teksten, waren de teksten vorig jaar (het jaar van George Floyd, Breonna Taylor en de BLM-marsen) nog net iets pijnlijker om naar te luisteren. Racisme is sindsdien wat uit de spotlight verdwenen, maar het is er nog steeds en dus heeft Sault het er (terecht) opnieuw over. Het thema keert regelmatig terug doorheen Nine en komt zo zeer duidelijk aan bod tijdens “You from London”, met eenzelfde pijnlijke ironie die we eerder op “You Know It Ain’t” hoorden. Terwijl de titel doorheen het lied in een loop zit, rapt Little Simz er wat over en komen lijnen als ‘We get triggered when hearing the sound of the police’ aan bod. Het zou nogal makkelijk zijn om daarna ‘whoop whoop’ te denken, maar het zet ons vooral aan het denken over racisme en ongelijkheid. Want laten we eerlijk zijn, wat weet een witte amateurschrijver daar nu écht over?
Tussen de mooie zanglijnen op albumafsluiter “Light’s in Your Hands” door heeft een man het over de dikke huid die gekleurde mensen moeten hebben en het feit dat dat eigenlijk geen vereiste zou mogen zijn. De duidelijke tekst gaat gepaard met prachtige muziek, eerst alleen op piano en daarna ook met percussie en een zalige baslijn. De rhythm-and-blues van Sault slaat opnieuw aan en bevat vaak leuke details die je niet meteen hoort. “Haha” is dan weer heel simpel en opent met wat geklap en een enthousiast koortje. Het komt wat kinderlijk over, maar het is een leuke manier om het album mee te beginnen. Nine telt maar tien nummers (wat weinig is voor een Sault-album), maar laat die liedjes wel divers klinken, waardoor het niet eentonig wordt.
Op Nine krijgen we wat meer elektronische geluiden te horen dan op de vorige albums en zo frist Sault hun sound wat op. Tijdens “London Gangs” krijgen we een elektronische ondertoon, waardoor het lied zich wat in een andere sfeer bevindt dan de meeste liedjes van de groep. Toch is de percussie nog steeds zoals we die van Sault gewoon zijn. Bovendien maakt het daardoor gecreëerde ritme de track dansbaar en doet het zo wat terugdenken aan het vrolijke “I Just Want to Dance”. Ondanks dat het lied voor een groot deel vrij strak is, komt naar het einde toe ook die speelsheid er weer in, wat de serieuze teksten vaak wat verzacht.
Het vorige album is nog maar tien maand oud en Sault is daar alweer met een nieuwe plaat. Dat Nine aansluit bij voorgaand werk verbaast ons niet, en dat het met momenten net iets anders klinkt, doet het voor de fans toch fris aanvoelen. Thematisch is er geen grote verandering en ook dat is geen verrassing, aangezien racisme nog steeds bestaat. Sault doet ons aan het denken zetten over gelijkheid en racisme, zonder er een depressieve boel van te maken. Nine is zowel leuk om op de achtergrond te horen als om gefocust naar te luisteren. De leuke ritmes vang je de eerste keer op, maar de diepgang en details hoor je pas wanneer je écht luistert en net dat maakt Nine alweer een sterk album van Sault.
Je kan Nine streamen of kopen tot 2 oktober dit jaar.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
