De naam Folamour, alias van een Franse dj en producer, doet waarschijnlijk bij heel wat fans van het boiler room-gegeven een belletje rinkelen. De man toont in zijn sets dat hij een neus heeft voor het met verve aan elkaar rijgen van dansbare hooks, mash-ups en overgangen. Zijn excellente nummerkeuze verraadt een immense sympathie voor funk, disco, jazz en alles wat daar tussenin ligt te sudderen. Bovendien heeft hij een boon voor nummers die al langer door de ether knallen dan hij er in rondloopt.
Die voorliefde vertaalde zich ook in het producen, meestal voor zelf mede-opgerichte labels For Heaven Use Only of Moonrise Hill Material. Op debuut Umami koos hij voor een met samples doorspekte voedingsbodem. Een houseblend met vocale en instrumentale samples uit soul, hiphop, jazz en funk zorgde voor een bont en kleurrijk geheel, met voor elk wat wils. Alles ademde een bepaalde levensvreugde en uitbundigheid uit. Recentelijk ging het echter een andere richting uit. Op Ordinary Drugs werd de aandacht al wat verschoven naar de verschillende stappen van het productieproces, en de samples bleven wat meer in de kast steken. Knipogen naar Folamours invloeden bleven wel aanwezig.
Op derde album The Journey worden de knipogen nog subtieler, en verschuift het zwaartepunt nog meer naar het productionele. Ook guest vocals zijn nog prominenter aanwezig. Naar eigen zeggen koos de Fransman er nu nog meer voor om te starten met het schrijven van teksten en opnemen van drums, bas, strijkers en gitaren. Zo poogde hij de klank die hij aan een specifiek moment wou geven nog representatiever te maken.
Dat resulteerde in een niets-moet-alles-mag plaat, met een heel eclectische spreiding. Opener “Ono Waterfall” zet de toon voor de rest van de plaat met een erg gelaagde productie. Zachte aanslagen op de piano wisselen assertieve synths en kwieke drums af, met strijkers als scheidsrechter. Ook “Latécoère” is schitterend opgebouwd en aandachtige luisteraars blijven laagjes ontdekken. Na de rustige opener word je dan weer meteen uit je stoel getrokken door Folamour met “The Journey”, waarop Zimbabwaan Zeke Manyika de vocals voor zijn rekening neemt. Een onverwachtse injectie is het, upbeat en energiek, zowel door de vettige baslijn als de Afrikaanse percussie.
Zo blijft het verschillende richtingen uitwaaien doorheen de plaat. Op het instrumentale “St Moskov” krijgen we intrigerende ritmes voorgeschoteld die zo van Dijf Sanders zouden kunnen komen. “Truth” is dan weer een vocaal experiment, dat in combo met de extreem funky baslijn en zachte beat aan Channel Tres doet denken. Leuke toets zijn de zomerse trompetten, die ook “Rue de Paradis” naar vakantie doen klinken. Het laatste luik van de plaat staat overigens ook in schril contrast met al het voorgaande. Daar legt Folamour zijn creaties voorzichtig neer in een berustend bedje van melancholie.
Het merendeel van de plaat mag dan wel achterover leunen in een laidback sfeertje, de housebeats zijn zeker ook aanwezig. Vaak met een commercieel randje, zoals op het funky “Resonate” en single “Lost in Space” met SG Lewis achter de micro. Gitaartjes en baslijn knipogen hier guitig naar Chic en consoorten. The Journey mikt echter ook wat verder dan catchy en toegankelijk, met Folamour op zijn best bij allrounder “We Gotta Wake This World Up From Its Sleep”. Gelaagde en brede instrumentatie geven een unieke flair aan wat anders maar een generische beat zou zijn. Dat kunstje flikt hij met onder meer een krachtig slappende bas ook op “My Brother’s Keeper”.
Folamour hield zich voor deze plaat duidelijk niet aan restricties qua genres en manier van componeren. Dat geeft opnieuw een collectie songs waar alles alleenstaand misschien niet echt tot de verbeelding spreekt, maar de plaat in zijn geheel wel een verhaal vertelt waar de gemiddelde muziekliefhebber wel ergens zijn meug in vindt. Is het dan niet wat op safe spelen, zo’n bont allegaartje in je winkelrekken plaatsen? Ja, waarschijnlijk wel, maar alleen al door de specifieke muzikale flair die Folamour zich eigen gemaakt heeft, belandt er toch wel wat in ons winkelkarretje. En we blijven toch zeker ook zijn heerlijke sets in het oog houden.
