Zelfs in tijden waarin verschillende ninetiesbands, al dan niet bewust, teren op de zilveren of parelen jubilea van hun doorbraakalbums, blijft de Schotse rockgroep Garbage rond frontvrouw Shirley Manson en meesterproducer Butch Vig jaarlijks afkomen met nieuwe muziek. Het is alleszins niet zo dat ze het nog moeten doen voor het geld. Integendeel, het zelfgetitelde debuut uit 1995 met de hitsingles “Stupid Girl” en “Only Happy When It Rains” zetten de band wereldwijd op de kaart. Na een bescheiden clubtournee verzorgden ze in 1996 het voorprogramma van Smashing Pumpkins op diens Infinite Sadness-stadiontournee. Datzelfde jaar headlinede de groep in ons land de Marquee op de eerste dag van Pukkelpop. Drie jaar later bleef de hype overeind toen ook Version 2.0. met “I Think I’m Paranoid” mocht rekenen op een platinumverkoop. Sindsdien is Garbage een vaste waarde in het westerse muzieklandschap, maar is de band zowel live als op plaat niet verveld tot een nostalgie-act.
No Gods No Masters is intussen het zevende studioalbum. Dit album werd gepromoot als ‘een kritiek op de opkomst van kapitalistische kortzichtigheid, racisme, seksisme en vrouwenhaat over de hele wereld’. In ons interview met drummer Butch Vig vertelde hij dat de band zich nergens nog iets van aantrekt en de muziek maakt die ze wil maken. Niettemin blijft het tenenkrullend als muzikanten met een miljoenenwaarde plots het hoge woord willen voeren. Nochtans was het politieke klimaat van de jaren negentig geen rozengeur en manenschijn: de Joegoslavische Burgeroorlog, de Rwandese genocide, de zedenschandalen van Bill Clinton, de voorbeelden zijn legio. Gelukkig blijft de extraverte Shirley op het nieuwe album geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en zolang Vig zijn eeuwige moustache draagt, zit de muziek zoals vanouds wel snor.
Opener “The Men Who Rule the World” zit tekstueel boenk erop, maar lijkt terwijl op een goedkope stijlmix van Pink Floyd’s “Money” en “Money, Money, Money” van ABBA. Twee hits die ondanks hun kritische boodschap beide groepen geen windeieren brachten. Ondanks de funky klanken en casinosamples is Garbage in deze track het stevig rocken niet verleerd. Verder mogen liefhebbers van potige FM-rock hun hart ophalen met de singles “Wolves” en “Godhead”, waarin gitarist Steve Marker noisy riffs uit zijn gitaar schudt. Over het algemeen verdwijnen de gitaren fel naar de achtergrond in No Gods No Masters. In de plaats daarvan weet Garbage met een arsenaal aan keyboards en synths degelijke songs te componeren.
Titeltrack “No Gods No Masters” is bijvoorbeeld een uptempo new wave discotrack à la Depeche Mode die na een paar luisterbeurten goed blijft hangen. Hetzelfde geldt voor het catchy nummer “The Creeps”, al gaat het ravegehalte pas een paar niveaus hoger bij het apocalyptische “A Woman Destroyed”. Op het einde lijkt met de klokkensamples en nasale achtergrondstemmen het laatste uur van Shirley geslagen te zijn. Toch kan er op deze Garbageplaat ook gedanst worden op de poppy melodieën en frisse beats van “Anonymous XXX” en “Uncomfortably Me”. Moest de American Pie-spin-off, Girls Rules uit 2020, nu verschijnen, stond volgens ons “Uncomfortably Me” ongetwijfeld op de soundtrack. Enerzijds klinkt het raar om een 54-jarige powervrouw te horen zingen over een blijvend schaamtegevoel. Anderzijds is het chic dat Shirley haar innerlijke emo nog altijd niet kwijt is, en zo iedereen met een ongemakkelijk gevoel een hart onder de riem steekt.
Over twee jaar bestaat de Schotse rockgroep Garbage een goeie dertig jaar. Gedurende die periode liet de groep zich nooit voor een gat vangen. Eens de groep zich eind jaren negentig financieel geen zorgen meer hoefde te maken, hielden zangeres Shirley Manson en drummer Butch Vig geen rekening meer met de commerciële grillen van de muziekindustrie. Daartegenover bracht de groep om de zoveel tijd een kwalitatief album uit waarmee ze hun trouwe schare fans achter zich bleven verzamelen. Ook met het zevende album No Gods No Masters zullen die fans de weg terug vinden naar het krasse stemgeluid van Shirley en de goed gelaagde producties van Vig. Of dit album dus ‘veel mensen pisnijdig zal maken’, valt te betwijfelen. Inhoudelijk smelten volgens ons de politieke boodschappen als sneeuw voor de zon wanneer je de nettowaarde van de kopstukken opzoekt en de huidige wereldcrisissen vergelijkt met die van de jaren negentig. Door de constante afwisseling van dance, industrial, pop en rock zijn nummers als “Wolves”, “Godhead”, “Uncomfortably Me” en de titeltrack “No Gods No Masters” voer voor genregevoelige afspeellijsten waardoor het onwaarschijnlijk is dat de haters hun grote gelijk zullen halen.
Facebook / Instagram / Website
