AlbumsRecensies

Clara Luciani – Cœur (★★★★): In glitter gehulde Franstalige popmuziek

Een tweede plaat maken is voor heel wat muzikanten een bitterzoete vloek, maar evenzeer de uitgelezen kans om jezelf als artiest echt op de kaart te zetten en te bewijzen dat je geen eendagsvlieg bent. Dat heeft de Franse Clara Luciani duidelijk heel goed begrepen, want na het gigantische succes van haar “La grenade”, dreigde het one-hit-wonder fenomeen. Al denken we dat deze angst niet terecht was, want Sainte-Victoire staat vol pareltjes die elke luisterbeurt steeds wat meer gaan schitteren. De zomer leek plots binnen handbereik met het uiterst catchy “Le reste” en daarmee was de toon gezet voor een tweede album dat alle verwachtingen overtreft.

Stromae en een paar jaar later Angèle wisten het land in rep en roer te zetten met hun vernieuwende muziek waarop voor een keer geen Engelse zanglijnen met vage accenten te horen waren. Ze kozen resoluut voor hun moedertaal, het Frans, en werden daarmee zelfs door het Vlaamse publiek op handen gedragen. Dat de taal der liefde ook muzikaal ons hart sneller doet kloppen, merken we steeds vaker. Evenals Clara Luciani, die overduidelijk haar eigen grenzen opgezocht heeft om een plaat te maken die klaar is om de wereld ingestuurd te worden. Op Cœur horen we invloeden van chanson en disco die naadloos verweven zitten in compacte popsongs die nu al een tijdloos karakter uitstralen.

De Franse zangeres liet ons lang in het ongewisse wat haar nieuwe plaat betreft, met slechts twee singles die het levenslicht al zagen voor Cœur in zijn geheel te beluisteren was. Hoewel “Le reste” en “Amour toujours” een prima voorbode voor de plaat waren, is het kleurenpalet nog een stuk diverser en levendiger. Op titeltrack “Cœur” verwelkomt een engelenkoor ons, waarna de glinsterende poorten van een prachtige zomer openslaan. Het nummer vormt de perfecte muzikale samenvatting van wat je te wachten staat en beweegt zich moeiteloos langs intieme momenten en grootse refreinen die het onmogelijk maken om stil te blijven staan.

Aan die intiemere momenten is er geen gebrek op Cœur, zo wordt de unieke stem van Luciani dubbel en dik in de verf gezet op een song als “J’sais pas plaire”. Dat de zangeres niet alleen inspiratie haalt uit artiesten als Françoise Hardy en Juliette Armanet, maar ook uit poëzie blijkt ook op haar tweede plaat. Subtiele rijmschema’s verschuilen zich in het nummer terwijl de instrumentale partij zich duidelijk op de achtergrond houdt om het verhaal over te brengen op de luisteraar. Dat illustreert hoe makkelijk Luciani schakelt tussen ingetogen liedjes waar de focus echt op de arrangementen en het vocale ligt en tracks die elke seconde meer lijken te exploderen. Zo regent het op “Respire encore” glitters en maken we een tijdreis naar de hoogdagen van disco. Het tempo wordt behoorlijk opgeschroefd, het instrumentarium uitgebreid en ook de backing vocals worden uit de kast gehaald om het geheel nog meer body te geven. In de bridge lijkt het geheel even tot rust te komen, al voel je een onderhuidse dreiging die zich steeds meer manifesteert en uiteindelijk explodeert in een gigantische muzikale climax. Als er een song is die absoluut gemaakt is om live te spelen, dan is het absoluut het extreem catchy “Respire encore”.

Luciani bewijst dat popsongs anno 2021 ook verfrissend kunnen zijn door met het muzikale verwachtingspatroon van de luisteraar te spelen. Een plotse stilte of onverwachte wending zorgt ervoor dat onze aandacht zo goed als nergens verzwakt. Zelfs als je stiekem geen idee hebt waarover ze het heeft. Voor het melancholische “Sad & Slow” schakelde ze de hulp in van Julien Doré. Dat de twee heel mooi blenden hoorden we al op “L’Île au lendemain”, maar dat wordt nu nogmaals onderstreept. Doré neemt de lagere zangpartij voor zijn rekening waardoor we kennis maken met de hogere regionen van het vocale bereik van Clara Luciani en dat is een zeldzaamheid die zeker smaakt naar meer. Na een laatste dans op “Bandit” is het alweer bijna tijd om afscheid te nemen en dat doet de zangeres in stijl met “Au revoir”. ‘Non, faudra pas pleurer après / Quand j’aurai tout chanté / Qu’enfin je me tairai’, klinkt het en met die woorden en een laatste hartslag als outro is de cirkel rond en ben je voor je het weet weer bij “Cœur” beland.

De evolutie van Sainte-Victoire naar Cœur is treffend en daarmee weet Clara Luciani vriend en vijand te verbazen. De naadloze overgang van chanson naar disco, het rijke instrumentarium en de warme vocalen van de Franse doen ons alvast dromen van een fantastische zomer waarin we steeds weer wat dichter bij elkaar mogen dansen. De toekomst ziet er alvast rooskleurig uit, want met haar nieuwe langspeler heeft ze wat ons betreft alvast goud in handen.

Op 8 november 2021 kan je Clara Luciani aan het werk zien in het Koninklijk Circus en op 9 maart 2022 staat ze in Vorst Nationaal.

Facebook / Instagram

640 posts

About author
Dansende Beer met een hart voor Scandinavische popmuziek, sad girl music (lees: Phoebe Bridgers) en Franstalige dingen.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Aarde Aan Daan - "Verrassing"

Wie denkt dat enkel oubollige liedjes in het Nederlands geschreven worden is eraan voor de moeite. Dat bewijst Aarde Aan Daan die…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Natalie Jane - "Tattoos"

Natalie Jane is een heus TikTok-fenomeen die fans verzamelde met nummers te coveren in grote parkings. Die bevatten een goede akoestiek voor…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Madison Beer - "Make You Mine"

Madison Beer is al even bezig aan een opmars binnen de muziekwereld. Haar debuutplaat scheerde hoge toppen en ook Silence Between Songs,…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.