De sociale maatregelen van het afgelopen jaar hebben bij veel bands ervoor gezorgd dat er amper samen werd gerepeteerd, laat staan samen in een studio gekropen werd. De Nottinghamse psychrockers van Cult Of Dom Keller doen al sinds 2007 hun eigen ding en schuwden in het verleden nooit om experimenteel te werk te gaan, en dus hebben ze deze beperkingen tot een voordeel omgebogen. Hun vijfde langspeler They Carried the Dead in a U.F.O. werd apart door elk bandlid zelf opgenomen, gemixt en geproducet, waardoor ze allen volledige controle hadden over hoe ze zelf klinken. Het resultaat is hun beste en meest gelaagde album tot nu toe, dat hen op creatief vlak naar een ander niveau brengt.
Hun voorgaande albums, inclusief het meest recente Ascend! uit 2020, zijn allen fijne, psychedelisch slepende lo-fi psychrockplaten, al bleven ze tot nu toe wat onder de radar. They Carried the Dead in a U.F.O., dat 21 mei 2021 uitkomt op Fuzz Club Records, is echter van een ander kaliber in die zin dat het veel meer draait om langzaam de juiste sfeer te scheppen, waarbij alle hokjes wegvallen. Het geheel klinkt veel industriëler, barst van de creatieve en trippy effecten en samples, en flirt geregeld met verwante stijlen als goth, postpunk en shoegaze. Hoe dan ook, ze slagen erin om de aandacht te houden en de luisteraar mee te nemen in een donkere, psychedelische trip waar je niet uit kan ontsnappen. Het gebeurt allemaal zo organisch dat je haast vergeet dat je naar een plaat aan het luisteren bent, en laat dat nu juist zijn waar het allemaal om draait.
Openingstrack “Run from the Gullskinna” landt per helikopter en zet meteen een motorische ritmesectie met orgel in duaal contrast met een breekbare zanglijn. De break en uitbarsting die volgen overtreffen de anticipatie en nemen je mee in hun verhaal, dat overigens mooi overloopt naar “Lyssa”, een verwijzing naar de Griekse godin van de woede en een eerder gereleasete single. Een gejaagde, industriële postpunksound heerst hier, maar toch heeft het nummer tussen de dissonante gitaren en noise een soort onderliggende rust die op het einde verandert in een licht dreigende soundscape. Het lijkt erop dat er bij veel nummers bewust op een speelse manier een spanningsveld wordt gecreëerd door contrasterende zaken te combineren, zoals onheilspellende drums, noise, dissonante synthakkoorden, maar dan met een rustige en breekbare stem erover. Dat is zeker het geval bij “Psychic Surgery”, en werkt wonderwel.
Er staan ook nummers op die wat minder uitspattingen hebben en niet per se ergens naartoe gaan, maar wel beelden en emoties doen oproepen, zoals het traag brandende “Cage the Masters” of de organische soundscapes van “Amazing Enemy”. Eigenlijk hebben alle tracks een bepaalde filmische waarde door de sfeervolle composities en syntheffecten. Geen enkel nummer is hetzelfde, maar is slechts een kort hoofdstuk in een samenhangend verhaal waar je het einde niet van wil weten. Het laatste hoofdstuk “Last King of Hell” zorgt nog voor enkele felle eindscènes met naar de keel grijpende geluidsmuren en een ultieme apotheose. Een meesterlijke afsluiter van een prachtig verhaal van contrasten tussen goed en kwaad, licht en donker, hard en rustig, breekbare stiltes en bruut industrieel geweld.
Cult of Dom Keller neemt met dit op afstand geproducete project een grote sprong voorwaarts en levert een zeer gelaagd en filmisch conceptalbum af. De donkere trip wordt beter naarmate je hem meer neemt en komt het best tot zijn recht op hoog volume op goede speakers of een degelijke koptelefoon. Als alles goed gaat, mogen we eind augustus terug een editie van Fuzz Club in de Effenaar in Eindhoven verwachten met het beste van de internationale psychrockscene. Het zou ons dan ook verbazen mochten deze heren niet terug pronken op hun affiche, want dat ze tot de top van het genre behoren, hebben ze nog maar eens duidelijk gemaakt.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
