Op de bootlegcollectie People, Let Me Get This Off My Chest hoor je Paul Stanley, ook bekend als The Star Child, meer dan een uur lang waanzinnige, campy, over the top bindteksten debiteren. Hij is dan ook een van de meest entertainende en extravagante frontmannen uit de geschiedenis van de rockmuziek. Misschien wel de beste, als je gaat zoeken tussen frontmannen die hun gezicht wit geschminkt hebben, met een zwarte ster over hun rechteroog.
Deze Paul Stanley heeft nu een soulalbum uitgebracht. Voor Led Zeppelin hem richting Kiss duwde, had hij het geluk dat hij legendes heeft zien optreden zoals Otis Redding en Solomon Burke. Zijn tienerjaren, de jaren 60, werden gekleurd door Philly-soul en motown-r&b. Dat is geen slechte muzikale opvoeding. Het zijn invloeden die ook tot in Kiss-songs doordrongen, zoals “Shout It Out Loud” en “What Makes the World Go Round“.
Nu, dat is allemaal goed en wel, maar trekt Now and Then ook op iets? Aan Soul Station, de groep waarmee Stanley af en toe optreedt sinds 2015, zal het alvast niet liggen: de drummer is Eric Singer van Kiss en de 9 andere klasbakken hebben gespeeld bij Stevie Wonder, Aretha Franklin, Paul Anka, maar ook Justin Timberlake, Usher en Macy Gray. Het album opent met “Could It Be I’m Falling in Love” van The Spinners. En dat is slim, want deze oerklassieker dompelt je meteen in de soulsfeer onder. Ook moeilijk om slecht te vinden, natuurlijk. De productie klinkt fris, maar het orchestrale arrangement met blazers en strijkers komt ons iets te fluweelachtig over. Las Vegas wenkt. Gelukkig klinkt Stanley’s stem verrassend goed voor iemand die 45 jaar lang ‘AAAALLLRIIGGGHHT PEOPLE!!!’ heeft staan brullen. Op het einde van het nummer maakt hij wel een kapitale fout: hij laat achtergrondzanger Gavyn Rhone een partijtje zingen. Meteen wordt duidelijk dat Stanley eigenlijk maar een witte, Joodse jongen van Queens, New York is.
De selectie songs is uitstekend: Stanley brengt onverwoestbare krakers als “The Tracks of My Tears” (van Smokey Robinson & The Miracles) en “Let’s Stay Together” (van Al Green), maar ook minder bekende, maar daarom niet minder fijne nummers als “La-La-Means I Love You” (The Delfonics) en “Just My Imagination (Running Away With Me)” (The Temptations). Het Star Child falsettoot zich een weg door de nummers (check zeker “Ooo Baby Baby”), wat onze hersenen toch redelijk op de proef stelt. Dit is niet Stanley zoals we hem kennen. Zijn falsetto herinnert ons ook aan Music From “The Elder”, het meest controversiële Kiss-album. En op een of andere manier verwachten we dat die stem op elk moment kan breken. Het is dan ook geen geheim dat Stanley live niet meer kan wat hij vroeger kon.
Op Now and Then staan ook (drumroffel) originele songs. Stanley wou niet in het verleden blijven hangen, zei hij, dus pende hij 5 retrosoulnummers neer. Zelf voelen we het meeste voor “Save Me (From You)”, waarschijnlijk omdat het een midtempo rocker had kunnen zijn voor het nieuwe Kiss-album dat er nooit zal komen. Wat dat betreft stonden fans redelijk op hun achterpoten toen bleek dat Stanley nieuw materiaal had geschreven, maar niet voor Kiss. Als rockgod kan je je ook alles permitteren.
Een van de betere Paul Stanley-quotes gaat als volgt: “If you love us, that’s great. If you hate us, God bless ya. But if you’re somewhere in the middle, get the f*ck out.” Vreemd genoeg bevinden we ons nu eerder in dat verfoeilijke midden. Now and Then is duidelijk een werk van liefde waar veel tijd en moeite in gekropen is. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Stanley misschien wel soul kan zingen, maar daarom niet per se een soulzanger is. Vooral de onsterfelijke nummers en dat ronduit fantastische achtergrondkoortje maken voor ons het verschil. Dus, ja, wat nu? We hebben alle begrip voor het enthousiasme van Stanley voor dit project, en we gunnen hem alle succes, maar we denken dat we beter onze jas aandoen en de uitgang zoeken.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
