Wanneer de originele bezetting van een band verloren gaat, blijven vele fans hunkeren naar de leden van het eerste uur. Zo dachten de Melvins er ook over. De sludgehelden uit Seattle zijn terug, mét de originele bezetting van 1983. Frontman Buzz Osborne is nog even gek als altijd, al lijken de jaren hem wat in te halen; Dale Crover en Mike Dillard vervoegen hem op de bas en achter het drumstel. Met hun nieuwste album Working with God herbeleeft de groep haar hoogdagen en behaalt ze een voorspelbaar, maar enorm klinkend resultaat.
Het trio trapt af met een herwerking van een klassiek Beach Boys-nummer, grof getiteld “I Fuck Around”. De Melvins draaien niet rond de pot; op een haast kinderachtige manier blijven de leden het welbekende scheldwoordje gebruiken. Vanaf “Negative No No”, dat opent met een smerige riff, wordt de plaat zowel intens chaotisch als erg nonchalant. Soms heerst er een dergelijk ‘je m’en fous’-gehalte dat het haast lijkt dat er helemaal geen werk in het album gestoken is.
Ter illustratie: Working with God bevat twee nummers getiteld “Fuck You”, waarvan één een schreeuw van 11 seconden is. De knarren weten hun speelse humor te behouden, al is die soms ook wat overdreven. Zoals altijd staat het gitaargeweld evenwel centraal. Als een sloopkogel scheuren de enorme riffs door de nummers, terwijl de vocale bijdragen van Buzz een ongedwongen nevenschikking toevoegen aan de halsbrekende snelheid van zijn bandleden. “Boy Mike” leent een beetje van Kyuss’ Blues from the Red Sun-tijdperk met kenmerkende fuzzbeladen schakeringen. Ironisch genoeg waren de Melvins een grote inspiratiebron van Kyuss; dit zou wel eens een teken van wederzijds respect kunnen zijn.
Osbornes kenmerkend, bijna lusteloos gekreun steekt er bovenuit, en dat gedurende het hele album. “Bouncing Rick” en “The Great Good Place” doen ons denken aan de triomfantelijke heavy metal van Judas Priest, terwijl het groovy “Caddy Daddy” herinnert aan het werk van weleer. Het zouden overigens de Melvins niet zijn als ze niet op een bizarre toon zouden eindigen: “Good Night Sweetheart”, een cover van de klassieker van The Spaniels, dient als passende afsluiter en doet denken aan Zappa’s deuntjes.
Voor een band die al zo lang meegaat, is Working with God een meer dan geslaagd album. De Melvins verloochenen hun roots niet, behouden hun humor en zijn mee met de tijdsgeest. Vergeleken met de rest van hun repertoire, is het relatief lineair en duidelijk van opzet, met een nadruk op goed geschreven nummers. Even is sludge weer het smerigste en ruigste genre dat er is. Working with God is als een teletijdmachine die heerlijk actueel blijft.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
