Bestaat er bandnaam die lekkerder bekt dan die van het Australische vijftal dat voor de ladingdekker Psychedelic Porn Crumpets is gegaan? Psychedelische gitaren moeten zowat het enige zijn wat momenteel de grenzen van het werelddeel nog kan overschrijden, en een FFP2-masker loopt al snel aardig vol wanneer de zever die eraan wordt toegevoegd mee de oversteek maakt. Geen coronaproof muziek dus, al ware het maar dat de riffs van de heren klinken als een bijzonder vriendelijke uitnodiging om tegen de gitaarminnende medemens te dokkeren, op een met gerstennat gewijde avond.
En Bloody Oath, wat zijn de heren het nog niet verleerd! We krijgen amper tijd om nog snel een propje oorsmeer uit onze hoortunnels te pulken, of daar knallen de eerste riffs het grut vanzelf al naar buiten. “Big Dijon” is in feite niet meer dan een theelepeltje mosterd dat ons eerst niet bijster veel kwaad doet, maar z’n branderig potentieel pas waarmaakt wanneer de smaak dreigt weg te ebben. De inmiddels bekende riffs uit “Tally-Ho” gelden als de échte binnenkomer voor de plaat, het likkebaardend toekijken naar hoe concerten in Australië gewoon doorgaan, kent zijn summum tijdens de breakdown.
En wie verwacht dat bands als Psychedelic Porn Crumpets ‘gas terugnemen’ nog maar overwegen, komt bedrogen uit. De trippy intro bij “Sawtooth Monkfish” is het enige element dat een vertraging van de sneltrein die het nummer is kan doen vermoeden. Jack McEwan weet bij momenten zo prettig te knijpen op zijn stem dat het geheel het nog tot ‘catchy’ weet te schoppen ook. “Tripolasaur” is er daarnaast eentje dat liefhebbers van classicistische symfonieën maar beter niet aanklikken. Het bont kleurenpalet aan gierend gitaargeluid zou de stakkers wel eens te veel kunnen worden.
Maar er hoeft ook niet altijd doorgestoomd te worden, moeten de Australiërs bij het bedenken van de plaat hebben gedacht. Zo klinkt “Glitter Bug” een beetje als Miles Kane die zichzelf een psychedelisch jackje heeft aangetrokken: vocalen krijgen iets meer de bovenhand, al wordt de gitaar nooit verdrongen. “Glitter Bug” kabbelt gezellig richting z’n afgesplitste outro “More Glitter”, een welkome adempauze tijdens een salvo aan nummers dat je daar weinig kans toe laat. “Pukebox” is dan weer een goed getimede brug tussen rustiger en briesend geluid.
“Mundungus” knalt ijverig de nerveuze eindsprint in gang, met zijn intussen gekende punky sound waarin iets te technische riffs geslopen zijn. De leadsingle heeft een belachelijk onvriendelijke bite die de beste nummers van Frank Carter & The Rattlesnakes ook kenmerken, mede dankzij de furie in het heerlijke stemgeluid van McEwan. De voortvarendheid waarmee het vijftal tijdens SHYGA! The Sunlight Mound! te werk gaat, is een behoorlijk nieuw element in de sound die de heren zich al toe-eigenden, en wellicht de voornaamste reden waarom we lyrisch kunnen zijn over deze plaat.
Na High Visceral (Part 1) hoorden we Psychedelic Porn Crumpets wellicht nooit zo van jetje geven. De band is gegroeid in alle mogelijke opzichten, en levert ons een kleurenpalet aan héle straffe songs af. Vooral het eerste deel van de plaat ademt zoveel geestdriftigheid, dat de songs geen enkele moeite hebben om je van bij de eerste tonen bij je nekvel te grijpen. King Gizzard & the Lizard Wizard mogen dan wel de vaandeldragers van de Australische psychedelische rock zijn (sorry, Kevin Parker), Psychedelic Porn Crumpets bewijzen met hun vierde op zijn minst te duchten tegenstanders te worden. Oi mate!
Volg ons op Spotify voor dagelijkse porties nieuwe muziek.
