Wie een beetje bekend is met Koreaanse popmuziek weet dat zo goed als alle groepen uit het genre vallen onder drie grote entertainmentbedrijven. Dat is buiten (G)I-DLE gerekend. Die groep is een van de meest bekende k-popgroepen die niet door een van de ‘big three’ wordt beheerd en in tegenstelling tot andere groepen binnen het genre maken de leden veel van de muziek zelf. Soyeon, Minnie en Yuqi schrijven en producen de muziek die ze samen met de andere drie leden uitbrengen. Twee van de zes (G)I-DLE leden lenen daarnaast hun stem uit aan Ahri en Akali van virtuele groep K/DA, waar ook Madison Beer en Jaira Burns deel van uitmaken.
Sedert 2018 heeft (G)I-DLE elk jaar een ep uitgebracht in het Koreaans, Ondanks dat het jaar nog maar net begonnen is, releasede de groep deze week ook al een mini-album. I burn telt zes nummers waarvan “HANN (Alone in winter)” het eerste is. Na enkele mysterieuze pianotonen krijgen we Soyeons zachte stem te horen. Doorheen de mooie ballade worden we verschillende keren door mooie samenzang verwend die extra tot haar recht komt door de beperkte instrumentatie. Wie denkt dat k-pop alleen maar platte beats en leuke dansjes omvat, heeft het mis, want deze pianoballade is meteen het hoogtepunt van I burn.
Ook “HWAA” komt wat magisch over ondanks dat het al minder opvallend is dan de albumopener. Het catchy ‘aaaaah-ah’ werkt aanstekelijk, maar opnieuw is het de samenzang – of gebrek eraan – dat het hem doet. Meestal krijgen we niet meer dan twee of drie zangeressen tegelijk te horen waardoor (G)I-DLE nooit overdonderend overkomt en de muziek een zachte kant krijgt. Toch klinkt het zestal niet altijd poeslief en braaf. Zo wordt er bijvoorbeeld op “Where is love” wat gerapt, afgewisseld met zachte zang. Hierdoor ontstaat er een leuk contrast tussen lief en iets stoerder, maar de voorspelbare drop tijdens het refrein maakt dit nummer dan weer minder speciaal.
Ook minder magisch is “Moon”. Het liedje bevat naast Koreaanse tekst ook wat lijnen in het Engels, waardoor opvalt dat het wat inhoudsloos is. Daarnaast is de beat niet al te overtuigend en voelt het wat platjes aan. Diepgang krijgen we dan weer iets meer in “LOST” en “DAHLIA” waar er opnieuw gespeeld wordt met zachtere en hardere stukken. De combinatie tussen het Koreaans en het Engels werkt hier beter, maar de groep klinkt in die eerste net iets overtuigender. (G)I-DLE speelt graag met verschillende talen, maar het resultaat is niet altijd even goed.
De vierde Koreaanse ep van (G)I-DLE is een feit en mag er best wel zijn. Na een verrassende opener wordt het net iets voorspelbaarder, maar dat betekent niet dat het slecht is. Zowel tekstueel als muzikaal weten de Koreaanse muzikantes niet altijd evenveel te overtuigen, maar de nummers die dansbaar moeten zijn, zijn dat. Bovendien weet de groep ons zo nu en dan wat te betoveren en zo nemen ze ons mee in hun wereld. Na al die ep’s wordt het misschien eens tijd voor een langspeler?
Facebook / Instagram / Twitter
