Voor de (je raadt het) derde maal slaan de Noren Lidstrøm en Prins Thomas de handen in elkaar voor een langspeler. Het is hun eerste uitje samen sinds 2009. De twee heren bouwen verder op hun space disco verleden (de Noorse dansscene die het voorbije decennium furore maakt over heel Europa). De grooves zijn weelderig, de timbres zacht en vinden een balans tussen de kortere nummers van hun debuut en de langere expedities van hun vorige album.
Sinds de release van II zijn Lindstrøm en Prins Thomas meer dan druk gebleven met hun respectievelijke solocarrières, maar het werk aan III vond de hele tijd achter de schermen plaats, langzaam en gestaag door bestanden heen en weer te sturen. Tijdens zijn vroege muzikale carrière scheerde Lindstrøm hoge toppen en won hij drie Spellemannsprisen (het Noorse equivalent van de Grammy’s) en zijn samenwerkingen met Prins Thomas oogstten vaak vergelijkbare bijval. Nu, na een tussenpauze van elf jaar, heeft het duo alle tijd gehad om hun geluid te verfijnen. III ligt volledig in die lijn, soms zelfs ietsje te veel. Gezien wat ze vroeger al hebben gedaan, missen sommige nummers enige originaliteit.
De glimmende akkoorden van de opening “Grand Finale” worden vergezeld van een solitaire pianosequentie die op de achtergrond aanzwelt. De sfeer bevindt zich ergens tussen het melancholische en het zwevende, zoals ambient-elektro dat zo goed kan, en zet de toon voor de rest van het album. Single “Martin 5000” konden we al enkele weken op voorhand horen. De uitgebreide groovesessie is dansbaar, het is in eerste instantie minimalistisch, met slechts wat glitchy, weifelende synths en een tamme beat, maar opent rond de twee minuten met een strakke bas en een frisse drumlijn. Hier komen Lindstrøm en Prins Thomas het dichtst in de buurt om de jaren 80 nieuw leven in te blazen in al hun disco-doordrenkte glorie.
III is geen plaat die te veel aandacht van de luisteraar vraagt: de instrumentatie is kalm, niet bepaald opdringerig en de nummers hebben eerder een opbouwend en opvullend karakter dan een vaste structuur. “Small Stream” verbeeld dit goed. Zachte akkoorden en een elektronische pianosolo leiden samen met een gesyncopeerd bas met een stevige ¾ drumlijn naar een opzwepend geheel, dat naar het einde toe zacht in elkaar valt. De arrangementen zijn niet al te complex en de twee heren blijven graag in hun (uitgebreide) comfortzone, maar dat wil niet zeggen dat de plaat van een lager niveau is. Lindstrøm en Prins Thomas zijn oude rotten in het vak en weten nog steeds als geen ander heerlijke nummers te schrijven.
III is een subtiel album, maar niet zo ingetogen als je zou verwachten. Aan de twee is het niet vreemd om op avontuur te gaan in de wereld van de elektronica. Ook nu weer komen ze terug met een speels relaas van die avonturen. Hoewel het enige originaliteit mist, ze hadden per slot van rekening elf jaar de tijd om nieuwe ervaring op te doen, zegt die niks over de kwaliteit van de muziek. Die is weer van een hoog niveau, zoals enkel Noren dat voor elkaar kunnen spelen. III doet ons wegdromen: ooit staan we, met een cocktail in de hand, op deze plaatjes te grooven ergens op een festival of in een club. De zon komt op en het lijkt of 2020 nooit is gebeurd.
