De Turkse band Baba Zula is niets minder dan een muzikale revelatie. Met een mengeling van traditionele en hedendaagse elementen veroverde de groep gaandeweg muzikaal terrein. Zo speelden ze – terecht, overigens – op prestigieuze festivals als Into the Great Wide Open, Le Guess Who evenals in concertzalen als de Ancienne Belgique, telkens weer zorgend voor een knoert van een muzikaal feest.
Kan ook haast niet anders. Vooral omdat het experiment bij hen voorop staat. Net zoals dat eigenlijk al sinds de oprichting in 1996 was, al kreeg de groep onder impuls van releases als XX (een dubbelaar op het heerlijk progressieve Glitterbeatlabel van Chris Eckman, met een opvallend sterke gastenlijst: onder andere Mad Professor, Sly and Robbie en Asian Dub Foundation zijn erop te vinden) en een handvol creatieve en inventieve muziekprogrammatoren die de vinger aan de muzikale pols houden een meer dan stevige duw.
Oorspronkelijk was Baba Zula slechts een zijproject van het Anatolische gezelschap ZeN. Doordat filmmaker Fatih Akin de lens scherpstelde op Istanboel met de documentaire Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul (2005), genereerde dat ook aandacht voor de levendige muziekscene daar, op het grenspunt tussen oost en west.
Baba Zula is een veelkoppige band die in hoofdzaak een zinderende psychedelische rockvariant in de vingers heeft. Die geraakt op zijn beurt aangelengd met elementen uit traditionele volksmuziek, jazz, dub en reggae. Een uiteenlopende mix, dus, waar ook nog eens het experiment met hedendaagse elektronica bijkomt. Dat, samen met een hoogst eigen instrumentarium zoals onder andere de elektrische saz of bağlama (een zevensnarig instrument dat sterk op een bouzouki lijkt), de oud en de bendir, maakt dat je met het live in de Nederlandse Artonestudio opgenomen Hayva Gabila een te gekke plaat in huis haalt waarmee je in geen tijd een feest van jewelste tot leven kan toveren.
De meer dan een kwartier durende opener “Kücück Kurbaga” stelt meteen de zaken op scherp. Die geeft direct goed aan dat het bij Baba Zula vooral te doen is om een buitensporige artistieke vrijheid en creativiteit. Die lopen als een rode draad doorheen dit album vol zwierige, heerlijk bij elkaar geïmproviseerde psychedelische rock met een behoorlijk dubby twist en een sterk feestgehalte. Leg je oren ook maar eens te luister bij “Sipa Dub”, waarbij het initiële vocale experiment overstemd raakt door de zinderende energie en passie waarmee Baba Zula musiceert.
Tezelfdertijd duurt het niet gek lang eer de dolle avontuurlijkheid helemaal de overhand neemt. Het resultaat: sterretjes zien. Deze muzikale pletwals overkomt je – er is geen enkel verweer bestand tegen zo’n orgastische soundtrack bij een uit de hand gelopen feest – en houdt je twee volle plaatkanten meer dan stevig beet. Het maakt ontzettend duidelijk waarom net Baba Zula, met in de rangen onder meer Osman Murat Ertel (gitaar, elektrische saz, theremin, vocals) en Levent Akman (drums, percussie) naast Periklis Tsoukalas (oud, synths, zang) en Ozgür Cakirlar (darbuka, bendir, davul en percussie) een van de meest straffe bands uit de hedendaagse wereldse underground blijkt te zijn. Het nieuwe Hayvan Gibi is avontuurlijk, experimenteel, en bovenal flink uitdagend. En dat is echt alles waar je als muziekliefhebber op kan hopen.
