© Andres Iglesias
We zullen al meteen beginnen met een disclaimer: we hebben het nooit gehad voor The Smashing Pumpkins. Niet dat we er tegen waren, maar in het rijtje Pearl Jam, Soundgarden, Nirvana, The Smashing Pumpkins stonden ze toch altijd achteraan (see what we did there?). Misschien net omdat ze niet uit Seattle kwamen en dus een andere muzikale achtergrond hadden. Misschien omdat ze hun rock soms te arty, te psychedelisch of te poppy verpakten. Of misschien omdat het stemtimbre van Billy Corgan bij momenten scheurtjes veroorzaakte in ons tandglazuur. Wie zal het zeggen?
In ieder geval, we zijn niet te beroerd om toe te geven dat ze volledig terecht interplanetaire hits scoorden met “Disarm”, “1979” en “Tonight, Tonight”. Op dat moment, midden 1995, was de groep al een tijdje de speelbal van depressies, ego’s en drugs. Een jaar later bezweek tourkeyboardspeler Jonathan Melvoin (ja, de broer vàn) aan een overdosis. Drummer Jimmy Chamberlin overleefde de zijne, maar werd een paar dagen later ontslagen. Roem is een monster. Wanneer in 1998 elektronica haar intrede deed in de muziek van de Pumpkins, losten wij de rol. En wij niet alleen. Het album Adore verkocht letterlijk tien keer minder dan z’n voorganger. Fast forward naar 2020, waarbij we niet dieper ingaan op hun break, hun eindeloos veranderende groepssamenstelling en hun onvermijdelijke reünie met de originele groepsleden, en we komen uit bij “Confessions of a Dopamine Addict” én “Wrath”, een dubbelsingle voor hun nieuwe dubbelalbum Cyr.
Of moeten we zeggen: rewind naar 1981? Want de keyboards in “Confessions of a Dopamine Addict” klinken toch verdacht veel zoals goeie ouwe new wave: duister en dramatisch. Verder laat Billy ons tandglazuur met rust, dus dat vinden we ook wel positief. Dat het nummer de weidsheid van een soundtrack in zich heeft, is geen toeval: het is namelijk een soundtrack. De Pumpkins hebben In Ashes gelanceerd, een vijfdelige animatiereeks. De tweede aflevering doet meteen dienst als clip voor “Confessions of a Dopamine Addict.” Handig. “Wrath” is meer uptempo elektro-pop (na de eerste synthnoten schoten de Petshop Boys zowaar door ons hoofd). “If there’s heaven, there’s a place for us”, zingt Billy. Kortom, vrolijk en onschuldig vertier zonder de weerhaken van weleer. Die missen we toch hier.
Het dubbelalbum Cyr (20 songs!) komt uit op 27 november.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
