Wie de Belgische jazz wat volgt, zal ongetwijfeld het jonge Gentse trio Kreis tegengekomen zijn. Met Embla (uit via het Bwaa label), de opvolger van het wonderlijk mooie Askr, zet het trio nieuwe stappen. In de loop van het najaar trekt de groep ook de baan op in een double bill met Thunderblender, de groep rondom tenor- en bassaxofonist Sam Comerford.
Voor zij die nu pas inpikken: Askr is en blijft een wondermooi debuut dat nog steeds diepe indruk nalaat. Alleen is er nu een opvolger die als Embla de wijde wereld in trekt. Het nieuwe Kreis album laat horen dat het trio de contouren van het eigen profiel en identiteit verder blijft aanscherpen. Hoewel een aantal elementen dezelfde blijven – zo werd opnieuw opgenomen in het Atelier Claus met vaste waarde Christophe Albertijn én blijft ook het artwork (een in hout gesneden reliëf van Fabrice Hofmans) in dezelfde sfeer hangen – is er qua groepsgeluid toch een zekere vernieuwing aan de orde. Wel nieuw is ook bijvoorbeeld de stap van een behoorlijk risicovolle release in eigen beheer naar die waarin het de solide ondersteuning van een label (het Gentse Bwaa) krijgt.
Kreis is allerminst een groep van het grote gebaar. Maar net daar situeert zich misschien wel hun grootste kracht. Opener “Vé” zet meteen de toon. Traag ontbolsterend, met een soort elegische poëzie die in de dialoog tussen de muzikanten vervat zit. Dat betekent dat je als luisteraar ook echt de tijd moet nemen om langzaam bedwelmende composities zoals “Edda” (een verwijzing naar de bundel mythologische werken uit het Middeleeuwse Ijsland) of “Liana” volop tot bloei te laten komen. Zij geven ergens al aan dat Kreis zich laat inspireren door intimistische folk uit het Hoge Noorden.
Daarmee is duidelijk dat het trio, bestaande uit Benjamin Hermans (in de weer met allerhande rietblazers), bassist Kobe Boon (Steiger, Mos Ensemble) en accordeonist Stan Maris, er vooral op uit is om een plaat te maken die zowel warmbloedig als intiem is. Met muziek die traag, maar trefzeker zacht in het oor fluistert. En met muzikanten die geslepen en behoedzaam de intrinsieke zeggingskracht van de instrumenten (accordeon/rieten/contrabas) aan het woord laten.
Embla zoekt dan ook niet naar instant bevrediging. Opmerkelijk hoe Kreis zo opvallend mature muziek voor de dag brengt. En toch speelt deze groep met zowel grootse durf als met trefzekerheid en levert het een plaat af die hier slechts bewondering afdwingt. Knap ook hoe het trio Hermans/Boons/Maris via tien coherente instrumentals, met her en der inspiraties uit de Noordelijke mythen en een sterk cinematografische inslag, een grootse schoonheid openbaart. Dit album is er dan misschien ook vooral voor luisteraars die het nodige geduld kunnen opbrengen om zich onder te dompelen in de kleine weerhaakjes die dit trio in petto heeft. Zo zijn het de trage bewegingen in de schaduw die er in dit specifieke geval veel meer toe doen dan wat zich op de voorgrond afspeelt.
Het nieuwe Kreis album Embla zou je daardoor kunnen zien als de plaat van bevestiging. Toch zitten ze slechts aan het begin van een reis die weleens best verrassende uitlopers zou kunnen kennen. Dat avontuur kunnen we hen alleen maar toewensen. Met een fraai debuut en deze heel fijne opvolger, die zich ergens tussen lyrieke kamerjazz en verstilde, van subtiliteit vergeven soundtrack noir manifesteert, kan het alleen maar een hartverwarmende uitnodiging zijn voor de komende Jazzlab tournee betekenen.
