Een aantal jaren geleden dook Nick Hakim plots op met singles als “I Don’t Know” en “The Light”, en even plots was hij ook niet meer weg te denken uit de alternatieve muziekscene. Na zijn warm ontvangen debuutalbum Green Twins bleef het echter lange tijd stil, tot nu. Met zijn nieuwste album WILL THIS MAKE ME GOOD deelt hij frustraties en angst, maar ook hoop en gekkigheid. Wij spraken met de maestro zelf over het proces dat tot deze creatie geleid heeft, en de woelige periode waarin het zijn eerste levenslicht ziet.
We gaan er niet te veel woorden aan vuilmaken, maar het is wel een beetje de olifant in de ruimte: COVID-19. Hoe heeft het jou beïnvloed als persoon en als artiest?
Er zijn veel verschillende aspecten aan deze situatie, enerzijds de pure tragedie en de mensen die we soms gedwongen moeten achterlaten, maar ook het aspect van een muzikant. Alle lagen van de entertainmentindustrie zijn getroffen; ik kan lange tijd niet meer optreden en dat is toch wel mijn voornaamste bron van inkomsten. Onafhankelijk van de oorzaak, een vergissing of niet, denk ik dat dit een onderdeel is van de natuurlijke gang van zaken en dat we dit moeten zien als een kans om op een nieuwe, veilig manier naar de toekomst te kijken.
Is de periode van quarantaine dan een bron van inspiratie geweest, of eerder een creatieve opstopping?
Een periode als deze hebben we nog nooit meegemaakt, niemand van ons, en het doet mij zeker realiseren waar ik mijn motivatie als muzikant vandaan haal. Ergens ben ik het wel gewoon, als ik nummers schrijf leef ik normaal ook in isolement, maar dit is helemaal anders. Ik zit nu op mijn stoep en ik ben mij bewust van iedereen die passeert, zo leef ik niet graag. Ik heb veel tijd gehad om te experimenteren met nieuwe instrumenten en toestellen, maar deze overvloed aan tijd werkt ook heel verlammend. Normaal word ik gestimuleerd door mijn omgeving, bijvoorbeeld eens een fietstocht maken naar Central Park, maar dat valt nu allemaal weg.
Je album komt uit in een enigszins woelige periode. Had je twijfels bij de releasedatum?
Ik heb het overlegd met mijn team, maar uiteindelijk hebben we besloten helemaal niks te veranderen. Ik heb al een tijdje niks meer uitgebracht en het voelt gewoon goed zo, ik denk dat dit een album is dat mensen echt moeten ontdekken door er een aantal keer naar te luisteren. Ik zie ook steeds meer in dat mijn muziek niet enkel van mij is, maar dat er een evenwicht is met mijn fans. Ik mag niet ontkennen of onderschatten hoeveel deze muziek betekent voor sommige mensen, het beïnvloedt hen op fantastische en ontroerende manieren en dat mag ik hen zeker in deze periode niet ontnemen.
Wanneer we over je muziek schrijven, lopen we steeds opnieuw vast wanneer we je genre proberen te omschrijven. Dromerige, lichtelijk psychedelische r&b is meestal het beste wat we kunnen verzinnen. Heb je zelf een beschrijving voor je muziek of is dat iets waar je weinig waarde aan hecht?
Dat is waarschijnlijk een accurate omschrijving, maar nee, ik heb er zelf geen beschrijving voor. Het is muziek, het is wat het is. Natuurlijk zijn er verschillende stijlen met hun eigen tradities, geschiedenis, specifieke technieken en details, maar zo denk ik niet na over muziek. Wanneer je je muziek uploadt op streamingplatformen geven ze je altijd de keuze om zelf opties aan te kruisen, maar ik wil geen identiteit plakken op mijn muziek. Je kan momenteel op zoveel plaatsen ronduit vreemde, interessante en diverse muziekstijlen vinden en ik heb het niet liever. Ik denk dat we op een punt zijn beland waar artiesten gewoon kunnen doen wat ze doen, namelijk muziek maken, zonder er een naam op te plakken.
Je hebt sinds kort tweemaal opgetreden op NPR Tiny Desk Concert. Bij het eerste optreden heb je je herkenbare reverb laten vallen, in het nieuwste optreden herintroduceer je die weer. Is reverb een essentieel onderdeel van je muziek of eerder een gewoonte?
Oh zeker een gewoonte. (lacht) Bij het eerste optreden hebben we geen enkel effect toegepast op mijn stem en ook in het nieuwe nummer “CRUMPY” laten we alles vallen. Vroeger nam ik mijn stem op met een belabberde microfoon en zette ik de reverb op maximum om te compenseren voor de kwaliteit, waardoor ik achteraf ook de effecten niet meer kon aanpassen. Ik gebruik het nu meer als een hulpmiddel, maar om eerlijk te zijn vind ik gewoon dat het goed klinkt. Ik hou echt van reverb, man.
Er komen de laatste tijd meer en meer all-caps albums uit, maar na het beluisteren van het album lijkt het ook echt goed te passen bij de sfeer. Was het een bewuste keuze?
Het is gewoon stoer, gedurfd, in your face. Ik heb alle nummers geschreven in hoofdletters en toen ik ze nadien neerschreef in kleine letters klopte het niet meer. Dit is hoe ik ze zie in mijn hoofd en ik kan het mij niet anders meer inbeelden.
WILL THIS MAKE ME GOOD straalt een overweldigende, melancholische, maar toch vaak dansbare sfeer uit. Het doet denken aan een soort noodkreet. Hoe verhoudt dit album zich tot jou, is het een reflectie van jouw donkere kant?
Het is zeker een reflectie van een manische staat, hevige chaotische opwellingen gevolgd door kalmere momenten. En dat is hoe ik mij soms voel. Ik spreek zeker niet voor iedereen, maar ik denk dat ik daar niet alleen in ben. Soms voelt alles aan als een complete storm, maar uiteindelijk kalmeert het ook weer en dat vind ik juist zo mooi aan die natuurlijke evolutie van emoties. Ik denk dat mijn muziek dat onbedoeld reflecteert. De meeste nummers voelen aan zoals het gevoel dat ik op dat moment had, als het chaotisch of geschift klinkt voelde ik mij waarschijnlijk op dat moment ook zo.
“QADIR” is de eerste single die je uitbracht, een ode aan je overleden vriend. Het is bijna angstaanjagend hoe toepasselijk de lyrics nu lijken, maar je had het nummer al veel eerder geschreven, blijkbaar.
Ja precies, heel gek en boeiend hoe lyrics altijd een onbedoelde verbinding hebben met het heden. Om eerlijk te zijn gaat “QADIR” niet enkel over mijn vriend, het gaat over veel dingen. Ik ‘gebruik’ hem als de kern van het nummer, als een soort reflectie over hoe mensen met elkaar omgaan, hoe we simpelweg niet weten waar anderen op dat moment mee te maken hebben. Zijn overlijden heeft zoveel gevoelens losgeweekt bij mij, over hoe we omgaan met mentale problemen en alle systemen die dit in gang houden. Het is een ode aan hem, hij was een goede vriend en hij leed vaak aan donkere gedachten, maar het gaat zeker niet enkel over hem. Ik heb ook ongelooflijk veel respect voor zijn familie. Ik heb ze proberen betrekken in de opbouw van het nummer: ik stuurde ze elke zoveel maanden een opname en ze waren altijd even ondersteunend en daar kan ik enkel dankbaar voor zijn.
Was het moeilijk voor jou om zo een persoonlijk nummer te delen met zo een groot publiek?
Het was niet makkelijk, maar wel nodig. Ik moest een manier vinden om erover te praten, iets wat ik voordien nooit heb moeten doen, maar sommige mensen lijken zich echt sterk verbonden te voelen met het nummer. Dat was hetzelfde voor “I Don’t Know”; ik speelde het normaal nooit live, maar uiteindelijk begon ik in te zien dat mensen het willen horen. Het is groter dan enkel mijn eigen gevoel. Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar ik heb zeker een balans moeten zoeken tussen mij en mijn fans. “QADIR” duurde oorspronkelijk trouwens elf minuten en toen we het live speelden in Tokyo zelfs twintig minuten, dus dat is zeker iets om naar uit te kijken als we ooit nog kunnen optreden. (lacht) Ik ga waarschijnlijk binnenkort de langere versie online posten, ik vind het gewoon te leuk.
Op “CRUMPY” werk je samen met Mac Demarco. We waren ervan overtuigd dat jullie samen zongen, maar blijkbaar is het gewoon jouw stem die gedubbeld is.
Mac is inderdaad niet aan het zingen, hij is gewoon aan het rotzooien op de gitaar in de achtergrond: die gekke enkele noten die je kan horen. Zijn gedeelte van dat nummer is echt top. Toen ik hem vroeg om samen te werken stuurde hij meteen achttien gitaarmelodieën door; hij is echt ongelooflijk om mee samen te werken. Topkerel, ik hou enorm van hem, maar hij is ook een enorme nerd. (lacht)
De smileys op de cover van het album trouwens, is dat een referentie naar Macs laatste album?
Oh nee, dat is echt compleet toeval. Daar had ik zelfs nog niet over nagedacht. Mijn vriend Adam, die al mijn artwork maakt, is een beetje geobsedeerd door smileys en hij had besloten dat dat een thema moest zijn bij dit album. Hij had allemaal winkelzakken met smileys uitgeknipt en dat zijn de emoticons die je ziet op mijn albumcover en singlereleases. Voor die foto ben ik trouwens op de ongepoetste vloer van Adam moeten gaan liggen, mijn T-shirt is nog steeds volledig om zeep. (lacht)
“ALL THESE INSTRUMENTS” is een puur door gitaar begeleid liefdesliedje, dat sterk contrasteert met de rest van het album. Herinner je je hoe dat nummer tot stand is gekomen?
Ja absoluut, omdat het mijn jongere broer Joel is die dat nummer heeft geschreven. Hij is zelf muzikant en toen ik aan dit album begon, ongeveer twee jaar geleden, vroeg ik of hij wat muziek had liggen en toen stuurde hij dit. Dat is hoe we altijd hebben samengewerkt, denk ik: samen simpele gitaarmelodieën en gekke akkoordentransities bedenken. Ik ben ook heel blij dat we eindelijk samen iets op een album kunnen zetten.
Is muziek schrijven een proces waar je je het liefst individueel mee bezighoudt, of prefereer je collabs met andere muzikanten?
Goh, dat zijn echt twee verschillende dingen voor mij. Ik schrijf graag de muziek, de tekst, de akkoorden, de melodie… maar samenwerken vind ik ook geweldig. Ik vind het zo leuk omdat je niet alles zelf kan doen, zeker in verband met artwork, en dan gun ik graag anderen de vrijheid om zich daar volledig in te laten gaan. Ik speel zelf ook een beetje basgitaar, maar laat mij zeker niet met drums beginnen; het zou echt op niks trekken. Daarom heb ik ook zoveel respect voor artiesten als Kevin Parker; zijn drums klinken zo sappig en zijn tot de milliseconde perfect getimed, heel cool!
Nu we het toch over andere artiesten hebben: heb je een lijst van artiesten waar je zeker mee zou willen samenwerken?
Ik heb zeker geen lijstje, zo toekomstgericht ben ik nu ook weer niet. (lacht) Maar een aantal artiesten die mij nu te binnen schieten zijn Kevin Parker, Freddie Gibbs, ASAP Rocky, Erykah Badu, André 3000 enzovoort. Kevin Parker is blijkbaar ook goed bevriend met Mark Ronson en ze wonen allebei iets verder in New York, dus wie weet komt daar ooit wel iets uit de bus.
Als afsluiter: wat zou je persoonlijke aanrader zijn van je nieuwe album, als aanbeveling of puur voor jouw emotionele waarde?
Het gemakkelijke antwoord zou eender welke van de singles zijn die ik al op voorhand heb uitgebracht, zoals “QADIR” en “CRUMPY”. Maar als ik erover nadenk waarschijnlijk “ALL THESE INSTRUMENTS”, het nummer dat ik met mijn broer geschreven heb. Er zit zo’n lange opbouw in en zoals je daarnet ook al zei heb ik nog nooit echt zo een nummer uitgebracht, dus ik denk dat het zeker geapprecieerd zal worden.
Facebook / Instagram / Twitter / YouTube / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
