Reizen zijn dikwijls sleutelmomenten in onze levens. Het zijn periodes waar we open staan voor nieuwe ervaringen, inzichten en kostbare herinneringen. Er zijn weinig momenten die zo inspirerend kunnen werken als dat, en wie met die inspiratie aan de slag gaat, is in staat iets mooi te maken. Zo ook Laura Janssens, de Antwerpse pianiste die nu al een tijdje haar muziek uitbrengt onder de naam Laura Y. Ze heeft namelijk een periode doorgebracht in Griekenland, waar ze zich liet inspireren door waardevolle momenten en mensen. Daaruit vloeide Tsakalof 18, een album met minimalistische pianocomposities die zowel gepassioneerd als karaktervol klinken.
Tsakalof 18 verwijst naar het adres van haar verblijf in Thessaloniki. Het was de tijdelijke thuishaven van Laura Janssens en de spil van de talrijke ervaringen die ze meemaakte in die periode. De gebeurtenissen en ontmoetingen die ze had, zijn uit het leven gegrepen, maar verre van alledaags of banaal. Zo opent ze haar nieuwe album met “Ali, my neighbour”, een nummer over haar buur die ze omschrijft als een wijze en vrijgevige man met een warme persoonlijkheid. Toch heeft de man geen makkelijk leven en komt hij vaak hindernissen tegen. Dat contrast zet ze heel goed neer in een compositie die melancholisch klinkt, maar qua gemoed net zo mooi weet te klimmen als het weet te dalen.
Laura Y’s pianospel klinkt dan ook bijzonder fijngevoelig. Het is op het eerste gehoor spaarzaam, maar eenmaal je wegdrijft op de noten die uit haar piano komen, ontdek je hoe rijk aan gevoel het is. Dat gevoel hoeft zeker niet altijd melancholisch te zijn. Op bijvoorbeeld “Stray Cats” liet ze zich namelijk inspireren door de vele straatkatten die ze dagelijks zag in de stad. Eerst horen we een ontzettend speelse melodie, al verkennend als de pootjes van de kat, maar ineens klaart alles op met een heel aanstekelijk thema die het nummer tilt naar een van de hoogtepunten op Tsakalof 18.
De toon die in deze – en veel andere – composities van haar heerst, is rust en helderheid. Desalniettemin is dit mooi uitgebalanceerd. Haar muziek klinkt nooit mierzoet, noch verdronken in verdriet. Bijgevolg zijn de gevoelens die ze portretteert heel authentiek en hebben ze vele dimensies. Ze worden niet op dramatische wijze gebracht, maar wel altijd gepassioneerd en verhalend. De dromerigheid van haar werk zorgt ervoor het een aangrijpende, maar luisterervaring is. Het is een heel aangenaam album om te luisteren en je in te laten meevoeren. De composities zweven als wolken in elkaar, maar toch toont elke wolk een ander beeld.
Bijgevolg komt haar muziek ook heel filmisch over. De nummers op Tsakalof 18 zijn als kleine portretjes die bij ieder van ons wel andere beelden zou kunnen oproepen. Dat filmische karakter is geen verrassing, want Laura Y zegt ook dat ze gepassioneerd is door film. Afsluiter “Man With A Movie Camera” is zelfs geschreven in kader van een uitwisselingsproject waar ze de kans kreeg om de eindscène van de gelijknamige stomme film uit 1929 te voorzien van een soundtrack. Het is een van haar meest veelzijdige composities geworden die op gracieuze wijze ons op sleeptouw neemt op een pad vol aangename ideeën.
Het vergt talent en een open geest om zoveel in je eentje te kunnen vertellen met enkel je piano, maar soms is er ook een symbiose met andere muzikanten. Op “Little Girl” gaat Laura Y de samenwerking aan met gitariste BLUAI (Catherine Smet) en die combinatie lijkt aardig te werken. Hoewel haar muziek ook solo sterk ineenzet, bieden de mystieke gitaartonen toch een meerwaarde en extra dimensie op het nummer. Het maakt ons benieuwd hoe andere samenwerkingen zouden uitpakken.
Tsakalof 18 is niet enkel het resultaat van een bijzondere reis geworden, maar ook van een gave om te vertellen met muziek. Iedereen geraakt in zijn of haar leven geïnspireerd door ontmoetingen, gebeurtenissen en sleutelmomenten, echter is het niet iedereen gegeven om die inspiratie om te zetten naar iets eigen. Laura Y is daar wel met glans in geslaagd. Op Tsakalof 18 gidste ze ons op de meest aangename wijze doorheen haar herinneringen en liet ze ons vooral horen dat de meest dagelijkse gebeurtenissen het meest dierbaar kunnen zijn.
