AlbumsRecensies

Pentadox – Fragments Of Expansion (★★★½): Expansiedrift in XL-formaat

Met Pentadox heeft de Belgische jazzscene er weer een bijzonder intrigerend project bij. Op dit grotendeels tijdens Gent Jazz bij elkaar geïmproviseerde Fragments Of Expansion, de opvolger van het sterk door saxofoon gedomineerde Between, brengt het sextet een op experiment beluste jazz, woelig en continu het avontuur opzoekend.

Opvallend aan de bezetting is onder meer de crossover tussen Belgische en Amerikaanse musici. Aan Belgische zijde vinden we onder meer de veel gelauwerde pianist Bram De Looze terug, naast saxofonist Sylvian Debaisieuz en drummer Samuel Ber. Voor de Amerikaanse input vinden we contrabassist Nick Dunston, trombonist Weston Olencki en cellist Lester St. Louis. Een bijzondere combinatie die zich natuurlijk ook in de muziek weerspiegeld ziet.

Met Fragments Of Expansion richt Pentadox zich sterk op een elektroakoestisch geluidspalet. Uit de titel alleen al valt af te leiden dat deze band zich laat leiden door de zoektocht naar nieuwe progressies en dito geluiden. Tezelfdertijd is het de betrachting om flarden en sketches in voldragen composities te vatten. Dat lukt hier niet altijd. Desalniettemin is het bewonderenswaardig hoe dit sextet zich laaft aan een passionele bezieldheid die geen gelijke kent. Pentadox laat zich niet vatten in (muzikale) formats en dwingt net daarom ook een eigensoortig respect af.

Dit album is geen gemakkelijk wegluisterende hap. Daarvoor gebeurt er in de muziek te veel. En ook al is het soms een dol en beestig chaotisch gedoe, toch weet de groep in haar zucht naar vrijheid een eigen geluid neer te zetten. Neem bijvoorbeeld hoe “Floor Is The Limit” aanzet met een geluid dat herinnert aan de volstrekt manische escapades van John Zorn, om vervolgens een olijk pianomotiefje in duet met een contrabas te presenteren. Het geeft ergens goed aan hoe Pentadox zich niet laat ringeloren door enige vorm van genrebeschrijving en echt helemaal gaat voor een eigen creatieve ruimte en dito artistieke praktijk, waarin pakweg Erik Satie en schurende avant-gardistische bricolage elkaar een stevige tong draaien.

Net ook omdat het soms een muzikale dollemansrit is, houden we van dit soort gesjeesde projecten. Kenmerkend is hoe de groep hier van de hak op de tak springt, waarbij het voor de luisteraar best een opdracht is om de volle focus erbij te houden. Desalniettemin overtuigt de groep in haar betrachting om met Fragments Of Expansion progressieve muziek te presenteren met een zowel mystiek (zoals in onder andere “More Questions”) als warmbloedig gehalte. Ver voorbij het oppervlakkige (“Surface”) vinden we dan ook een groep vrienden terug die samen voluit gaan voor de uitdaging en het experiment.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.