Voor de laatste keer, na een tour van bijna twee jaar, mocht het Armeense jazzwonder Tigran Hamasyan live zijn album An Ancient Observer aan de Roma voorstellen. Wat volgde, was een reis door barokke stukken, jazzimprovisaties en lyrische folkloristische soundscapes. Gebogen over zijn piano, ingenomen door concentratie, verbaast deze terecht geprezen muzikant met de diepte van zijn spel.
Het voorprogramma werd voorzien door Sigurd Hole. Deze Noorse contrabassist heeft zich afgelopen jaar afgezonderd op een afgelegen arctisch eiland en daar aan een soloplaat gewerkt. Lys / M∅rke komt in februari volgend jaar uit, maar hiervoor wil hij zoveel mogelijk mensen live met zijn muziek laten kennismaken. Eén uur worden we meegesleept in de kille, koude wereld van Sigurd. Zonder pauze dwalen we mee op zijn Noorse eiland. De muziek voelt aan als een arctische poolwind die langsheen je huis giert, miezer die op je ramen tikt en het koele getij dat tegen de rotsen botst. Naarmate het uur verstrijkt, lijkt de muziek warmer te worden, alsof het begint te dauwen. Sigurd maakt volledig en zeer vakkundig gebruik van zijn instrument en zoekt de grenzen op van het speelbare. Hij bracht een zeer mooie, kille opening, die naar het eind toe toch enige warmte kon overbrengen.
Tigran zou ons vervolgens meeslepen in zijn wereld vol melancholie en emotie. Helemaal alleen, met een Steinway vleugel en keyboard vervulde hij de Roma met zijn muziek. Overbruggend en voortbouwend op invloeden uit de klassieke jazz en de tonen en vormen van de Armeense folk, brengt hij ons een verbazingwekkende synthese van stijlen en stemmingen, die ons meenam naar dromerige en opwindende plaatsen.
Na een rustig begin, met onder andere het toepasselijk genaamde “New Baroque 1”, waarin schaduw en licht prachtig samensmolten, kregen we een stuk van adembenemende durf en inventieve schoonheid. “Nairian Odyssey” is een epische reis van synths en piano. Terwijl hij loops inspeelde op zijn keyboard, zat hij met zijn rug naar het publiek. Bevreemdende tonen werden verrijkt door warme orgelbassen. Hierop begon hij te spelen, zichzelf begeleidend met woordeloze zang over zijn pianospel. Soms leek het wel alsof hij aan het beatboxen was. Het begon allemaal te gieren naar het einde toe, waarna de muziek weer zachter werd. Het had iets ontroerends.
An Ancient Observer is zachter en minder complex dan zijn voorganger Mockroot, maar daarom niet des te emotioneler. Tigran lijkt helemaal bezeten door zijn muziek. De passie spat er van af. Hij is niet uit zijn concentratie te krijgen. Hij wiegt, roept, kreunt, springt mee met zijn muziek. Ergens in het midden van het concert brengt hij zijn vriend, ene heer Kushan, het podium op. Deze is bekwaam in het spelen van de Duduk. Een traditioneel Armeense fluit, die een zeer typerend geluid voortbrengt. De fluit werd echter gecounterd door Tigrans synths, opdat het een niet al te etnisch geheel werd. Nogmaals bevonden we ons in die wereld tussen de moderne jazz en de traditionele Armeense folklore.
https://www.instagram.com/p/B5hjopNpGVi/
De filmische kwaliteit van zijn muziek met zijn rijke texturen en lagen is verslavend. Er wordt wel eens verwezen naar de Italiaanse pianist Ludovico Einaudi in veel van zijn materiaal en verwijzingen naar Rachmaninov en Chopin zijn nooit ver te zoeken. Hij eindigde met “Markos and Markos”, het eerste nummer van het album, de folky, bijna bluesy drive die wordt nagesynchroniseerd. Er volgde een groot applaus en een staande ovatie. Tigran wist ons duidelijk te beroeren.
Er was tijd voor nog één toegift. Samen met Hole en Kushan bracht Hamasyan nog één stuk dat ons een laatste keer deed verzuilen in Tigrans wondermooie wereld. Het werd een memorabele avond van innerlijke reizen en moderne wendingen doorheen eeuwenoude tradities.
