© CPU – Nathan Dobbelaere
Gisterenavond stond het duo Karl Hyde en Rick Smith in de Lotto Arena. Hun namen doen misschien niet direct een belletje rinkelen, maar de Britten startten in 1986 de band Underworld en zetten nog steeds festivalweides en concertzalen in rep en roer. De rode loper werd dan wel uitgerold voor de Night Of The Proms, Hyde & Smith hadden deze symboliek niet nodig om hun transitie van cultband tot elektronische baanbreker in de verf te zetten.
Als voorprogramma ging Rick Smith, de muzikale motor, ook zelf achter de knoppen staan. Vanuit de Front of house bracht hij traag pulserende baslijnen tot leven. Grappig zicht was het om te zien dat Smith met zijn bergen ervaring en pioniersstatus toch ook zelf even een momentje leek te zoeken naar de juiste schuif op zijn mengpaneel. Een twijfelmomentje dat wel viel te begrijpen, gezien Antwerpen de eerste stop was die ze aandeden met hun nieuwe Drift tour.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Boven zijn hoofd hing de metalen kubus van waaruit proper gecoördineerde lasers door de zaal zoefden. Erg veel interesse leek er niet te zijn voor de opbouwende liveset en het publiek liep maar mondjesmaat binnen. Ook The Misterons kreeg – vanop het hoofdpodium weliswaar – nog even de kans om onze aandacht te grijpen, al was de algemene stemming toch vooral dat het wel allemaal erg lang begon te duren en dat Underworld maar eens als duo moest aandraven op het podium.
Openen deden ze met “S T A R (Rebel Tech)”, een nummer dat ze nooit eerder live brachten. Terwijl Hyde met hypnotische cadans zong over wie hij allemaal bespioneert, vlogen de namen achter hen op de reusachtige ledschermen in het rond: Iggy Pop en Rosa Parks, maar ook Calvin Harris en Johhny Depp. ‘I spy Johnny Depp. Johnny Depp in the dark. I spy Rosa Parks. Rosa Parks is a star.’ Een vluchtige blik op veertig jaar muzikale inspiratie of gewoonweg een dansbaar woordspelletje? In elk geval een geslaagde opener.
Op “Rez/Cowgirl” zwierde Hyde zijn blazer uit en schakelde ook Smith een versnelling hoger. De sponzige synthdeuntjes op “Rez” gingen na een eerste break over in het opzwepende “Cowgirl”, waar Hyde zich van zijn sterkste kant liet zien. De noodkreet ‘Im invisible, an eraser of love’ werd onderschreven door Hyde zijn gekwelde gezichtsexpressie. Het geluid was glashelder en de boodschap kwam binnen als een blok. Ook op lichtproductie werd duidelijk niet bespaard tijdens deze tour.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De show was een vloeiend geheel en oudere nummers als “Dirty Epic” of “King of Snake” voelden absoluut niet gedateerd aan. We zagen ook hoe Karl met glinsterend voorhoofd zijn meest sassy dansmoves bovenhaalde op het nummer met bijpassende naam “Soniamode”. Een klein dieptepuntje viel op te merken rond het midden van de show, maar op “Two Months Off” werd geslaagd ingezet richting eindfinale. Op de voorste rijen stond niemand meer stil, maar ook de zitplaatsen in de eerste ring werden omgedoopt tot dansvloer. Publieksfavoriet “Born Slippy. NUXX” werd voor het einde behouden en – zoals verwacht – met veel enthousiasme onthaald. De fans die begrijpelijk niet helemaal te vinden waren voor het logge, bijna drie uur durende voorprogramma kregen tijdens het hoofdoptreden absoluut waar voor hun geld.
Underworld volgt geen trends, Underworld creëert trends. Emotioneel beladen en zichzelf herhalende teksten onder hypnotiserende synthlijnen plakken. Dat is simpel gezegd de modus operandi die voor Hyde & Smith tot succes heeft geleid en nog steeds leidt. Dat ook bands als Front 242 en Nitzer Ebb weer in trek zijn, bewijst des te meer de relevantie van de sound die Underworld mee heeft gecreëerd. Dansbaar en met een attitude die meer punk is dan punk zelf: een boodschap die jong en oud gisteren begreep in de Lotto Arena.
