We kunnen Russian Circles intussen al enkele jaren beschouwen als heuse steunpilaar van de postrockscene. De tijd gaat enorm snel, want met hun vijftiende verjaardag als band zijn ze intussen aan een zevende studioalbum toe. Blood Year is de opvolger voor het in 2016 uitgebrachte Guidance, dat in tegenstelling tot eerder werk ook effectief gidste door een park met vele paden. Kruisend, maar zeker ook divergerend. Een album waarin plaats was voor variatie, zowel qua dynamiek als gevoelslading. Met Blood Year lijken de Amerikanen echter hun gewenste windrichting gevonden te hebben. We krijgen immers een ongenuanceerde plaat die recht op zijn doel afgaat.
Het begint allemaal nog voorzichtig, met stilte voor de storm “Hunter Moon”. Als sferische binnenkomer opent die de deur voor single “Arluck”. Met een drumgeluid zo zuiver als bronwater gaat Dave Turncrantz van start. Die rauwe en loepzuivere sound, bijna alsof we erbij staan, is een dikke pluim op de hoed van Kurt Ballou en de Electrical Studio in Chicago. Een knarsende en onheilspellende baslijn van Brian Cook treedt even later bij, en hiér al heeft Russian Circles ons bij ons nekvel. De finger tapping gitaarlijnen van Mike Sullivan moeten dan nog invallen. Als een wereldkampioen Jenga stapelt Sullivan talloze gitaarlijnen in zijn looppedaal, zonder daarmee het evenwicht in de song te verstoren. De loeiharde lasagne pruttelt gewelddadig richting een fatalistisch einde, waarbij de gitaarlagen zelfs even als enige houvast dienen. De gigantische climax met grommende baslijn en krachtige drumpartijen doen alles de ruimte in spatten.
Ook “Milano” trapt deuren in met zevenmijlslaarzen, en zet meteen verder in op die fatalistische ondertoon. Qua flow is het nummer iets minder interessant, want het bulldozert voornamelijk rechtdoor langs trosjes blastbeats en een hoop distortion. Snoeihard en donker, bijna als een zwaar onweer, dat is het minste wat we ervan kunnen zeggen. En telkens wanneer je denkt de laatste stormwind overleefd te hebben, lappen de mannen van Russian Circles er nog een paar Beaufort bij. Ook bij “Sinaia” spookt en stormt het er op los. Let opnieuw op de geweldige drumsound met als paradepaardje een briljante snare. Melodische gitaarlijnen en tremolo picking, bijna black metal aandoende aanslagen maken er een lange estafette van, met een heerlijke plot twist ergens halfweg.
Als er immers iets is waar het trio uit Chicago zich ongelofelijk meester van heeft gemaakt, dan is het wel een spanningsboog creëren die aandachtsverlies haast onmogelijk maakt. Ze gaan over sludgy riffs en loodzware metal naar melodische oversteken en haast mathrock zwetende passages. “Kohokia” is daar een mooi voorbeeld van. Het nummer staat bol van dynamiek en is als het ware een meerdaagse trektocht over landsgrenzen heen. Een groot deel van de gitaarlijnen werd opgenomen bij Steve Albini (die meewerkte aan Memorial, Geneva en Enter), een keuze die we met deze productie en mix alleen maar kunnen toejuichen. We kunnen ons de geluidsmuur die op je afkomt bij het horen van deze plaat al levendig voorstellen.
Momenten voor introspectie of rust zijn schaars, met “Ghost On High” als enige breker in het gezelschap. Verwachtingspatroon bij Russian Circles is echter ook een rustig nummer als slot, daar ze op vorige platen vaak op een zachte manier salueerden. “Quartered” staat daar echter haaks op, en is een perfecte illustratie van een nummer waar je even van moet bekomen. De versnellingspook vliegt gedurende de song een aantal keer abrupt door de auto. Het nummer is een mokerslag waarin een furieuze baslijn meermaals woest uit zijn sloffen schiet. Uitblazen na het beluisteren van deze loodzware afsluiter is meer dan aangewezen.
Blood Year klinkt overweldigend, hard, duister en massief met dikke, donkere wolken als decor. Zonder omkijken of talmen raast ze vooruit, richting en door een massieve geluidsmuur, met slechts een enkele rustpauze om de hartslag opnieuw te laten zakken. De plaat klinkt woekerend, krachtig en onheilspellend door heel zijn verloop, met nummers die ook afzonderlijk staan als een huis. Russian Circles geeft met Blood Year nog maar eens zijn visitekaartje af, en het is hun zwaarste kaartje tot nog toe. Het is nog even wachten op speeldata op het Europese vasteland, maar die komen er ongetwijfeld nog aan.
