© Thomas Geuens
De allerlaatste dag van Cactusfestival 2019 plaatste resoluut opnieuw de gitaar centraal. Met onder meer dEUS, Trixie Whitley, Band of Horses, Neneh Cherry en Parquet Courts in de aanbieding stond er alvast meer dan genoeg moois op de affiche om ook op de laatste dag voor een uitverkocht terrein te zorgen. Het was merkbaar koeler dan de voorgaande dagen, maar dat tastte de zomerse sfeer op het festival in ieder geval niet aan.
Boy Azooga
© CPU – Kris Kellens
Het is nooit eenvoudig om een festivaldag af te trappen, maar met Boy Azooga stond alvast een beloftevolle band klaar om net dat te doen. De Britten werden recent gekozen om in het voorprogramma van niemand minder dan Neil Young te figureren. Desondanks zijn ze in België nog grotendeels onbekend, of het moet hun hit “Face Behind the Cigarette” zijn die een belletje doet rinkelen.
Op Cactusfestival kwamen ze echter met een gevarieerde en vrolijke set, die slingerde van vrij standaard indierock naar meer filmische arrangementen. Charmant waren de Britten in ieder geval, en hun ietwat gezapige rockmuziek rolde rustig over de vroege festivalgangers heen. “Waitin'” en “Loner Boogie” vormden hoogtepunten in een set die op een vrij constant niveau bleef, zonder ooit echt het publiek omver te blazen. Festivalmuziek die makkelijk in de achtergrond verdwijnt.
Aldous Harding
© CPU – Kris Kellens
Dan liet Aldous Harding toch een sterkere indruk na. De Nieuw-Zeelandse zangeres bekoorde met haar erg minimalistische ‘gothic folk’, zoals ze haar eigen muziek wel eens omschrijft. Met haar intense blik op het publiek gericht betoverde ze vanaf de eerste minuut, en kreeg ze het publiek zelfs stil in de zeldzame tussenpozes die ze liet vallen in haar optreden. Less is more, zo dacht Harding duidelijk, terwijl ze één voor één de concertgangers in haar broze en kwetsbare wereldje trok. “Zoo Eyes” en haar bekendste nummer, “The Barrel”, kwamen vrij vroeg in de set, en zorgden voor een bekoring die eigenlijk een heel optreden lang bleef voortduren.
Opvallend was dat ook achterin veel concertgangers met de glimlach zaten te luisteren naar Harding en haar intieme, maar kwalitatieve songs. Ongetwijfeld horen we nog meer van deze getalenteerde artieste, die puur op kunde en muzikaliteit het Cactusfestival een eerste hoogtepunt bezorgde op deze laatste festivaldag.
MONO
© CPU – Kris Kellens
We hopen evenwel dat die lieflijke Aldous haar oordopjes nog net iets dieper duwde voor de band na haar. Met het Japanse MONO stond immers een band op het podium die niet meer kon afwijken van Hardings minimalistische indie. Publieksinteractie stond duidelijk niet hoog op de agenda van de Japanners, die openden met een zwaarwichtig “God Bless” alvorens een deken van melancholie en gitaargeluid over het festivalterrein te laten neerdalen. Slepend en luid weerklonk de postrock van MONO over het Cactusfestival, zonder zich veel zorgen te maken over de reactie van het publiek. Schaarse vocals doorkruisten de muur van geluid af en toe, maar het bleef een woestijn van een sound die de Japanners neerzetten.
Het publiek wist het evenwel te smaken, en in trosjes gingen de headbangers helemaal los op de haast ondoordringbare set die MONO afhaspelde. Geen evidentie, evenwel, en ook de bar werd druk bezocht tijdens het optreden van MONO. Eentje voor de liefhebbers.
Parquet Courts
© CPU – Kris Kellens
Na het zwaarmoedige MONO was het aan de meer luchtige muziek van Parquet Courts om het festivalterrein opnieuw in een vrolijke stemming te krijgen. Met het uitstekende Wide Awake hadden de Amerikaanse indiepunkers in ieder geval een dijk van een album klaarliggen om de sfeer er weer helemaal in te brengen. De set begon alvast furieus met onder meer “Master Of My Craft” en “Borrowed Time”, en de opzwepende baslijn bracht er bij veel festivalgangers al meteen de schwung in. Gitarist Andrew Savage brulde ongegeneerd het Brugse publiek wakker, maar het was een liefdevolle uppercut. Stilistisch schoot Parquet Courts wat alle kanten uit – punk en indie wisselden elkaar af, terwijl hier en daar ook wat country twang en Velvet Underground-invloeden voelbaar waren.
Hoogtepunten waren een bijzonder zomers “Tenderness” en het uitermate dansbare “Wide Awake”. De ene helft van het publiek gooide de dansbenen los, de andere helft luisterde met gespitste oren naar de vaak scherpe en boeiende teksten. Voor elk wat wils, en zonder meer een bijzonder fijn en geslaagd optreden.
Neneh Cherry
© CPU – Kris Kellens
Tegen een uur of zes was het daarna aan Neneh Cherry om nog eens haar duivels te ontbinden. De Zweedse zangeres laat zich maar moeilijk in een hokje duwen, en ook op Cactusfestival bracht ze een boeiende set die het midden hield tussen triphop, r&b en hiphop. Cherry bracht ook redelijk wat nummers van haar nieuwste plaat, Broken Politics. Ondanks het feit dat deze nummers duidelijk minder bekend waren bij het publiek, kreeg ze de sfeer er aardig in met haar charmante verschijning en muzikale kwaliteiten. Het waren echter technische moeilijkheden die uiteindelijk spelbreker waren – meermaals moest de set even stilgelegd worden of kwamen er mensen op podium gerend om snel wat aanpassingen te doen.
Cherry liet het echter niet aan haar hart komen, en maakte van de gelegenheid gebruik om wat kersen te eten die haar vanuit het publiek werden aangeboden. Technisch euvel was duidelijk niet nieuw voor haar, en met de glimlach nam ze het publiek opnieuw op sleeptouw voor het tweede deel van haar optreden, dat met “7 Seconds” en “Manchild” nog enkele mooie crowdpleasers in petto had. Genietbaar, zonder ooit omver te blazen.
Band of Horses
© CPU – Kris Kellens
Bij valavond mochten de heren van Band of Horses het podium bestijgen. De grote succesperiode van Ben Bridwell en de zijnen ligt intussen al even achter ons, en er ontstond dan ook een duidelijke tweedeling in het publiek. De ene helft schoof gedwee naar voren, de andere helft ging op zoek naar een extra pint en liet zich de gezapige americana van Band of Horses welgevallen als achtergrondmuziek. Die laatste groep kunnen we niet veel kwalijk nemen, want wat Band of Horses neerzette, klonk zodanig vertrouwd dat het moeilijk was om de focus erbij te houden. Het fijne “No One’s Gonna Love You” wist nog te bekoren, maar daarna verzandde het optreden in een wel erg gemoedelijk sfeertje.
Wie lang genoeg bleef plakken, kreeg nog een fijne renditie van hun beste song, “The Funeral” te horen, alsook “The Great Salt Lake”, maar al bij al kunnen we toch niet spreken van een echte voltreffer. Het publiek bleef achter in een roes – ongetwijfeld hier en daar door de muziek, maar ook de alcohol vloeide rijkelijk tijdens Band of Horses. Een slaperig intermezzo, maar meer ook niet.
Trixie Whitley
© CPU – Kris Kellens
Nee, doe ons dan maar Trixie Whitley. De Amerikaanse Belg kreeg na eerdere passages op Cactusfestival eindelijk die plek in het donker waar haar muziek zo naar smacht, en Whitley bedankte met een dijk van een optreden. Een gitaar, wat drums, en vooral een machtige stem – meer had ze niet nodig om de festivalwei met één nummer helemaal plat te spelen. Onheilspellend rolde haar sound over het publiek, dat even niet wist wat het overkwam na de zachte knuffel van Band of Horses. Met het duo “Heartbeat” en “Long Time Coming” overrompelde ze, en met de zachte opvolger kreeg ze iedereen héél erg stil.
Het hoogtepunt van haar optreden was een ronduit machtig “Breathe You In My Dreams”, dat Whitley solo bracht aan de piano. Hier en daar in het publiek keken mensen veelbetekenend naar elkaar – er stond zonder meer een grote madam op het podium. De ene uithaal na de andere kwam – Whitley sloeg wonden en zalfde tegelijk, met een sound die wel gemaakt leek voor dit Cactusfestival. Schrijf maar op: een groots optreden.
dEUS
© CPU – Kris Kellens
De lat lag met andere woorden hoog voor het slotakkoord van dEUS, maar de Belgische rockers zijn nooit bang geweest van een uitdaging. ‘Een keer is een one night stand, twee keer is twee one night stands, drie keer is een affaire, maar vier keer is een relatie’, grapte zanger Tom Barman. Het was al de vierde keer dat dEUS op Cactusfestival stond, en dat zorgde voor een gemoedelijke liefde tussen publiek en band. Iedereen wist wat ze konden verwachten, maar dat maakte het weerzien er niet minder innig op. Op het programma stond een integrale versie van The Ideal Crash, de plaat die twintig jaar geleden voor zoveel rumoer zorgde in de Belgische rockscene. Die plaat bleek nog steeds te staan als een huis. De titeltrack werd lustig meegezongen, en ook “Sister Dew” klonk snedig en hard. Uiteraard moeten we het ook even hebben over “Instant Street” – ze mogen het dan zelf stilaan beu zijn, maar wat een nummer blijft dat toch. Cactusfestival kreeg een eindeloze versie te horen, en vond het allemaal prima.
Hier en daar verdwenen al wat mensen na die finale avant la lettre, maar ook verderop in het concert bleef dEUS boeien. De achtergronddansers waren een mooie toevoeging, en ook het kwetsbare “Dream Sequence #1” was een ietwat onverwacht maar mooi hoogtepunt. Als kers op de taart gooiden Barman en de zijnen nog een spetterende “Quatre Mains” ertegenaan, alvorens af te sluiten met “Roses”. Een kwinkslag naar de politie, maar meer kon er echt niet gespeeld worden. Cactusfestival was op zijn eind gekomen.
Of het echt een grand cru editie van Cactusfestival was, durven we enigszins te betwijfelen, maar solide was het zeker. Sfeer is er altijd in het Minnewaterpark in Brugge, en het is fijn om namen als Trixie Whitley de kans te zien krijgen om eindelijk eens hun volle potentieel te ontplooien. De vaste klant weet stilaan wat hij mag verwachten van Cactusfestival, en ook dit jaar was de organisatie op de afspraak. Volgend jaar, in 2020, gaat het festival door van 10 tot 12 juli. Haal je notitieboekje maar boven.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
