LiveRecensies

Rock Werchter 2019 (Festivaldag 1): Rock P!nk?!

©CPU – Chris Stessens

De eerste dag Rock Werchter was er een die bijna volledig in het teken van P!nk stond, maar er was nog veel meer te zien. Wij hadden geen last van de processierupsen en namen op ieder podium een kijkje naar wat er zich daar afspeelde. Het werd een gevarieerde mix, waarbij de elektronische geluiden de bovenhand namen, maar een streepje gitaar toch ook eens deugd kon doen.

Georgia @ The Slope

©CPU – Chris Stessens

Georgia heeft met Miley Cyrus en Oscar & The Wolf al zeer bekende fans, maar toch wist ongetwijfeld het grootste deel van het publiek niet wie er voor hen stond. Dat zal vanaf nu veranderen, want de one woman show van de Britse zangeres en multi-instrumentaliste was een meer dan leuke opener. Je moet het maar doen, helemaal in je eentje een festival openen, maar haar gedurfde en speelse live-arrangementen logen er niet om. Verveling was zoek in de vlakke zon en zo genoten we van haar fijne passage op Werchter. Toonvast was het niet heel de tijd, maar aanstekelijk was het vast en zeker. Alleen al het slotnummer en haar nieuwste hit “About Work The Dancefloor” was er eentje om duimen en vingers bij af te likken.

Zwangere Guy @ The Barn

©CPU – Chris Stessens

Normaal gezien ging Rock Werchter dit jaar wat later van start, maar dankzij het protest van heel wat festivalgangers opende de wei toch iets vroeger en kregen we er we nog een aantal fijne namen bij. Ook Zwangere Guy kon daarvan profiteren en kreeg de eer om The Barn te openen. De Brusselaar leverde in maart met Wie is Guy? een van de beste tricolore platen van het jaar af en speelde tweemaal een uitverkochte Ancienne Belgique plat. Even vlotjes kreeg hij het publiek hier echter niet meteen mee. ZG koos ervoor om de set rustig aan op te bouwen, om dan ten slotte de volle The Barn knock-out te slaan met een furieus einde.

De focus van de set lag voornamelijk op die nieuwe plaat, maar met “Jij Niet Zijn” sloop er toch een oude bekende de setlist binnen. Met nummers als “Beter Leven” en “Energuy” schopte Guy ons een geweten en tijdens “Gorik pt. 1” werd The Barn opvallend stil. De vele jongeren stonden echter ook klaar om helemaal ‘loco’ te gaan, en of ze dat konden! Bij “Suave G” ontstond al een grote moshpit, maar het was vooral bij “R.A.F.” en “U Ma Is U Pa” dat we niet wisten wat ons overkwam. We hebben trouwens nog nooit zo een grote wall of death op Werchter gezien, dus dat zegt al veel. Afsluiten deed Zwangere met veel ambiance en een polonaise op de tonen van “Zg is zo haai”. Een geslaagde opener was Zwangere Guy vast en zeker, maar meer ook niet.

Black Box Revelation @ KluB C

©CPU – Chris Stessens

Voor de doop van de KluB C van Rock Werchter 2019 werd Black Box Revelation ingezet. Het traditionele rockduo werd aangevuld met Jasper Morel. De multi-instrumentalist voorzag Black Box Revelation van tweede gitaar, keyboard en tamboerijn. De klassieke hits zoals “Never Alone/Always Together”, “My Perception” en “Gloria” kwamen dus nog voller uit de versterkers. De bluesrock riffs van Jan Paternoster en drummer Dries Van Dyck werden goed gesmaakt door een meteen gevulde KluB C (om 13:50 nog wel). Het amusement van de muzikanten uitte zich in improvisaties en verlengde nummers. Zo werd het einde van “Warhorse” wel vier keer herhaald en elke keer werd er luider meegezongen. “Something That Makes Me Smile” was als afsluiter een schot in de roos. De KluB C was officieel geopend.

The Vintage Caravan @ The Slope

Zoals ondertussen algemeen geweten is, komen er heel wat fijne artiesten uit IJsland, en ook The Vintage Caravan is daar een voorbeeld van. Heel erg gekend zijn de rockers nog niet in ons land, maar ze konden toch rekenen op een mooie opkomst voor The Slope. Later dit jaar staan ze met Opeth in Brussel en gisteren konden ze ongetwijfeld heel wat zieltjes voor zich winnen. Het geluid was niet altijd even goed, maar dat veranderde niets aan de sterk gebrachte nummers zoals “Reset”. Voor de gelegenheid brachten ze ook nog eens een special guest mee met Black Mirrors frontdame Marcella Di Troia en dat pakte goed uit. Ondanks de warme temperaturen kregen ze het publiek goed mee en vooral ook enthousiast. Soms kan je het dus ook simpel spelen en ons zo overtuigen; dat deden de vier uit het noorden dan ook.

Mogwai @ The Barn

©CPU – Chris Stessens

Mogwai is een van de bands die nog last-minute aan de line up van Rock Werchter werd toegevoegd. Meteen ook de meest intense en luide band van de hele dag, zo bleek. De groep kon een goed evenwicht vinden tussen het iets zachtere materiaal en de gierende gitaren. Zo bleef de band ook boeien, al waren er toch veel mensen die een babbeltje sloegen en zo kwamen de iets stillere delen van de set niet helemaal over. Maar eens de zogenaamde wall of sound uitbarstte, knalde het zo hard dat de hele weide van Werchter aan het daveren ging. Neem bijvoorbeeld “Old Poisons” van Every Country’s Sun; het ging hard en de band bracht het op de meest agressieve manier. Mogwai speelt niet meteen de meest toegankelijke muziek, maar iedereen in The Barn werd zo meegezogen in de intensiteit van de sound, dat deze set meteen een hoogtepunt van de eerste dag was. Gitaren zijn nog lang niet dood, zoveel is zeker.

Geike @ The Slope

©CPU – Chris Stessens

‘Zoutelande, I don’t think so!’ klonk het al na twee nummers toen Geike het verzoeknummer las op de bordjes in het publiek. Geike bracht enkel solomateriaal en hoofdzakelijk van het album dat zal verschijnen in oktober. Grotendeels onbekende muziek dus. Met een overbodige zonnebril, zwoele blik en sensuele bewegingen wist Geike haar muziek over te brengen. De songs waren vooral aan de rustige kant, waardoor de set wat kracht ontbrak. De nummers met meer power waren iets toegankelijker, maar ook het merendeel van de rustigere nummers wisten ons te overtuigen. Ongetwijfeld stond een deel van het publiek daar te wachten op Hooverphonic hits als “Mad About You” en “Eden”, maar eens ze beseften dat er geen Hooverphonic nummers aan zaten te komen verlieten redelijk wat mensen The Slope al. Jammer, want Geike bracht aangename muziek en het mysterieuze rond de zangeres maakte het interessant om te blijven kijken.

Maribou State @ KluB C

Het was al redelijk warm in Werchter, maar met de muziek van Maribou State werd het nog een paar graden warmer. Het Britse electroduo zakte voor het eerst naar Werchter af en dat met een gloednieuwe liveshow. Het viertal op het podium had wel even nodig om ons mee te krijgen, maar tegen het einde ging de hele KluB C met gemak mee. Vooral “Rituals” viel in de smaak en leverde terecht heel veel euforie op. De mix tussen instrumentale nummers en nummers met zang zat goed, waarvan zeker “The Clown” een van onze hoogtepunten was. De boeking van Maribou State kwam voor ons als een verrassing, maar het pakte dan toch uitstekend uit. De groep was een verademing op deze warme eerste dag en toonde dat ze hun plaats dubbel en dik verdienden.

Ólafur Arnalds @ The Barn

©CPU – Chris Stessens

Het podium voor de IJslandse Ólafur Arnalds zag er meteen veelbelovend uit. Twee buffetpiano’s, een vleugelpiano, een drumstel, vier lege stoelen en een hoop elektronica wachtten geduldig terwijl het volk langzaam binnenstroomde. Uiteindelijk kwamen er vijf bandleden, de strijkers en de drummer tevoorschijn, waarna Ólafur zelf het podium op wandelde. Sferische geluiden borrelden rustig naar boven, en voor het publiek het doorhad, zaten ze in een soundscape. De ijle strijkers werden vergezeld door de twee zelfspelende Stratus piano’s, wat trouwens een heerlijk zicht was. Ólafur was mysterieus aan allerlei knopjes aan het draaien tussen het pianospelen door. Een knap staaltje filmische muziek, die tegelijk zweverig en down to earth was.

Helaas zorgden de trage op- en afbouw ervoor dat het geroezemoes niet wegbleef. Daar moesten Ólafur’s intiemere pianomomenten helaas onder lijden. Maar wanneer alles openbrak, was de hele The Barn een perfecte wasem van elektronisch en klassiek. Licht en zwaar wisselden elkaar af, met hier en daar een nederige bindtekst. Het optreden was vooral spectaculair als je weet dat Ólafurs materiaal grotendeels custom-made is. Vrijwel alles elektronisch op het podium was verbonden met elkaar. Ook de muzikanten voelden elkaar in hun concentratiebubbel goed aan. Toch past deze muziek beter in een andere setting, bijvoorbeeld in de AB op een donkere winteravond – al is het maar om de prachtige lichteffecten in volle glorie te kunnen zien. Toch is Ólafur erin geslaagd om alle oververhitte festivalgangers heel even naar IJsland te brengen.

Palace @ The Slope

Op Rock Werchter kan je tegenwoordig ook heel wat zaken ontdekken. Een naam die wij tipten, was Palace. De band brengt binnenkort een tweede album uit en dat is er eentje waar we hard naar uitkijken. Toch stond de band nogal ongemakkelijk geprogrammeerd op The Slope. De vlakke zon, het pittige middaguurtje en vooral iets te brave muziek. Het resultaat was een zeer aangenaam concert, maar ook niet meer dan dat. Het publiek bleef bijgevolg op het gemak zitten en praatte over koetjes en kalfjes, maar echt aandachtig naar de show luisteren zat er niet direct in. Nochtans waren er enkele hoogtepunten in de set opgedoken. Zo was “Heaven Up There” letterlijk de hemel op aarde en wist “Bitter” de geïnteresseerden toch wat aan het bewegen te brengen. Het typerende kenmerk van Palace bevindt zich in de opbouw en die is ook telkens erg voorspelbaar. Dat is leuk, maar zo wist je elke keer opnieuw dat hun nummers naar het einde toe pas echt openbarsten. Al bij al een fijn setje, maar niets memorabel dus.

Raleigh Ritchie @ KluB C

In de late namiddag mocht een echte Hollywoodster zijn opwachting maken in de KluB C met niemand minder dan Raleigh Ritchie. Die naam zal velen niets zeggen, maar hij speelt wel een belangrijke rol in Games of Thrones. Zijn acteerskills zijn niet de minste, maar Raleigh bezit ook over een gouden strottenhoofd. Met zijn soulvolle stem kon hij ons alvast overtuigen, maar het constante gepraat tussen de nummers door stoorde. Het haalde telkens de sfeer uit de show en zorgde er al snel voor dat heel wat mensen andere oorden begonnen op te zoeken. Ook nummers als “Bloodsport” bevatten niet genoeg schwung om een heel optreden te dragen. De keuze om hem te boeken kunnen we maar moeilijk begrijpen, aangezien Raleigh Ritchie tot op heden maar weinig naam maakte met zijn muziek. We kunnen dan ook niet ontkennen dat we lichtjes teleurgesteld waren in de show.

Bang Bang Romeo @ Main Stage

©CPU – Chris Stessens

In de vroege avond kwam dan (eindelijk) ook muziek uit de boxen van de Main Stage. De Britse band Bang Bang Romeo is het vaste voorprogramma van P!nk op deze tour en zo kregen ze dus ook de kans om de Main te openen. Veel fans hebben ze nog niet, want de meeste mensen observeerden het gebeuren vanop een afstand. Toch was frontvrouw Anastasia Walker wel een pittige dame. Grote stem, grote présence en een opvallende podiumoutfit. Het bleek jammer genoeg maar interessant tijdens de eerste vier nummers, en daarna zakte de euforie wat in. Met hun 4 Non Blondes cover “What’s Up” tekenden ze desalniettemin voor een eerste meezingmoment op de Main.

Miss Angel @ The Slope

©CPU – Chris Stessens

Nu Coely even aan nieuwe muziek werkt, is het aan Miss Angel om de Antwerpse hiphop te verdedigen op de Belgische festivals. Voor slechts vijfentwintig minuten kreeg ze de kans van haar leven en die greep ze ook. Met dj Black Mamba achter de desk en een schattige hype woman naast haar kon er haast niets mis gaan, want ook haar flow zat zeer goed. Grootse momenten waren er misschien niet, maar de vibe was zeker aanwezig op het grote Werchterdebuut van de rijzende ster. “Like That” en vooral “Lavish Life” waren de hoogtepunten van de set. De Ghetto Mami came to play and slay. Met grote onderscheiding geslaagd!

Richard Ashcroft @ The Barn

De meest legendarische naam in de tenten op donderdag was toch wel Richard Ashcroft. Voor velen is die naam redelijk onbekend, maar eens de naam The Verve valt, weet iedereen waarover we het hebben. De frontman van die legendarische band stond in The Barn en bracht voornamelijk het oeuvre van die groep mee. De tent was dan ook goed gevuld en iedereen werd al direct tevreden gesteld toen Ashcroft “Sonnet” inzette. De sfeer was meteen gezet, en Ashcroft was van plan om zijn nummers zoveel mogelijk te laten openbloeien. Hierdoor was er niet veel plaats voor veel nummers, wel veel plaats voor muzikaliteit. Dat zijn eigen songs (waarvan hij er ook natuurlijk enkele speelde) niet tegen die van The Verve op kunnen boksen, weet ook hij zelf. En dus waren “Bitter Sweet Symphony” en “Drugs Don’t Work” hoogtepunten voor de liefhebbers van meezingers en uitstekende songs. Maar zelfs zijn eigen minder bekende solonummers moesten niet onderdoen, en zo wist Ashcroft een uitstekend en memorabel concert neer te zetten. Waar blijft die reünie van The Verve?

Vance Joy @ Main Stage

©CPU – Chris Stessens

Vance Joy is full of joy. De Australiër bracht speciaal voor zijn passage aan Rock Werchter het zonnetje mee en dat hebben we gevoeld. Al vanaf het begin bracht de zanger een hoop vreugde over met zijn muziek. Vance vertelde nogal graag over zijn nummers, waardoor het optreden soms wat stilviel, maar de sfeer was altijd snel terug. Met een vijfkoppige band wist Vance Joy geen seconde te vervelen, maar de nummers waarbij hij zichzelf begeleidde op gitaar vielen voor ons het meeste op. Wat later toverde de zanger een ukelele tevoorschijn en ook een zomerse versie van “Sorry” van Justin Bieber passeerde de revue in een sneltrein. Vance Joy zit boordevol zomerse vrolijkheid en dat paste perfect bij een warme dag als deze.

Charlotte Gainsbourg @ KluB C

©CPU – Chris Stessens

De Brits-Franse zangeres Charlotte Gainsbourg is aan een ferme festivaltour bezig en ook een halte op Werchter kon dus niet ontbreken. Met haar fantastische visuele show, die een bepaalde sereniteit uitstraalde, mocht ze de KluB C betoveren, maar het was niet over de koppen lopen. Gainsbourgs muziek is dan ook geen eenheidsworst en is muziek voor de rustigere zieltjes. Met haar gekende rustgevende uitstraling leek ze zich met de nodige routine door haar uur lange show te sleuren en vaak viel het op dat haar muzikanten haar vocaal moesten bijstaan. Begrijpelijk wel, want zo kwam haar studiosound ook live tot leven. Uiteraard was “Deadly Valentine” het beste van de set en konden we door de opbouw zelfs op een steeds enthousiaster wordend publiek rekenen. Het was subliem.

Deaf Havana @ The Slope

Afsluiter op The Slope op donderdag was Deaf Havana. Ze hebben hun naam niet gestolen, want bij momenten hoopten we ook dat we het eerste woord van hun artiestennaam waren. Niet dat het zo erbarmelijk was, maar toch hadden we veel meer verwacht van een afsluiter. De band weet zelf niet goed welk genre ze nu echt brengen en dat resulteerde in een amalgaam van platte pop en stevigere rock. Al mag je het woord stevig gerust met een gigantische korrel zout nemen, want de show was meer slap dan dat het potig was. Toch heeft de band wel enkele leuke nummers in zijn arsenaal zitten, maar het publiek stond er nogal koel bij. We begrepen hen ook, want erg veel gebeurde er niet in de show en de muziek was ook zo cliché dat je al meteen weer vergeten was hoe het klonk. Niet meteen een hoogvlieger, die Deaf Havana.

Brockhampton @ The Barn

Ook dit jaar is er weer heel wat hiphop te vinden op Rock Werchter, maar dat zorgt niet altijd voor volle tenten. Rond het avonduur speelde Brockhampton in een voor een derde gevulde The Barn (en zo leeg hebben we The Barn trouwens nog nooit gezien). Het voelde wat raar, maar aan de zeven heren uit Los Angeles lag het niet. Niet alleen visueel hadden ze het een en ander te bieden, ook de show op zich was een van de betere van het genre die we op Werchter gezien hebben. Het energiepijl lag hoog en het leek alsof Brockhampton de lage opkomst niet aan hun hart liet komen, want ze leverden een strakke show af.

Waarom de opkomst dan zo laag was, was waarschijnlijk te wijten aan de concurrentie met Bastille en het feit dat Brockhampton nog niet echt veel op de radio wordt gedraaid. Openingsnummer “New Orleans” was in ieder geval een bangelijke start en zorgde vlot voor heel veel energie in de tent. Ook de liveversies van “Star” en “Swamp” waren goed en daarom verwonderde het ons ook dat zoveel volk de tent verliet. De show werd na een uur afgesloten met “Boogie” en een wall of death. Brockhampton is een hiphop collectief dat wat meer aandacht zou moeten krijgen, want wat zij brengen is niet alleen origineel, maar ook nog eens uitstekend gebracht.

Bastille @ Main Stage

©CPU – Chris Stessens

Bastille stond voor de derde keer op Rock Werchter en dat deden ze met ongeveer vijftien man op het podium. Door de uitgebreide band, zes backing vocals en een enthousiaste zanger wisten we niet waar eerst te kijken. Iedereen wist duidelijk wanneer waar te staan, maar toch leek het optreden niet door en door geroutineerd. De spontaniteit leek groot en het enthousiasme van de zanger minstens even groot. Het zomerse feestje dat Vance Joy op gang zette op de Main Stage werd gewoon doorgezet door Bastille. Het optreden zat vol met hits en uiteraard viel dit in de smaak bij het publiek.

Het optreden was opgedeeld in drie (niet al te duidelijk van elkaar te onderscheiden) delen en bij deel twee was het vrolijke wat verder te zoeken. Hier vroegen we ons ook af of de zes backing vocals altijd nodig waren. Een nummer waarop Dan alleen zong had misschien een leuke afwisseling geweest. Eens we aan deel drie van de set kwamen, kregen we weer vrolijke nummers en hits te horen en het rustigere deel leek al snel vergeten. De sfeer van aan het begin van de set was al snel teruggekeerd, want op het einde werd er meegezongen met “Million Pieces” en (hoe kan het ook anders) afsluiter “Pompeii”. Het podium tijdens de set van Bastille was goed bevolkt en het had met momenten misschien wat rustiger gemogen. Maar één ding is zeker: Bastille weet een feestje op gang te krijgen en doet dat (naar eigen zeggen) met de slechtste dansmoves ooit.

Paul Kalkbrenner @ KluB C

©CPU – Chris Stessens

Er zijn nog zekerheden op de Belgische festivalweides, want sinds 2009 is de Duitse technoheld Paul Kalkbrenner op meerdere van de vele festivals in ons land te zien. Dat België Paul Kalkbrenner nog niet beu is, bewees ook de gesloten KluB C, en dat al een kwartier voor zijn show begon. Heel wat mensen moesten het dus met het scherm doen en ook daar werd er gedanst. Er passeerden natuurlijk weer heel wat eigen hits de revue, zoals het onverwoestbare “Sky and Sand”, maar dan in een aangepast jasje. Ook de remix van Stromae gaat al een aantal jaren mee in de set en kon gisteren niet ontbreken. De man uit Berlijn weet hoe hij de menigte kan bekoren en dat deed hij gisteren ook. Aan iedereen die hem gisteren niet kon zien, op zaterdag 18 augustus staat hij opnieuw op Pukkelpop. Of volgend jaar op een ander Belgisch festival!

KidCutUp @ Main Stage

Vanaf het moment dat Bastille het podium verliet en totdat P!nk tevoorschijn kwam, kregen we een dj-set voorgeschoteld van KidCutUp. Hij draaide er tientallen oude hits door en er werd uitbundig op gereageerd door het publiek. Op de schermen naast het podium kregen we dan ook de grootste feestbeesten te zien en dat maakte dat we ons allemaal vrij voelden om onze dansmoves boven te halen. KidCutUp zal dé act bij uitstek zijn die niemand zich nog herinnert over een jaar of twee, maar een leuke tijd hadden we wel.

Elbow @ The Barn

Hoewel Elbow het laatste slot in The Barn toegekend kreeg, begon de band toch met een ietwat moeilijke set. Nieuwste telg Little Frictions mag dan niet het warmst onthaalde album van de Britten zijn, toch haalde de band er enkele nummers uit om z’n set vorm te geven. Guy Garvey en de zijnen wisten naar goede gewoonte gelukkig het nodige gevoel aan de nummers toe te voegen, waardoor de set nooit wist te vervelen. Het unieke stemgeluid van Garvey en zijn ongekunsteld enthousiasme weten ons keer op keer in te pakken, en dat was ook nu niet anders. Met afsluiters “Lippy Kids”, “One Day Like This” en “Grounds For Divorce” moet er dan ook al heel veel gebeuren om een set te kunnen verknallen…

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Maxim Meyer-Horn, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms, Matthijs Vandenbogaerde, Felix Vloeberghs  en Marijke Maes.

1856 posts

About author
aka fantom
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Elbow - "Good Blood Mexico City"

Begin dit jaar doorbrak de groep rond Guy Garvey, beter bekend als Elbow, de radiostilte met een nieuwe single. Zo werd meteen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Matt Champion & JENNIE - "Slow Motion"

Eind 2022 bracht BROCKHAMPTON hun laatste album TM uit. Een einde aan hun hoofdstuk als groep, maar niet als muzikanten. Deze maand…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Chris Isaak, Richard Hawley en Richard Ashcroft naar de Lokerse Feesten!

Het regent deze week aankondigingen bij de Lokerse Feesten en dat is ook vandaag niet anders. Voor woensdag 7 augustus bevestigde het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.