Het is al vier jaar geleden dat het debuut van de Ierse SOAK uitkwam. In hetzelfde jaar als de release van Before We Forgot How To Dream stond ze op de longlist van de BBC Sound Of, dus dat die plaat er zeker mocht zijn hoeft niet te verbazen. Op haar singles die volgden merkten we dat Bridie Monds-Watson haar sound echt gevonden had. Op vele momenten is de jongedame de warme nostalgische richting uitgegaan en klinken de nummers voller. Die evolutie weten we te smaken en komt helemaal tot haar recht op haar tweede fullalbum Grim Town. De plaat gaat over beproevingen en probeersels van de ‘life trainee’ die we allemaal zijn, en dat merk je meteen in Bridie’s breekbare stem, teksten en sfeer.
Het enige pijnpuntje van de plaat is dat die van ons een tweetal nummers minder had mogen bevatten. Wanneer je de plaat in zijn geheel laat spelen, heb je het na een tiental nummers wel gehad. Volgens fans van het eerste uur zal dat aan ons liggen, maar iets meer variatie of een iets korter geheel had de zon nog wat verder kunnen laten doorkomen in Grim Town.
De plaat wordt ingeleid door een aankondiging alsof we op de trein richting Grim Town zitten. De absurde tekst (‘Please surrender any faith, aspiration or optimism to platform staff if you haven’t already’) schept een intrigerende sfeer. Die wordt verdergezet op “Get Set Go Kid” en single “Déjà Vu”. Beide hebben iets spannend over zich, maar zijn tegelijk op SOAK’s eigen manier lieflijk en zelfs dansbaar. Zeker op “Get Set Go Kid” is dat het geval; daar krijgen we nog een bridge voorgeschoteld met een heel andere vibe waardoor je je hart in je keel voelt kloppen.
SOAK heeft ook een aardige lading trage nummers, die ons niet onberoerd laten. Met doordachte, in zekere zin catchy melodieën en hartverscheurende teksten raden we je deze songs niet aan tijdens een dipje, want nu al wentelen we ons in tristesse. “Everybody Loves You” is hier een van de beste voorbeelden van —zeker door die ongezien emotionele bridge, jawadde. De ‘plastic flowers’ uit “Valentine Shmalentine” keren terug in de vorm van ‘Tesco flowers’ op “Crying Your Eyes Out”, en alleen al die details zijn zo mooi en voelen herkenbaar, zelfs wanneer ze dat niet werkelijk zijn. SOAK weet met haar concrete teksten een gevoel te creëren van nostalgie naar mooiere, liefdevolle, maar ook stuntelige tijden, ook al hebben we die niet noodzakelijk echt beleefd. Bridie’s lyrics hangen aan elkaar als afgeronde verhalen, waardoor elk nummer gekatapulteerd wordt tot een heus liefdesrelaas.
Om ons humeur opnieuw naar de positieve kant te laten uitschieten, wordt het wat luchtiger en lichtvoetiger op haar meer uptempo songs. Op “Knock Me Off My Feet”, “I Was Blue, Technicolour Too” en “Life Trainee” blijven de teksten grotendeels van hetzelfde kaliber, maar heeft de sound hier iets schattig. We worden er helemaal gelukkig van en hebben geen idee wie hier nog een glimlach zou kunnen onderdrukken. Wij geenszins, want op slag beginnen we een beetje te gloeien en worden we verliefd op SOAK’s klank.
Grim Town is heus niet zo grimmig, maar eerder nostalgisch. SOAK klinkt weer eens lieflijk en warm, waarmee ze ons helemaal laat opgaan in haar breekbare verhaal. Alleen jammer dat het een beetje te veel van het goede is. Toch kan Bridie overtuigen met haar oceaan aan gevoelens en haar opmonterende songs.
Op 19 mei staat SOAK samen met Pillow Queens in Botanique. Tickets zijn hier te koop.
