Dat België in de muziekwereld niet op zijn mondje is gevallen, weet iedereen. Maar denk niet enkel aan de overheersende hip hop en synth-pop; hier komt H A S T aandraven met een moeilijk te definiëren, uiterst interessant, instrumenteel album. Een combinatie van de chaos van Frank Zappa’s meest experimentele stukken en de vreedzame dark jazz van Bohren & der Club of Gore. Een zoektocht naar uitersten: dynamiek en statica, simpel en complex, chaos en rust: Elegy.
H A S T is opgericht door altsaxofonist Rob Banken, een Gentenaar die opgegroeid is tussen metal en punk, maar zich later heeft toegelegd op jazz. Samen met vier stadsgenoten met een soortgelijke achtergrond is de sound van de instrumentele band gegroeid tot wat hij nu is: een mengelmoes van jazz, harde rock en improvisatie. Ze vielen eerder al in de prijzen, onder andere als winnaar van Jazztract Gent Jazz Festival in 2017. Vandaag komen ze met hun eerste langspeler, geproduced door Koen Gisen (Nordmann, Flying Horseman, Dans Dans), uitgebracht op het Gentse Solidude Records.
De opener “Blues” waarschuwt je voor wat komt: vanalles. Dissonante gitaren schudden je wakker als een emmer koud water en de drums zaaien paniek. De saxofoon volgt het thema wanneer hij er zin in heeft, maar gaat ook graag zelf op pad. Het tempo neemt af vanaf de titeltrack “Elegy”, de sfeer wordt vloeiender en minder chaotisch. Kille volume swells voorzien je van kippenvel. Een gitaar-motief en rustige sax spelen een duet.
Er zijn momenten waarop de flow van het album een beetje ruw is, maar op dezelfde manier als de imperfecties van een opgelegde plaat charmant zijn. “Impro”, één van de rustigste nummers, raakt dan weer een gevoelige snaar. Het is enorm veelzijdig en één van de knapste segmenten van het album. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen geluiden en instrumenten; al wat hoorbaar is, is een sfeer. De intro met subtiele percussie en kraakheldere delay had van Jon Hopkins kunnen zijn. De afwisseling van sferen is een grote troef van het album, en draagt bij aan het gevoel dat je naar een verhaal luistert.
Op sommige momenten is de dynamiek tussen de muzikanten haast voelbaar. Net zoals het als luisteraar soms moeite kost om de muziek te verwerken, lijkt het alsof de makers elkaar aankijken om te voelen wat past en wat niet. Eens ze het gevonden hebben, schiet het open: “Op Ieder Potje Past Een Dekseltje” jaagt vlijmscherpe shredding door een jazz-jasje en trakteert op een gitaarsolo. De laatste nummers van het album bouwen opnieuw af naar een passend slot. “Prelude” is een onheilspellend, Godspeed You! Black Emperor-esque intermezzo, als inleiding voor het rustige besluit van het album.
Elegy is een aanrader voor zowel ervaren jazz-fanaten als casual rock-luisteraars, op één voorwaarde: men moet geduldig zijn. Het is één van de merkwaardigste instrumentele platen die de laatste jaren in België is uitgekomen. Zelfs na vele malen luisteren vallen er dingen op die je nog nooit gehoord hebt. Er wordt rustig de tijd genomen om de muziek organisch op te bouwen zonder traditionele structuren, waardoor het lijkt alsof ze in uw woonkamer staan te experimenteren. Kortom? Hard scheurend, zachtaardig, maar vooral: lofwaardig.
Facebook / Website / SoundCloud
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
