Na haar geloofde debuutalbum Don’t Let The Kids Win, is Julia Jacklin eindelijk terug met een vervolg met de naam Crushing. Een titel die niet beter gekozen kon zijn. Hoewel we haar crushing, in beide betekenissen, horen in elk van de nummers, verwoordt het ook wat het album doet met haar luisteraars. We crushen en worden gecrusht door diepgevoelde liefdesverdriet dat omhuld wordt door hartverwarmende en hoopvolle indiefolk.
Wat ons vooral aantrekt aan Jacklins nieuw album, is dat ze haar hart op de tong draagt en dat toont ze onmiddellijk in het eerste nummer “Body”, maar draagt dit ook door in nummers als “Don’t Know How To Keep Loving You” of “ When The Family Flies In”. De intimiteit en oprechtheid is zo openlijk aanwezig dat we haar zachtjes horen inademen in onze oren om vervolgens zuchtend over onze kippenvel-armen uit te blazen. Dat is nu net de essentie van het album. Geen ingewikkelde of perfect klinkende muziek, maar onvoorwaardelijke echtheid en onvervalste innigheid. Steeds poëtisch in haar eenvoud.
Als singer-songwriter is Jacklin zeker iemand die met kop en schouders boven de meeste singer-songwriters van vandaag uitsteekt. Ze legt de lat dan ook heel hoog wat betreft haar lyrics. Geen grote woorden of ideeën, maar gewone ongerepte emoties, hoe rommelig ze ze ook zijn. Ook al denken we bepaalde gevoelens best niet luidop uit te spreken, doet Jacklin dat net wel en dat is net wat haar zo sterk maakt. Iedereen ervaart liefdesverdriet, druk van verwachtingen of onzekerheden in je relatie, maar het is net de kunst om het zo persoonlijk en precies te verwoorden dat iedereen zich erin herkent. Net hierom spreekt ze zoveel mensen aan. Kijk bijvoorbeeld naar nummers al “Pressure To Party”, “Don’t Know How To Keep Loving You” of “You Were Right”.
Ondanks de zware ondertonen van intense liefdesverdriet brengt Jacklin nog steeds een hoopvolle boodschap over. Dit doet ze niet alleen door een vleugje humor in de teksten te steken, maar vooral in de muziek zelf. Het geluid van haar engelachtige stem in combinatie met haar gitaar doet je schaamteloos door de kamer willen dansen op blote voeten. Luister naar “Head Alone” of vooral naar “Pressure To Party” en we garanderen je een stiekeme glimlach en een warm gevoel vanbinnen.
Toch ontkomt ook Julia Jacklin niet aan de vloek van een té goed eerste album. Doordat Don’t Let The Kids Win zo goed onthaald werd, lagen de verwachtingen hoog. Misschien té hoog waardoor ze die verwachtingen nooit volledig kon inlossen. Het is het verhaal van telkens net niet. Net niet even goed, net niet even mooi, net niet de juiste nummers,…
Julia Jacklin tweede album Crushing biedt ons een mooi evenwicht tussen diepgaande liefdesverdriet en intimiteit waarmee ze haar luisteraars zeker weet aan te spreken, gecombineerd met een vrolijke, hoopvolle bijklank. Op maandag 8 april komt ze haar album voorstellen aan het Belgische publiek in de AB Club.
