Nadat haar eerste album Don’t Let The Kids Win de hemel in geprezen werd, is Julia Jacklin eindelijk klaar met haar tweede album Crushing. Vanaf 22 februari mag ze jullie en jullie harten veroveren en vervolgens in al haar tederheid breken. Wij hadden een gesprek met de dame.
Waarom heb je het album Crushing genoemd?
Eerlijk gezegd had ik gewoon een deadline en moest ik nog snel een album titel hebben. Meestal kies ik de titel van het laatste nummer, maar bij dit album vond ik niet echt een songtitel of lyric die het gevoel van het album kon beschrijven. Het woord “crushing” zweefde gedurende het hele proces door mijn hoofd omdat het zo intens is. Je kunt het zowel positief als negatief opvatten en dat is ook hoe ik het schrijven en opnemen van dit album ervoer.
Hoe was het om aan een nieuw album te beginnen na zo’n succesvol eerste album en tour?
Het was heel vreemd. Nadat mijn eerste album af was en ik een tijd lang getourd had, had ik bijna anderhalf jaar geen nieuwe nummers geschreven, wat verschrikkelijk was. Ik had echt het gevoel dat ik nooit meer nog een nummer ging kunnen schrijven en dat het gewoon bij één album ging blijven, maar na een tijdje kwam het vanzelf toen ik besefte hoe het voelde om zo lang te touren enerzijds en anderzijds heb ik ook moeten leren om tot mezelf te keren en te schrijven in de auto of in een kleine drukke ruimte.
Had je het gevoel dat er druk op je lag of dat er veel verwachtingen waren?
Ik denk dat ik vooral druk op mezelf legde. Ik wilde gewoon graag goede nummers schrijven ondanks het gevoel dat ik het niet goed genoeg kon. Er is niemand die tegen je zegt dat je volgend album goed móét zijn als je eerste redelijk goed ontvangen werd. Je merkt dat ook bij andere artiesten dat het tweede album tot in zijn essentie wordt ontleed of vergeleken met het eerste album dus eigenlijk weet je wel wat je te wachten staat als je een tweede album uitbrengt.
Zie je jezelf dan als een perfectionist?
Nee, helemaal niet. Ik ben meestal diegene die te nonchalant is en zegt “klinkt goed, moving on” dus in de studio moeten anderen mij dwingen om meer perfectionistisch te zijn. Ik speel de nummers gewoon graag en het gevoel moet gewoon goed zitten. Op het vlak van tekst ben ik wel heel streng naar mezelf, want ik wil niet dat mijn nummers vanuit een neppe plek komen. Songs moeten niet perfect zijn, maar ze moeten eerlijk en echt zijn.
De nummers “Body” en “Head Alone” lijken een boodschap van vrouwenemancipatie over te brengen. Is het belangrijk voor jou om te zingen over dit soort onderwerpen?
Ik begin meestal nooit aan een nummer met een duidelijk doel dus ik heb ook nooit echt gedacht “Ik ga nu een nummer schrijven om vrouwenemancipatie aan te moedigen.” Desondanks denk ik dat iedere vrouw die openlijk vertelt over haar ervaringen als vrouw-zijnde een vorm van emancipatie is en dat is iets moois, want het is moeilijk om dat te doen. Het is belangrijk voor mij persoonlijk om oprecht te zijn en om over dingen te schrijven die ik intens voel ook al is het een hot topic of een moeilijk onderwerp. Meestal schrijf ik nummers die ik nodig heb, maar nergens kan vinden. Zo zijn bv. “Don’t Know How To Keep Loving You” en “Comfort” ontstaan.
Heb je soms dan ook het gevoel dat je als vrouw anders wordt behandeld op tour of in de muziekindustrie in het algemeen?
(lacht) Hier heb ik echt zoveel over te vertellen, maar ik denk dat je het in eerste instantie niet altijd realiseert. Als je de enige vrouw bent in de band of in de crew dan gaan mensen onvermijdelijk anders met je om. Hoe progressief dat mensen ook denken te zijn, is er toch altijd die assumptie dat je het minst weet over wat je doet in de band. Zelfs al ben je de “leider” van die band, zelfs al zijn het jouw nummers heb je al jaren tour-ervaring. Desondanks wordt er niet eens naar jou gekeken als een vraag wordt gesteld, maar naar de man links van jou die er minder van af weet dan jijzelf. Het is echt heel frustrerend om dat uit te leggen aan mensen die dit niet twee jaar lang dagelijks ervaren. Het ergste van al is dat het je uiteindelijk ook nog eens laat denken dat je effectief niet weet waar je mee bezig bent en dat tast je zelfzekerheid ook aan, want als je hier tegenin zou gaan en je maakt een fout dan geef je hen gelijk.
Vorig jaar bracht je ook een album uit met Phantastic Ferniture. Is er een groot verschil in het proces van het album maken?
We hebben het album over vier jaar geschreven en opgenomen en het was een immens lang proces, maar iedereen doet een beetje zijn eigen ding. Ik schrijf bijvoorbeeld alleen de teksten en de melodieën dus er is echt een groot verschil, vooral op podium. Ik spring maar wat in het rond als een dwaas (lacht). Het is een leuk project en het heeft me een hele lading zelfvertrouwen gegeven op podium, ook in mijn solowerk, want Phantastic Ferniture is het soort band waar je echt niet onzeker kan zijn, want dan gaat het niet werken. Je moet gewoon alles losgooien en plezier maken en dan doet het publiek dat ook.
Je staat binnenkort ook in de AB, hoe is het om terug te touren?
Ik weet nog heel goed toen ik hier voor het laatst stond. Iedereen was zo aardig en beleefd dat we niet zeker waren of het publiek de muziek goed vond of niet (lacht), maar ik kijk er naar uit. Nu ik geleerd heb hoe ik mentaal en fysiek gezond kan blijven, voel ik mij echt beter op tour. Ik hou heel erg van het nieuwe album. Ik heb de nummers nog nooit live gespeeld wat beangstigend is, maar tegelijk ook wel spannend.
8 april staat Julia Jacklin in de AB Club om haar nieuwste album Crushing voor te stellen. Je kan het al streamen via npr.