Lomepal mag dan wel een rasechte Parijzenaar zijn, toch is de muziek van de Franse rapper minstens even populair in Wallonië. Door samenwerkingen met onder meer Caballero & Jeanjass en Roméo Elvis, groeide Antoine Vallentini in korte tijd uit tot een rijzende ster in de Brusselse rapscène. Ondertussen stond hij al driemaal op de affiche van DOUR en bracht hij in 2017 zijn debuutalbum FLIP uit. Die plaat werd een absoluut succes en leverde hem ook in eigen land het nodige succes op. Zo was het merendeel van de zalen waar hij optrad tijdens zijn Franse tour uitverkocht. Niet onlogisch gezien de Fransmans live-status: Hij staat bekend om zijn energetische performances en afgelopen jaar was de rapper nog een van de hoogtepunten op DOUR Festival.
Slechts een jaar na FLIP is Lomepal al toe aan een nieuwe plaat, Jeannine. Het project telt zestien nummers en kent opnieuw features van Brusselse artiesten, waaronder Roméo Elvis. De naam van het album verwijst naar Lomepals grootmoeder, die in 2000 overleed. De rapper heeft haar nooit echt gekend: hij baseerde zijn album op de verhalen en anekdotes van zijn moeder. Op Jeannine gaat de rapper vooral verder op de mix tussen sensuele rap en R&B die ook FLIP kenmerkte.
Opener “Ne me ramène pas” is een song die trouwens perfect op FLIP zou hebben gepast. De beat is dromerig maar donker, Lomepals stem zacht maar tegelijk ook kil. Ooit zei Vallentini over zichzelf dat hij misschien niet over het grootste zangtalent beschikt, maar wel perfect weet hoe hij zijn stem moet gebruiken. Het is iets dat hij een aantal keren mooi illustreert op Jeannine, zoals in “1000°C”, de eerste single die nog voor het album gereleased werd. Daar wisselt hij uptempo rapverzen af met een catchy hook. Ook de feature van Roméo Elvis mag er zeker wezen.
Een ander hoogtepunt op de plaat is “Le vrai moi”. Het nummer is bijna een Franse popballade, maar dan wel muzikaal sterk uitgevoerd. De sfeer is breekbaar en de tekst intiem. Lomepal heeft het over een relatie die ervoor gezorgd heeft dat hij zijn ‘echte ik’ heeft leren kennen. Na een korte interlude gaat het tempo met “La vérité” terug omhoog. Het is een van de meest gestreamde songs sinds de release van het album en we kunnen best wel begrijpen waarom. “La vérité” is een klassieke “Lomepalsong”: energieke raps, mellow trapbeats en een hook die bijblijft. Ook de feature van de Franse rapper Orelsan mag er zeker wezen. We kijken nu al reikhalzend uit naar de live-versie.
Het tweede deel van het album is iets minder sterk in vergelijking met het eerste. Niet geheel onlogisch, gezien de overvloed aan mogelijke hits in dat eerste deel. Toch is het jammer dat er zo weinig echte uptempo nummers op het album staan, aangezien Lomepals veelzijdigheid hem net zo sterk maakt. Naar het einde toe worden de zachte beats wat langdradig en inwisselbaar. Maar we kunnen het Lomepal nog vergeven door songs als “Cinq Doigts” en “Dave Grohl”, die beide integere nummers zijn die de aandacht van de luisteraar naar zich toetrekken.
Alles bij elkaar is Jeannine een album waarop Lomepal vooral zijn zachte kant bovenhaalt. Waar hij op FLIP met nummers als “Bryan Herman” en “Malaise” stevig uit de hoek komt, is Jeannine intiemer. Dat heeft naar alle waarschijnlijkheid ook te maken met het concept rond het album. Er zijn wel nog momenten waarop Lomepal versnelt en dat zorgt ervoor dat het album niet te veel in herhaling valt. Jeannine is een waardige opvolger voor FLIP en we kunnen er nu al van uitgaan dat de rapper aan zijn nummers een extra element zal toevoegen wanneer hij ze live brengt. Voor wie daar bij wil zijn: op 12 februari zakt Lomepal af naar Vorst Nationaal.
