Vrouwelijke indie singer-songwriters schieten de laatste jaren als paddestoelen uit de grond. Naast de Julien Bakers, Snail Mails en Jay Soms van deze wereld behoort ook Sophie Allison’s Soccer Mommy tot het selecte kransje indiedarlings dat het laatste jaar tot veelbelovende en in de gaten te houden artiest werd gebombardeerd. En met rede, want op haar eerste major label debuut Clean weet de jonge Amerikaanse het leven en lijden van een twintiger perfect te vatten in tien pure songs. Voor haar eerste concert op Belgische bodem konden we terecht in het intieme DOK in Gent.
De Britse Brooke Bentham speelde deze zomer nog op de BBC Introducing stage op Reading & Leeds, maar in België is ze nog een nobele onbekende. Gewapend met enkel een Fender gitaar, eerlijke lyrics en een glasheldere stem wist ze toch al heel wat vroege vogels te bekoren. ‘I don’t love you no more, I never loved you’ in “Losing, Baby” kwam hard binnen. Maar helemaal gestript van de bandarrangementen bleven haar nummers toch moeilijker overeind dan op plaat. Bentham mag dan wel in dezelfde vijver vissen als Soccer Mommy, wanneer ze er helemaal alleen voor staat, dreigen haar nummers toch wat te veel in dezelfde kleuren en tonen uit te vallen. Om meer te zijn dan het zoveelste verlegen meisje met een gitaar heeft ze alvast die sterke stem (denk First Aid Kit met Britse lispeltongval) en weet ze interessante zanglijnen te vinden. Met een full band zou Brooke Bentham ons meer weten te verrassen, maar ook alleen kon ze ons alvast meer dan een halfuurtje boeien.
Openen met twee oude nummers, het was misschien niet de slimste zet als je je eerste concert in België speelt voor een publiek dat de band wellicht pas recent ontdekte. Het getuigt wel van het lef waarmee Sophie Allison en haar band voor de dag kwamen in Gent. “Henry” en “Try” wisten het concert dan wel op gang te trekken, het was pas wanneer Allison nummers uit haar geweldige debuut Clean begon te vissen dat de schwung echt in het optreden sloeg.
Haar nieuwere werk klinkt steviger en bijt zich vast in je gehoor. Allison kruipt er in de huid van een gebroken hart dat zich niet laat doen en zet haar jaloezie om in prikkelende songs. In “Last Girl” vergelijkt ze zich met andere meisjes, waarna ze in “Cool” een stoere versie van zichzelf fantaseert. Haar sterke liveband geeft de nummers meer kracht, al hoefde lead gitarist Julian Powell (en tevens vriend van Allison) nu niet bij elke noot die hij speelde een grimas te trekken à la Jack Black.
Wanneer Allison haar band wandelen stuurt en enkele nummers solo brengt, komt ze daarmee wat in het vaarwater van voorprogramma Brooke Bentham. Maar zij wist haar nummers op een pakkende wijze uit te kleden en stak meer gevoel en details in haar gitaarspel. Daardoor verzandden verstilde nummers als “Still Clean” en “Allison” niet in saaie repetitieve nummers, maar erodeerden ze zich langzaam een weg naar je gevoelens. Ook haar intieme cover van Bruce Springsteen’s “I’m On Fire” knisperde als een fijn haardvuurtje in het donkere DOK. Ook afsluiter “Scorpio Rising”, zowat het meest meeslepende nummer van Clean, zette dankzij haar fijne opbouw en gierende climax een fijn maar vroegtijdig punt achter haar set. De ietwat kleffe romantische tekst bracht het er in het echt beter van af dan op papier. Ook het ingetogen toemaatje “Waiting For Cars” bleef helemaal uitgekleed overeind in de kouder wordende nazomeravond.
In haar amper vijftig minuten durende set hield Soccer Mommy nog het zoete “Death By Chocolate”, het zelfbewuste “Skin” en het weemoedige “Wallflower” achter de hand. Allison had zeker een uurtje kunnen boeien, en haar band Soccer Mommy heeft heel wat meer te bieden dan wat ze in die korte vijftig minuten liet zien in het DOK. De mooie liedjes van Soccer Mommy duurden helaas niet lang en lieten het publiek in Gent verlangen naar meer.
Setlist Soccer Mommy:
Henry
Try
Last Girl
Your Dog
Flaw
Cool
I’m on Fire
Still Clean
Allison
Scorpio Rising
Waiting For Cars
