De traagste duik

Kan Slowdive eigenlijk ooit een slecht concert geven? We betwijfelen het. Op Dour stond de tent dan wel halfvol, de muziek kwam volledig aan in ons tengere lijf. Hoe dat komt? De wall of sound die Slowdive met hun shoegaze weet te creëren is soms verbazingwekkend intens. Gelukkig waren er ook vrolijke momentjes. Zo is “Star Roving” eigenlijk hun meest toegankelijke nummer en meteen ook het vrolijkste dat ze gisteren in de aanbieding hadden. Het zorgde voor een klein beetje euforie, maar de rest van de set bevond zich vooral in een droomwereld. Een wereld waarin wij ons dagelijks willen bevinden. Toch was het publiek hier niet helemaal voor te vinden. Er werd te veel gepraat waardoor de beleving wat verloren ging. Gelukkig was het epische einde met “Golden Hair”, origineel van Syd Barrett, een einde waar we alleen maar van konden dromen. Instrumentaal straf en een episch einde van een set zoals we dat van Slowdive kunnen verwachten.

De grootste moshpit met de minste mensen

Punk, dat is het best gebracht zonder nonsens. Laat The Bronx dat nu net zo gebracht hebben gisteren in La Caverne. Het ging strak vooruit en we hoorden een furieuze frontman die zich volledig smeet. Dat mag gerust letterlijk genomen worden. Hij dook in het publiek, startte een wall of death en kroop zelfs in de palen die de tent ondersteunen. Hoewel de tent bijna leeg staat, zit de sfeer er dik in. Dat kan ook niet anders, want de muziek gaat hard en recht vooruit. Stevige riffs en een heel harde snelle sfeer, maken het muzikaal ook plezant om naar te luisteren. The Bronx sprong er duidelijk uit op de derde dag van Dour door de snelheid waarmee ze alles brachten, straf.

De grootste rasta-love

© Kamilia Sain

Er zijn weinig landen waarin Protoje & The Indiggnation zo geliefd is als in ons belgenlandje. Is dat door het zeer succesvolle Reggae Geel dat nog steeds enorm veel jeugd trekt? Waarschijnlijk. Aan de Last Arena was er in ieder geval veel volk om met de reggae songs mee te viben. Zomerse gevoelens kwamen in iedereen op en zo werd er vanzelfsprekend meegedanst op zijn hits “Who Knows”, “Rasta Love” en “Kingston Be Wise”. Naast al zijn oudere nummers gaf Protoje ook voldoende aandacht aan zijn nieuw album waaruit hij o.a. “Blood Money” speelde. Verder schitterden ook zijn twee backing vocals met hun mooie stemmen en leuke moves. Al bij al een geslaagd optreden.

Minst aan te raden bij drugs

© Kamilia Sain

Ook Mogwai is zo’n band die altijd goed is live. Op Dour opteerden ze duidelijk voor een iets minder harde set en haalden ze in het middenstuk van hun set heel wat synths boven. Allemaal opbouwende nummers zonder een echte climax, het was zweven zonder echt beloond te worden. Het begon wel heel hard. “Mogwai Fear Satan” zette het geheel in op een zweverige, maar beenharde manier. Vooral wanneer de band ontplofte, daverde La Petite Maison op zijn grondvesten. Het publiek was warm gemaakt, en met “Party In The Dark” kregen we zowaar eens wat vocals te horen in hun muziek. De muziek is intens en laat je eigenlijk bij momenten al hallucineren. Het was dus niet aan te raden om dit te bekijken als er al wat drugs in het lichaam zaten. Dat merkten we ook bij sommige mensen in het publiek, die de intensiteit van de muziek niet helemaal aankonden waardoor ze al snel een dubbele trip ervoeren. Heel raar en ook wel storend voor de mensen die echt wilden leven in de wereld van Mogwai.

Het grootste Kanye moment

https://www.instagram.com/p/BlMKIrvAAMo/?tagged=070shake

070 Shake wordt al even behandeld als de nieuwe hiphop koningin en het verbaast dan ook niet dat de enige echte Kanye West een gigantische fan is van de uit New Jersey komende raprevelatie. Ze is zelfs op twee nummers te horen op diens recente album ye en dus verwonderde het ons niet dat er redelijk wat volk naar Le Labo afzakte. Dat 070 echter nog niet zoveel live ervaring heeft, merkten we meteen op en toonde dat ze wel nog een weg af te leggen heeft om het tot de absolute top te schoppen. Haar bindteksten waren te lang en misten hun doel helemaal. Gelukkig werd er ook nog wat muziek gespeeld en dat was bij momenten goed en soms eerder ondermaats. Ook de zoveelse XXXtentacion ode met “Look at Me” (kregen we haast van elke Amerikaanse/Uk rapper te horen dit weekend) zorgde bij ons voor een kleine frustratie. Voor de rest bestond haar set grotendeels uit nummers van haar eerste mixtape Glitter, waarvan we “Stranger” en “Somebody Like Me” nog het meest konden appreciëren. Het Kanye momentje kwam er dan toch nog met het nummer “Ghosttown” dat onder luid lawaai werd onthaald. Met amper 35 minuten op de planken gaf ze er vroegtijdig de brui aan. 070 Shake moet dus nog heel wat leren van haar ‘leermeester’ Kanye West, maar ze staat dan ook nog aan het begin van haar carrière.

Meest verbazende woordenkunstenaar

Op Dour staan dit jaar ook weer heel wat artiesten die in Vlaanderen amper belletjes doen rinkelen, maar hot zijn in Frankrijk en het zuiden van ons klein Belgenland. Zullen we een voorbeeld geven? Hugo TSR stond gisteren in de late avond in de hiphop tempel Boombox en brengt donkere Franstalige rap. De lome beats en de strakke flow konden we wel smaken. Er werd in de uur durende set ook wat gefreestyled wat de overvolle Boombox beloonde met heel wat gejuich. Natuurlijk kon ook materiaal van TSR Crew niet ontbreken en dat deed de sfeer alleen maar ten goede. We werden aangenaam verrast door Hugo en zijn drie kompanen op het podium.

Grootste overvloed aan drums

Als je Soulwax op je podium kan zetten, dan weet je dat er spektakel zal zijn. Spektakel was er zeker. De show is nog steeds hetzelfde, dus het verrassingseffect is wat weg, maar toch weten de Dewaele broertjes goed te overtuigen. Dat doen ze door met hun drie drummers een erg dynamische set neer te zetten. Bij momenten deed het ons wat denken aan LCD Soundsystem, maar Soulwax is veel elektronischer en daardoor ook misschien wat experimenteler. Het loopt allemaal over in elkaar, en een uur aan een stuk blijft er dansbare muziek door de boxen knallen.

Enkele weken terug nog bracht de band een nieuwe plaat uit onder de naam Essential. Die nummers zijn nog meer dansbaar dan de platen van From DEEWEE. Door die songs een plaatsje te geven in de set, ging het publiek meteen heel wild aan het dansen. Dansen was trouwens een understatement, de hele weide gaf zich volledig op de experimentele beats dat de band serveerde. De drums kwamen hard aan en de rest is geschiedenis. Door op het juiste moment de juiste synthlijn in te zetten, konden ze ook het publiek genoeg teasen om helemaal loco te gaan. Het absolute hoogtepunt uit de set kwam er op het eind met “NY Excuse” dat nu ook volledig in dat vernieuwd elektronisch jasje zit. Meer dan een gigantisch draaiend hoofd en een fenomenale lichtshow waren niet nodig om een episch einde aan deze set te breien. Straffe band, straffe show en een straffe headliner.

De traagste motor

Met De Jeugd Van Tegenwoordig heeft hij al jaren succes, maar ook solo onder het pseudoniem Fatima Yamaha lukt het uitstekend. Zijn populariteit blijft maar stijgen en na passages op onder meer Rock Werchter en Pukkelpop staat Fatima Yamaha deze keer nog eens op Dour. Zijn set was echter één die traag op gang kwam. Het begin was te eentonig, niet scherp en boeiend genoeg, wat ervoor zorgde dat veel mensen hun aandacht verloren. Veel gedanst werd er aanvankelijk niet, maar door het meesterwerk “What’s A Girl To Do” kwam daar veranderin in. Iedereen leek ontdooid en danste gelukkig op de aanstekelijke beats. De motor kwam wat traag op gang, maar op het einde liep die prima gesmeerd.

Het zwarte schaap

Met enkele minuten vertraging door het opstellen van haar dj-booth betrad The Black Madonna gisteren met veel vastberadenheid het podium. Dat ze een vrouw met ballen is, wisten we al en dat ze kan draaien ook. Het verwonderde ons dus niet dat ze vanaf minuut één een stevig technofeestje bouwde. De drops waren misschien voorspelbaar, maar dat kon ons en de anderen aanwezigen niet deren. Hier en daar wist ze op een interessante wijze om de hoek te komen en dat zorgde ervoor dat ze ons de hele tijd meehad. Met The Black Madonna heb je gegarandeerd een dik feest en dus kijken we al uit naar haar volgende passage in België!

Legends achter de draaitafel

La Caverne is niet meteen gemaakt voor een drum’n bass feest, maar de zware old school dnb van Delta Heavy paste hier perfect. Bij het passeren van de tent is er geen ziel op Dour festival die het kon laten om te bewegen. Groots was de verwondering bij het publiek na enkele enorm fascinerende drops. Ze slaagden er ook in om het genre toegankelijker te maken voor anderen, zonder het te commercieel te maken. Een talent dat naar meer smaakt.

De grootste nuggets-fans

© Kamilia Sain

Mura Masa was de eerste naam die de organisatie voor de feesteditie uit hun hoed toverde en dat was min of meer een goede zet. De Brit stond aanvankelijk alleen op het podium, maar kreeg al snel de hulp van twee zangeressen die elkaar afwisselden. Terwijl de ene een energiebom was, die vaak autotune gebruikte, was de andere iets gereserveerder maar zong ze bijna foutloos. De hits “1 Night” en “Nuggets” kwam al vroeg aanbod en kregen het publiek maar matig mee. Tot op het einde van de set bleef het publiek tamelijk rustig, maar tijdens de drie slotnummers kwam de sfeer toch nog opdagen. “Wherever I Go”, “Lovesick” en vooral “Firefly” wisten de bij momenten saaie set te redden. Mura Masa kon qua sfeer niet helemaal tippen aan andere groepen die al op The Last Arena stonden, maar muzikaal gezien zat het wel snor. Jammer van dat inkak moment…

Alle foto’s vind je hier.