De hype van de poppunk ligt nu al een goeie tien jaar achter ons. Bands als Paramore, Fall Out Boy en All Time Low schoten als paddestoelen uit de grond en leverden ons oerdegelijke platen. Het jammerlijke is dat hypes snel gaan vervelen. Het genre was dan ook geen lang hoogtepunt geschonken. Het werd groter dan het aankon en kon nog moeilijk serieus genomen worden. Poppunk is echter niet dood, en er worden nog volledige albums aan toegewijd. Zo proberen de Britten van Milestones ons te overtuigen met hun eerste plaat die Red Lights heet.
“Bittersweetheart” valt meteen met de deur in huis. De melodische gitaar en de meerstemmigheid van de band brengen ons zowaar in een nostalgische bui, maar echt origineel klinkt het allemaal niet. Al zeker niet als de band het refrein opent met het cliché “I cross my heart and I hope to die”. “Bittersweetheart” klinkt fun, maar dan is alles hierover ook gezegd. Zoals het een poppunk band betaamd kunnen de gebruikelijke woah’s en oooh’s niet ontbreken. En ja hoor, met “Once Upon A Time” lossen ze die verwachting wel degelijk in. Het moet wel gezegd worden dat Milestones erg professioneel klinkt. Dat zal deels liggen aan de samenwerking met producer Phil Gornell, een grootheid binnen het genre, maar desondanks laat ook het tweede nummer ons vrij onberoerd achter.
Voor de eerste maal grijpt Milestones ons bij de keel, want de openingsriff van “Paranoid” klinkt werkelijk heerlijk en mocht naar onze mening net iets langer duren. “Paranoid” heeft een geweldige vaart en even kan het tippen aan het niveau van hun grote voorbeelden. Het is dan ook erg jammerlijk dat Milestones niet verder borduurt op “Paranoid”, want met “Me Against The World” brengt de band een voorgekauwde ballad zoals er al 1000 zijn geschreven. Denkt maar aan nummers als “Untitled” van Simple Plan of “Backseat Serenade” van All Time Low en je weet meteen wat jou te wachten staat. Ook hun ballads “Hold On” en “Counting Cars” maken ons niet erg warm vanbinnen.
We weten niet hoe het komt, maar bij het beluisteren van poppunk krijgen we steeds het gevoel dat we zelf op één of andere Amerikaanse highschool horen te zitten. “Eighteen” bevestigd dit gevoel. Het nummer is een degelijke ode aan een jonge liefde en voor het eerst horen we een refrein die wel eens door een grote groep emo kids meegezongen zou kunnen worden. Nummers als “Eighteen” en “Paranoid” vallen meteen op, “This Is My Life” en “Forever Or Never” doen dan weer het tegenovergestelde. Ze klinken nagenoeg hetzelfde en blijven nauwelijks hangen. De twee laatsgenoemde nummers zijn dan ook representatief voor nagenoeg het ganse album en dat stoort ons mateloos.
Milestones brengt met Red Lights een rap verteerbare debuutplaat die bol staat van de clichés. Dit geldt zowel voor het tekstuele als het muzikale arrangement. Ondanks de grote ambitie van de band kan Red Lights ons met geringe momenten bekoren. Het lijkt allemaal wel een flauw afkooksel van iets die al gemaakt is geweest. Echte hoogtepunten zijn moeilijk te vinden, ook al omdat de meeste nummers karakter missen. De sound van Milestones klinkt zo neutraal, dat je haast zou denken dat ze uit Zwitserland komen. Er heerst ook een vermoeden dat er net iets te veel met de knoppen is gewerkt in de studio, waardoor het de voeling met de realiteit mist. Ook het feit dat er op Red Lights plaats is voor drie ballads doet de wenkbrauwen fronsen. Liever één goeie ballad, dan drie middelmatige denken wij.
