Een stem kan soms meer dan genoeg zijn om luisteraars in te pakken met je muziek, dat bewijst Rationale met zijn titelloze debuutalbum. De emotionele slowjams die electropop en r&b mixen krijgen een extra laagje dramatiek dankzij de mysterieuze diepe stem van Rationale. Op z’n debuutalbum durft de jonge Brit grote levensvragen te stellen met bombastische producties.
Rationale, door zijn ouders gedoopt als Tinashé Fazakerley, komt uit Londen en heeft zijn roots in Zimbabwe. De Brit schrijft niet alleen songs voor zichzelf, maar werkte onlangs nog mee aan het nieuwe Katy Perry album. Hij bracht eerder al twee EP’s uit bij Warner Bros Records en werd door Pharrell, Rag’n’Bone Man en Jamie Lidell de hemel in geprezen. Belgen kennen hem vooral als de openingsact van Bastille in het Sportpaleis. In eigen land doet hij het iets beter, Rationale stond vorige zomer op Glastonbury en vertrekt binnenkort voor de tweede keer op tournee. Zijn debuutalbum lijkt nu eindelijk de échte start van een eigen carrière.
Rationale opent zijn debuutalbum met vreemde keuze. “Re:up” is een nummer uit een oude EP, waarop zangeres Zena Kitt de eerste strofe zingt. Hoewel het een geslaagde zwoele song is, open je een debuutalbum misschien beter niet met iemand anders stem. Verder recycleert Rationale ook zijn debuutsingle “Fast Lane”, een song die werd gebruikt in de HBO-reeks Ballers en waarop de stem van Rationale wat in een hoekje wordt geduwd. Omdat het lied misschien al te oud is, past het niet goed bij de rest van het debuutalbum. De verhouding tussen zijn stevige stem en de electropop productie is dan weer perfect in evenwicht op “Oil and Water”. De simpele vergelijking tussen een ingewikkelde relatie en de verhouding tussen olie en water maakt het nummer even dramatisch als Rationale’s vorige single “Deliverance”.
Rationale zingt geen vrolijke liedjes op zijn debuutalbum. “Fuel to Fire” is een krachtig nummer over ongelijkheid. Hij zingt letterlijk ‘Stel je voor dat we wél een stem hadden, zouden we dan iets zeggen dat niet genegeerd werd?’ De opbeurende melodie staat haaks op de deprimerende tekst waarin hij meermaals naar Bijbelse teksten verwijst. Ook in “Deliverance”, een lied over laten gaan, zit een religieuze ondertoon. Het is duidelijk dat Rationale de grote levensvragen niet uit de weg gaat. Op het M83-achtige “Prodigal Son” zingt hij autobiografisch over het leven zonder een vader. De bombastische productie met stevige drums maken er een extreem sterk nummer van.
Een lied dat er met kop en schouders bovenuit steekt is “Into The Blue”. De ritmische meezinger laat zijn Bastille-sporen na. Zanger Dan Smith schreef er dan ook aan mee en gaf zo wat meer kleur aan Rationale’s debuut. De grandioze productie van “Into the Blue” komt terug in “Losing Sleep” en het chaotische “Tumbling Down”, die doet denken aan songs van Jack Garratt. Naast die drie bombastische songs, kan Rationale ook geweldige ballads schrijven. “Phenomenal” is even fenomenaal als de titel belooft. Maar dé meest ontroerende ballad op de plaat staat helemaal op het einde. In “Somewhere To Belong” horen we voor het eerst een akoestische gitaar. De tweede hoge zanglijn die tussendoor te horen is, geeft net dat tikkeltje extra kippenvel. Het slot van de plaat is het ideale rustpunt na al dat dramatisch gezang.
Op zijn debuutalbum verheft Rationale z’n goddelijke stem om te zingen over verlies, een leven zonder vader en ongelijkheid. Gooi daar nog eens de bombastische electropop-productie overheen en je wordt als luisteraar meteen naar zijn muziek gezogen. Luisteren zal je. Het enige minpuntje aan de plaat zijn de oude nummers, die buitenbeentjes vormen. We hadden hier graag wat nieuw materiaal gehoord, zodat het plaatje volledig past.
