AlbumsRecensies

Phoebe Bridgers – Stranger in the Alps (★★★★): Snapshots van een melancholische jeugd

Je kan perfect voelen wanneer de herfst terug in het land is. Niet alleen aan het kwakkel weer, maar ook aan de platen die eind september verschijnen. Wanneer de bladeren van de bomen vallen en de zon zich liever achter een dik pal wolken verschuilt, dan is het de perfecte moment om je met een melancholische plaat in de zetel te nestelen en er een heel weekend niet meer uit te komen. Op haar debuut neemt Phoebe Bridgers je mee op een nostalgische en vooral heel emotionele trip langs alle steegjes en kronkelpaadjes uit je jeugd en laat ze je achter als een hoopje ellende.

Het thema van de plaat is al van bij de albumcover duidelijk. Een kinderfoto (vermoedelijk van Bridgers zelf) waarbij het kind een spook geworden is. De Engelse uitdrukking ‘ghosts from the past’ wordt al meteen heel letterlijk in opener “Smoke Signals”. Bridgers zingt over Lemmy, Bowie, The Smiths en de vergankelijkheid van tijd terwijl de stemmige gitaren je meteen vastgrijpen. De instrumentatie is minimaal en dient vooral om de gloomy en zwaarmoedige sfeer te scheppen. Haar emofolk klinkt ook helemaal niet eigentijds, maar eerder tijdloos.

Net als haar leeftijdgenote, tourpartner en vriendin Julien Baker lijkt het alsof Phoebe Bridgers op haar twintigste al heel wat heeft mee gemaakt. In interviews lost ze niet veel over de ware toedracht en ook haar lyrics lichten slechts een tipje van de sluier op. Op het einde van “Motion Sickness” horen we ‘I try to stay clean and live without, and I wanna know what would happen, if I surrender to the sound.’ Even verder biecht ze zelfs haar moordzuchtige gevoelens op in “Killer” en vraagt ze of we haar uit haar lijden willen verlossen, ‘I hope you kiss my rotten head and pull the plug.’

Bridgers heeft haar hart op de tong en wind er vaak geen doekjes om. In haar teksten weet ze vaak in enkele zinnen niet alleen je aandacht te trekken, maar ook heel wat uiteenlopende emoties. “Funeral” is ook zo’n brokje gevoeligheid, waarin Bridgers zachte stem en gitaar haaks staan op de diepe thema’s. We horen hoe ze zich neerlegt bij haar gevoelens en er vrede mee neemt dat ze zich wel altijd ‘blue’ zal voelen. Het klinkt niet zo zeer als de strijd opgeven, maar wel als leren leven met die donkere kant van jezelf.

‘I’m singing at a funeral tomorrow
For a kid a year older than me
And I’ve been talking to his dad
It makes me so sad
When I think too much about it I can’t breathe’

Op “Would You Rather” horen we nog een andere artiest die heel wat betekende in Bridgers jonge carrière. Conor Oberst (van Bright Eyes) nam haar niet enkel mee op zijn jongste Europese tournee, hij verzorgt nu ook backing vocals op haar debuutplaat. De zoete stem van Bridgers botst wat met de cynische nasale stem van Oberst, maar past perfect in het nummer. ‘We found our way out,’ zingt Bridgers waarop hij antwoord ‘of a suicide pact, of a family and friends.’ Alsof hij het negatieve stemmetje is in haar hoofd waar ze zich constant moet tegen verzetten.

Stranger in the Alps is een plaat met twee gezichten. Aan de ene kant heb je zoals bij elk debuut de nummers die ze al een tijdje in haar zakken had zitten. Nummers als “Killer”, “Georgia” en “Chelsea” speelde ze al enkele jaren live en hadden ook hun plaats op haar eerste EP/single die door niemand minder dan Ryan Adams geproduceerd werd. Met wat goeie wil hoor je er ook een sound die dicht aanleunt bij Adams’ Love is Hell plaat. Op de plaat koos Bridgers wel voor nieuwe versies van haar oude nummers, vervangt ze gitaren door piano’s en voegt ze een mannenstem toe in “Killer” en galmende gitaren in “Chelsea”.

Toch biedt Phoebe wat hoop en positiviteit. Zonder zou Stranger in the Alps en enorm donkere en haast depressieve plaat geworden zijn. Nu zorgen de uptempo gitaren en drums van “Motion Sickness” en de geweldige climax van “Scott Street” en “Georgia” dat het album gebalanceerd klinkt. ‘Don’t be a stranger,’ zingt ze in de outro van “Scott Street” terwijl we fietsen, bellen en drukke straten horen. Het voelt alsof je langzaam uit Bridgers’ hoofd kruipt en langzaam terug in de realiteit belandt. Dat nummer zou nog beter tot zijn recht komen op het einde van de plaat, want nu is afsluiter “You Missed My Heart” iets te lang en iets te weinig boeiend.

Met haar debuut legt Phoebe Bridgers de lat al meteen hoog. Weinig singer-songwriters slagen in de opzet om diepe emoties te koppelen aan treurige arrangementen en toch nog steeds oprecht en doeltreffend over te komen. Stranger in the Alps is een plaat voor druilerige dagen en bewijst dat tristesse en melancholie ook heel helend en louterend kunnen werken. Er is niets mis met je slecht voelen, zolang je maar een uitlaatklep hebt om die te ventileren. Gelukkig is dat voor Phoebe Bridgers muziek.

Stranger in the Alps verschijnt op 22 september via Dead Oceans.

Related posts
AlbumsRecensies

boygenius - the rest (★★★): Een zeer smakelijk tafelrestje

De heilige drievuldigheid uit indieland, genaamd boygenius, weet dit jaar van geen ophouden. Nadat de band met the record een van de…
AlbumsFeatured albumsRecensies

The National - Laugh Track (★★★★): Van hetzelfde laken een fraai pak

Fans van The National konden enkele maanden geleden al hun hart verwarmen aan First Two Pages of Frankenstein, maar alsof dat nog…
InstagramLiveRecensies

boygenius @ Pukkelpop 2023: Goddelijke melancholie

Een unieke set, meer kan er niet gezegd worden over het optreden van boygenius. De band bracht dit jaar het prachtige debuutalbum…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.