Een pauze betekent voor de muzikanten van Balthazar net zoveel als muziek maken op eigen houtje. Waar Jinte Deprez in de gedaante van J Bernardt stapt, waant Maarten Devoldere zich met Warhaus een nieuwe Leonard Cohen. De grootste ommezwaai zien we bij Simon Casier, die zijn rol als bassist nu inruilt voor die van frontman. Ten heden dage gaat hij door het leven als Zimmerman, een alter-ego dat hij vakkundig overschreef van Bob Dylan’s paspoort. Bob voelt zich vast vereerd.
In de Vooruit was het een avondje dubbel prijs. Als opener voor Zimmerman kregen we DVKES. De mannen spelen een energieke set, die zweeft tussen indie- en krautrock. “Zimmerman zal ferm zijn best mogen doen om zijn eigen voorprogramma te overtreffen”, horen we even later vallen in het publiek. Er is geen ontkennen aan.
Energiek en rechtdoor weten de mannen van DVKES tijdens hun set het publiek te overweldigen en overtuigen. Harde synths afgewisseld met het hardere gitaarwerk bieden hét succesrecept voor een meesterlijk totaalplaatje. Voeg daarbij een pitch perfect samenzang en een ijzersterke ritmesectie, afgekruid met een spastisch danspasje van de frontman hier en daar en het plaatje is compleet.
Strak, strakker, strakst: dat Simon Casier een uitstekend muzikant is, wisten we al langer. Het startschot wordt gegeven met “Someday Maybe”. Een nummer dat -terecht- veel airplay kreeg. Na deze strakke single zakt de set in elkaar en volgen enkele rustigere nummers. Zimmerman zingt over een stukgelopen liefde maar ook over nieuwe liefde in zijn leven. Jammergenoeg was de dynamiek in hun set hier en daar zoek. Op het perfecte spel van keyboardspeler Senne Guns en Laurens Billiet op drums is niets aan te merken. Toch missen de nummers enige beklijving. Casier lijkt al even over zijn ‘ldvd’.
In imperfectie zit perfectie, de rauwe sound die wordt gecreëerd door Simon’s stemvervorming geeft het geheel een onbezonnen sfeertje. De nonchalante rocksound doet ons dromen van The Strokes. Een ongeslepen diamant die expres bot gelaten wordt. Uiteraard mocht ook ’the girlfriend’ niet ontbreken. Noémie Wolfs duikt het podium op voor een duetje “You Won My Heart.” Awel ja, smijt Noémie gerust maar wat vaker op je podium, Simon.
Om te eindigen worden we nog even flink wakkergeschud. Enkele up-tempo nummers brengen opnieuw vaart in de set. Het bisrondje sluit sterk af met successingle “Hard To Pretend” en een lang uitgesponnen “I Don’t Want It That Bad”. Een nummer dat -niet geheel toevallig- perfect thuishoort in het repertoire van Balthazar.
Het Balthazar-kwaliteitslabel kent eveneens een donkere zijde. Balthazar staat steeds garant voor een onverwoestbare live-act. Dat was bij Zimmerman niet anders, ze speelden een strakke set en leverden kwaliteit maar brachten weinig creativiteit aan de dag. Of misschien miste Casier gewoon een dosis peper in zijn gat.
