LiveRecensies

Faon Faon, Piano Club en Leaf House, drie Belgische (beloftevolle) bands van over de taalgrens voor de prijs van één!

Met FAON FAON, Leaf House en Piano Club kon je maar liefst 3 Franstalige Belgische bands op één avond aan het werk zien. Voorprogramma FAON FAON kwam hun EP voorstellen, gevestigde waarde Piano Club kwam een nieuwe plaat (en sound) voorstellen en Leaf House leek ons, afgaande op hun single “Like a Snake”, ook het ontdekken waard. Het werd een lange maar boeiende muziekavond. Ook over de taalgrens zijn verschillende boeiende muziekprojecten, zoveel is duidelijk.

 

FAON FAON 

Het niet alledaagse duo FAON FAON (spreek uit als: ‘fau fau’) wordt gevormd door de styliste, Fanny Van Hammée, en de mannequin, Olympia Boule. Dat esthetiek voor beiden belangrijk is bewijzen ze meteen bij het opkomen. De meisjes van FAON FAON  brengen meteen enkele slingers en paspoppen het podium op om de boel wat op te vrolijken.

Ze schieten meteen fel uit de startblokken met een catchy popdeuntje. De Franstalige zang schakelt doorheen de openingsong ‘FSLD’ soms een versnelling hoger om over te gaan op een rapritme. ‘Mariel’ volgt en het publiek (hand)klapt op aangeven van de groep de resterende koude uit de kleren. Van plankenkoorts geen sprake want tussen twee nummers door vraagt Fanny het publiek om ‘zakdoeken’. Prompt belandt er een zakje op het podium dat Olympia doet verleiden tot de olijke uitspraak: “A l’ époque, c’ étaient des fleurs”. Het bij aanvang melancholische en tragere ‘Utopie’ versnelt naar het einde toe om alsnog met een positieve noot te eindigen. De boodschap moge duidelijk wezen: “Içi et maintenant, ne perd plus du temps”.

Het publiek lijkt het allemaal aardig te vinden maar voor FAON FAON mag het best wat zwoeler. Het duo vraagt het publiek of ze moe zijn en brengt daarna ‘Eskimo’. Olympia is nu helemaal opgewarmd en zwiert haar hemdje over de paspop met slinger. Na de poolkappen begint de rotonde nu ook helemaal te ontdooien. Van de poolkappen gaat het dan naar de berg in ‘La Montagne’ die we elk moeten beklimmen. De eerste stap is diegene die telt geeft Fanny  nog even mee . Ze geeft zo het publiek het spreekwoordelijke duwtje in de rug om tot samenzang over te gaan. Samen lijkt de tocht aangenamer te verlopen of zoals onze nationale wapenspreuk het verwoordt: “L’ union fait la force”. Het slotakkoord wordt gelegd met een FAON FAON ten voeten uit in ‘Mariage’. Het duo creërt een (nieuw) universum met hiphop-, electro- en popinvloeden en brengt de niet te missen boodschap “L’ amour, on aime sans conditions”. De rotonde gaat nu helemaal overstag en de liefde blijkt meer dan wederzijds.

We kunnen hier spreken van een nieuwe muzikale ontdekking. De groep weet niet alleen een nieuw muzikaal universum aan te boren maar slaagt er ook in haar energie op het publiek over te brengen en actuele boodschappen te verpakken in eigen poëtische bewoordingen. Terwijl we de Brusselse spruitjes de tijd laten om repertoiregewijs te groeien, beloven wij te werken aan de perfectionering van onze uitspraak.

 

Piano Club

Dat Piano Club meer is dan een clubje van 4 muzikanten uit het Luikse ondervinden we aan den lijve. De groep lijkt voor een optimaal verrassingseffect te kiezen door alle leden, inclusief het achtkoppige koor, van achter in de zaal te laten opkomen. Vestimentair vallen ons meteen de donkere bomber jackets op waarin alle bandleden getooid zijn. Het koor neemt links hun plaats in en de groep rechts als afzonderlijke delen. Ook bijzonder is het feit dat de drummer het hele optreden rechtstaand drumt.

Piano Club opent met ‘Splash’ dat net als op hun nieuwe album ‘Fantasy Walk’ op nummer één prijkt. In de zaal worden rode en blauwe ballonnen gedropt wat de eightiesinvloed die deze plaat kenmerkt extra kracht bijzet. Al gauw belanden alle ballonnen op het podium en worden ze één per één doorprikt. De band schakelt over op de (letterlijk) oudere en energierijke hit ‘Not too old’. De zanger doet er alles aan om het publiek te teasen met wilde bewegingen. Het koor verzorgt hierbij naast de tweede zanglijn ook de percussie. Meteen wordt de radiohit ‘Comets’ op het publiek afgevuurd en dat was naar onze mening iets te vroeg. De radiohit verleidt het publiek wel om de eerste danspasjes in te zetten maar het wordt lauwer onthaald dan de groep zich zal ingebeeld hebben. Opnieuw schakelt de groep over naar ouder werk met ‘Elephant Song’ en wordt er een baken verstuurd met de strofe “I would do whatever i can to please you”.

Tijdens het popnummer ‘Esther’, waar één van de vrouwelijke koorleden de zang verzorgd, nemen de synths de bovenhand. Aangevuld met een orgeltje horen we opnieuw de eightiesinvloed die de nieuwe plaat zo kenmerkt. Het nummer zou zomaar uit het (nieuwere) Fleetwood Mac repertoire kunnen komen. De variatie in zang waait als een frisse wind door de rotonde en dat lijkt welgekomen. Er wordt ook tijd gemaakt om de bandleden, inclusief de koorleden, voor te stellen. Ondertussen hebben we de formule van ‘Piano Club’ wel door waarmee ouder en nieuwer werk elkaar voortdurend afwisselen. De gitaarsolo waarbij de leadzanger-gitarist menigmaal op de knieën gaat krijgt de zaal in vervoering. Voorlopig geen man over boord.

Tijdens het derde kwart wordt de zanger plots voorzien van een cape (met lieveheersbeestjespatroon) en een  hoed. Naar de betekenis ervan hebben we het raden, misschien doet de zanger een schuchtere gooi naar de titel van Prins Carnaval? De hoed die in het publiek werd gegooid wordt vriendelijk verzocht terug bezorgd te worden en de cape verdwijnt ook al snel als attribuut. Als het dansbare en zeemzoete ‘Christine’ volgt mogen ook de meisjes van FAON FAON het podium op. Nog net vinden ze een plaatsje om het koor verder uit te breiden tot 10 “man”. Deze zet loont wel want de meisjes lijken hun energie gemakkelijker over te brengen op het publiek dan het oorspronkelijke koor. Iets later ziet de groep er een beetje knullig uit als blijkt dat de basgitarist de gitaar van de zanger lijkt omgegespt te hebben. Dat komt hem op een sarcastisch (standje) te staan waarbij de zanger het publiek meedeelt met debutanten te werken. Tijdens het eclectische en door synths gedreven ‘16th Floor’ komt de samenzang tussen de zanger en de tweede vrouwelijke stem tot een mooie symbiose. De begintune deed ons denken aan ‘Late lights’ van Great Mountain Fire. Hierbij komt het koor ook ten volle tot zijn recht en overstijgt de groep voor een eerste maal de som van de delen.

Dat de zanger iets met meisjesnamen heeft blijkt ook als gouwe ouwe ‘Olivia’ (na Esther en Christine) op het voorplan verschijnt. Ook tijdens deze song kunnen we onze gedachte aan Fleetwood Mac niet onderdrukken. Het blik klassiekers gaat helemaal open met ‘Today’, ‘Me & Myself’ en ‘Love hurts’ en zet iedereen aan het dansen tot de groep achter de coulissen verdwijnt.

Als het applaus aanhoudt verschijnt eerst de toetsenist die ‘Because’ instrumentaal voor zijn rekening neemt. Later volgen nog ‘Your Sadness’ en ‘Take’ van hun eerste plaat. Het koor versmelt nu ook met de andere delen en treedt meer op de voorgrond terwijl de zanger op een versterker met de gitaar wild te keer gaat. Het publiek bedankt de groep met een terecht applaus.

De groep laat met deze nieuwe plaat zien ook aardige popsongs met eightiesinvloeden te maken  zonder hun gitaarrock helemaal naar de achtergrond te verdringen. Ondanks de (gezonde) theatraliteit van de zanger kan er wat ons betreft nog gewerkt worden aan de interactie tussen de driehoek bestaande uit koor, groep en publiek om hun energie op het publiek helemaal over te brengen. Te vaak bleek de som de delen niet te overstijgen waarbij het koor eerder als ‘teaser’ dienst bleek te doen. We hebben genoten van de nieuwere sound maar evengoed van de klassiekers die ‘Piano Club’ in al die jaren ambachtelijk wist te creëren.

 

Leaf House 

Daar waar FAON FAON alle kledij overboord gooit komen de drie heren van ‘Leaf House’ op gehuld in een soort van boerka. We moeten hierbij denken aan het indiecollectief ‘Is Tropical’ waar ‘Leaf House’ misschien hun mosterd is gaan halen. Gewapend met twee synthesizers en één gitaar rollen van meet af aan de beats uit de boksen. De stem van de zanger doet ons bij momenten denken aan die van Brian Moloko van Placebo. Vooral de gitarist heeft het niet onder de markt om getooid met die afgesneden vuilniszak de gitaar te hanteren. Volgende keer misschien iets korter afsnijden?

Pas als de laatste nieuwe single ‘Like a snake’ voorgeschoteld wordt durven er enkele moedigen hun danskunstjes te vertonen op de parterre. Afsluiten doet de groep met nieuwer werk dat we wel weten te appreciëren.

De groep lijkt ons nog heel experimenteel maar het tweeluik op het slot wisten we zeker te appreciëren en smaakt naar meer. Op een deugdelijk uur besluiten we maar eens te ‘leaven’ en ‘housewaarts’ te keren.

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Loretta - "Wish I Could Show You"

Het duurt altijd eventjes voor nieuws uit Australië ons bereikt. Loretta, een trio uit Sidney, bracht in 2018 al zijn eerste ep…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Kim Petras - Problématique (★★★½): Hoopgevende terugkeer

Seks zou zogezegd moeten verkopen. Die leuze namen Kim Petras en haar team achter Feed the Beast en Slutpop ter harte, en…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Alison Jutta - "Ceiling"

In 2020 was Alison Jutta een van de negen finalisten van De Nieuwe Lichting. Haar “Beautiful Mistakes” diende toen als visitekaartje voor…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.