Nieuwe singles

Het elftal van het jaar 2016 volgens Laura Ramos

Als je “2016 is “ intikt in google komen woorden als horrible en bad meteen in beeld. En het is waar, we hebben afscheid moeten nemen van enkele muzikale helden (R.I.P. David Bowie, Leonard Cohen, Prince en nu ook George Michael.) en we hebben een aantal politieke verrassingen mogen verwerken (Trump, Brexit). Maar 2016 was ook een topjaar voor de hiphop met straffe platen van Anderson. Paak, Frank Ocean en Chance The Rapper. En hoe white de Oscars ook moge geweest zijn, muzieksgewijs schoten er enkele zwarte artiesten stevig terug. Al bij al kan gezegd worden dat 2016 wel een bewogen jaar is geweest met enkele downs en ups. Een selectie van wat deze beer zoal beluisterde dit jaar. Maar eerst een eervolle vermelding aan die artiesten die de lijst net niet haalden: Radiohead, Leonard Cohen, Eefje De Visser, Chance The Rapper, Jenny Hval, Frank Ocean en Hiele.

  1. Angel Olsen – My Woman

My Woman begint rustig met “Intern”, met een dromerig synthpop nummer en het unieke stemgeluid van Angel Olsen weet je meteen vast te grijpen. “Shut Up Kiss Me” is dan weer een leuk en vrolijke meezinger, maar in de tweede helft van het album keert het tij. “Woman” en “Sister” klinken donkerder en zwaarder om dan uiteindelijk in het zwaarmoedige “Pops” te eindigen. In My Woman tackelt Angel Olsen verschillende genres en steeds opnieuw slaagt ze erin om de aandacht te grijpen. Het is ongetwijfeld Olsen’s beste plaat dusver.

  1. Bon Iver – 22, A Million

Vijf jaar en een paar soloprojectjes van Justin Vernon later werd de nieuwe van Bon Iver (eindelijk) geboren. En Bon Iver laat met deze de jaren van “For Emma, Forever Ago” ver achter zich. Spijtig voor de fans van “Skinny Love” die op melancholische gitaartokkels wachtten, maar het werd iets nieuws. Er werd lustig geëxperimenteerd met nieuwe en oude technologieën en wat resulteerde was een bevreemdend maar intrigerend werk. Het is een album dat om meerdere luisterbeurten vraagt, al had Justin Vernon zich een beetje mogen terughouden bij de autotune. Maar uiteindelijk klinkt de plaat uniek en vernieuwend.

  1. Klangstof – Close Eyes To Exit 

Een van de betere nieuwkomers van dit jaar: Klangstof. Wanneer ze in april met “Islands” al een eerste teaser uitbrachten, stond het al vast: deze band zou zeer binnenkort doorbreken. En even later gaf ook Democrazy ons gelijk en speelden ze op The Big Next. Close Eyes to Exit klinkt als een veteranenplaat met zijn gevarieerd soundscape. Met “Islands” krijg je een zes minuten durend cadeau met donkere weergalmende gitaren doordrenkt in de weemoed. “Hostage” en “Amansworld” zijn dan weer iets frisser met de dromerige synths. Terwijl “Telephone” en “Butcher”  perfect bij die mellow zondag namiddag feels passen. Het moge duidelijk zijn, Close Eyes to Exit is volwassen, complex en volledig in balans. Het staat vast, in 2017 zal de naam Klangstof nog veel meer vallen.

  1. Blood Orange – Freetown Sound

Moderne beats gecombineerd met een vintage jaren ’80 sound en RnB, dat is Freetown Sound van Blood Orange. De plaat bevat naast catchy tunes ook een sterke politieke boodschap. Het album kwam uit in juni, de maand waarin de politiemacht van Baltimore nogmaals het leven kostte aan een jonge zwarte man. Liedjes zoals “Hands up” laten zien dat zulke feiten hem niet onberoerd hebben gelaten. Vorig jaar was Kendrick Lamar’s “To Pimp A Butterfly” het anthem voor BLM, dit jaar is het aan Blood Orange. Maar dan net iets minder aggressief en lichter verteerbaar.

  1. Weyes Blood – Front Row Seat To Earth

Op de cover van Front Row Seat to Earth zie je Natalie Mering in een metalic turquoise pak elegant op het strand liggen. Ze ziet er een beetje uit als een zeemeermin en het geheel straalt iets transcendentaal uit. En ook dat gevoel kruipt een beetje doorheen haar plaat. Etherische melodieën die wat doen denken aan ’70 psychedelische rock maar met wat Renaissance invloeden, in combinatie met scherpe synths en Natalie’s warme dromerige stem. Een intrigerend en meeslepend geheel. Natalie’s stem doet je zelfs na het zes en een halve minuut durende “Do You Need My Love” om meer vragen. “Seven Words” is ongetwijfeld het meest aanstekelijke en toegankelijkste lied van de hele plaat. Front Row Seat to Earth is eigenlijk van begin tot eind een balancerend spel tussen fragiliteit en kracht, zowel in instrumentatie als in vocals. Met haar nieuwste plaat heeft Weyes blood een uniek en interessant album afgeleverd dat ook in 2017 nog zal nazinderen.

  1. Nicolas Jaar – Sirens

Nicolas Jaar verdient het om in deze lijst te staan, alleen al omdat hij een scratch-off plaat heeft uitgebracht (een geniaal extraatje dat meerdere platen mogen incorporeren). Maar ook omdat de plaat an sich een pareltje is. Trage etherische liederen, zoals “Killing Time”, tempo liedjes, zoals “Three sides of Nazareth” en meer zijn terug te vinden in het wondermooie Sirens. Alle liedjes zijn echter met een donkere ondertoon doorspekt. Donker, maar ook persoonlijk. In “Three sides of Nazareth” bijvoorbeeld horen we een conversatie tussen baby Nicolas en zijn vader. En zoals vaker is ook nu politiek niet ver weg van muziek. Over het hele album zijn er subtiele politieke boodschappen verwerkt, zoals naar Pinochets dictatuur en de relatie tussen De Verenigde Staten en het woord ‘Amerika’, wat evenzeer zou moeten verwijzen naar Zuid-Amerika. Traag en up-tempo, politiek en persoonlijk, donker maar ook speels. Kortom, het is een plaat die er staat.

  1. Whitney – Light Upon the Lake

2016 was een donker jaar, een jaar met veel haat en angst en dat is in veel platen terug te vinden (zie: Blood Orange). Gelukkig is er nog Whitney om het gemoed af en toe terug wat de hoogte te doen in schieten. Dé zomerplaat dit jaar moet toch wel Light Upon the Lake zijn. Die begint sterk met de zomerse melodie van “No Woman” waarbij beelden van gezellige kampvuuravonden spontaan naar boven komen. Die gezellige zomerse sfeer houden ze hele de plaat gaande met simpele vlotte gitaardeuntjes. De eerlijke en jeugdige composities krijgen eenieder in een goede bui. De indie- folk met hier en daar wat country invloeden is niet meteen van het origineelste maar wel catchy en gewoon goed. En soms is ook dat genoeg.

  1. Anderson. Paak – Malibu

2016 was hét jaar van de hiphop en ook hét jaar van Anderson. Paak. Malibu is zijn opus magnum. Vanaf de eerste klanken van “Birds” weerklinken, wordt duidelijk dat dit niet zomaar een hip hop plaat is. Dit is een eerlijk en bescheiden werk dat tegelijk ook knalt. Soulvolle hiphop met een nostalgische seventies glans. Voor Malibu werkte hij met verschillende andere grote namen samen. “Waters” bijvoorbeeld is een smooth hiphop nummer die dankzij de RnB invloeden van RnB lover BJ The Chicago Kid vlot van de draaitafel rolt. “Am I Wrong” met ScHoolboy Q is dan weer een met net iets meer funk. En “Without You” in samenwerking met Rhapsody katapulteert je terug naar oude vervlogen nineties tijden. Malibu blijft even leuk bij de eerste luisterbeurt als bij de 1537e keer.

3. Solange – A seat at the Table

Het jongere zusje zijn van wereldster Beyoncé en ook muzikale ambities hebben? Het kan niet gemakkelijk zijn om uit die voetstappen te treden. Maar Solange doet het en met een eigen stevige voet. A seat at the Table is het epos van een proud black woman. Solange is net haar dertigste levensjaar begonnen en dat voel je aan de plaat, het is een volwassen en compleet werk van maar liefst 21 nummers (interludes included). De plaat klinkt rustig en kalm, maar de thema’s die ze aansnijdt, zijn dat allesbehalve. Ook in deze plaat zit de heropleving van de Civil Rights Movement diepgeworteld. Terwijl Kendrick Lamar ze vorig jaar op een meer aanvallendere manier naar voor bracht, vergezeld Solange haar politieke teksten met jazzy soulvolle melodieën die heel modern aanvoelen. De interlude: “Tina Taught Me” is de opname van een monoloog van haar moeder over zwarte trots. Opgevolgd door “Don’t Touch My Hair” waarin Solange over de positie van de zwarte vrouw praat. Een zwart feministisch hymne? Er kunnen er naar mijn mening niet genoeg zijn.

  1. David Bowie – Blackstar

Onmogelijk niet in deze lijst te plaatsen, Blackstar van David Bowie. Om verschillende, zeer logische, redenen. Opgegroeid met David Bowie op de achtergrond kwam de dood van deze man hard aan bij deze beer. Bovendien is deze plaat op zich een reden om in deze lijst te staan, maar dat het eveneens Bowie’s testament aan de muziekwereld is, maakt het des te meer de nummer twee op deze lijst. Want wie anders dan David Bowie kon zijn dood zo precies plannen? Voor de ultieme perfectionist dat hij is, klinkt niets in zijn plaat toevallig. De videoclip van “Lazarus” had ons verwittigd van wat er even later zou komen. Maar niet alleen daarom staat David Bowie op nummer twee. Niemand kon zichzelf beter heruitvinden dan David Bowie: Ziggy Stardust, Aladdin Zane, The Thin White Duke, elk staan ze representatief voor een fase in zijn leven en muziek. En met Blackstar doet hij het opnieuw, het is alweer een nieuwe Bowieplaat. Een amalgaam van jazz, drama, rock dat weer even bevreemdend als intrigerend klinkt. Het is onvoorspelbaar en elk lied klinkt nieuw. En uiteindelijk is vooral dat de reden waarom Bowie op twee staat.

  1. Beyoncé – Lemonade

All hail the Queen! Niemand anders die een plaat zo kan marketeren als Queen B (behalve misschien Frank Ocean). Een heel album én bijhorende film over de ontrouw van Jay-Z dat de hele wereld even deed stilstaan. Enkel Beyoncé die dat gedaan krijgt. En de plaat zelf? Die is absoluut niet mis. Ze werkte samen met sterren als Jack White, James Blake, Kendrick Lamar en The Weeknd. Elke song met een compleet eigen sound dat haar stadium van “omgaan met ontrouw” reflecteert. Van een grote Fuck You in “Sorry” naar uiteindelijk het laatste stadium van redemption in het topnummer “All Night”. Verschillende genres doen de revue: hiphop, RnB, pop, rock, country. Beyoncé weet ze allemaal te domineren. Maar het album is meer dan een klaagzang over haar huwelijk, Lemonade is ook de portrettering van een zwarte vrouw in de Verenigde Staten, anno 2016. Want ja hoor, ook hier is politiek niet ver weg te denken. Deze plaat bewijst het nog maar eens, dé grootste ster van het moment is Beyoncé.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single T Bone Burnett – “Sometimes I Wonder” (feat. Weyes Blood)

Toen T Bone Burnett zijn eerste soloalbum met origineel materiaal in achttien jaar tijd aankondigde, kregen we daarbij ook meteen een gastenlijst…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Claptone - "Come With Me"

Een vogelachtige gedaante die tevoorschijn komt uit een donker, betoverd bos. Tot daar de verschijning van Claptone, want zijn muziek is verre…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe singles Beyoncé - "TEXAS HOLD 'EM" & "16 CARRIAGES"

Er wordt tegenwoordig hevig gevochten om de titel van popkoningin. Beyoncé is in die categorie meer dan een outsider. Wie dacht dat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.