Op een winterse dag in hartje december zakten de DVKES af naar Leffinge. De band (toen nog Dukes) die in 2011 de finale haalde van FrappantPOP en kort daarna schitterde in de finale van Humo’s Rock Rally is terug van weggeweest. Na een tijdje van het toneel te verdwijnen, brachten ze begin november hun nieuw album Push Through uit. Die werd door velen goed ontvangen. Het werd dus hoog tijd dat Joos Houwen het dorp waar hij in opgroeide nog eens liet horen wat hij in zijn mars had.
We kregen de kans om vooraf een aantal vraagjes op hen af te vuren.
– Vanwaar de naam DVKES? Toch wel een vreemde schrijfwijze, lijkt me?
We wilden echt graag een naam hebben die een groepsgevoel creëert. De naam werd oorspronkelijk met een ‘u’ geschreven (Dukes), maar we hebben dit veranderd omdat er een Franse band was die The Dukes heette. Nadat we eens in de Trix in Antwerpen hadden gespeeld verscheen er een recensie van een plaat van ons. Het enige probleem was dat we toen helemaal nog geen plaat hadden. Het was dus een recensie over een andere band die ze dan ook op onze Facebook pagina hadden gepost.
Er was ook een DJ duo die metal en trance mixte waar ze ons ook mee verwarden.
Zij hadden ons ook aangesproken om onze naam te veranderen. We hadden dus geen andere keuze. Het is ook duidelijker om te vinden als je het intikt op Google. Anders kom je al snel op andere dingen uit.
– Hoe zijn jullie als band samengekomen? Kenden jullie elkaar al lang?
We hebben samen op school gezeten. (PXL music) In het tweede jaar zijn we dan samen beginnen muziek maken. In het laatste jaar moest iedereen die afstudeerde een afstudeerproject maken en we hadden beslist om dit samen te doen. We merkten dat het klikte en we zijn gewoon niet gestopt met samen spelen.
– Hoe zouden jullie je genre zelf omschrijven?
Joos: ‘Dat is moeilijk hé.’ Pieter-jan: ‘Groen met blauw’ (lacht). Het is sowieso rockmuziek, maar in de nieuwe plaat is er ook een synthesizer in verwerkt. Hierdoor is het wat breder geworden. Er zit vanalles in. Soms is het echt gewoon een popliedje, maar meestal een mix van alles. Het genre is ‘DVKES’. We luisteren allemaal naar verschillende dingen en we willen ons niet vastpinnen op één bepaalde genre. Anders zouden we een garagerockband zijn. Als we allemaal naar dezelfde bands zouden luisteren zouden we kopiëen worden. Er is een invloed van overal.
– Voor jullie eerste full album Push Through hebben jullie samengewerkt met Mario Goossens. Hoe verliep dat?
Dat was cool! Ik denk dat we ondertussen al een jaar geleden begonnen zijn met preproducties. Hij is veel komen repeteren met ons. Hij gaf zijn mening over bepaalde dingen en durfde soms ook wel zeggen wat hij niet goed vond. We probeerden vanalles uit. Soms ging het direct, maar soms ook niet. Hij was als een coach voor ons. In juni zijn we dan in de studio ‘gekropen’, maar we waren uiteindelijk pas in september klaar. We hebben het moeten verspreiden omdat Mario een drukke agenda had.
Het was ook tof dat we niet in een echte studio zaten maar in een huis in Limburg. Onze versterkers stonden overal verspreid. Dit zorgde voor een andere sfeer. We hadden niet het gevoel dat ‘de tijd liep’ zoals bij onze eerste EP.
– Over tijd gesproken, het duurde eventjes voor jullie eerste LP uitkwam.
Ja, dat heeft verschillende redenen. Dit lag vooral aan Mario die met veel projecten bezig was tussendoor, maar ook wij wilden graag onze tijd nemen om iets goed te maken. We hebben drie jaar ‘stilgelegen’, maar dat is het wel waard geweest. Hoewel dat misschien niet de juiste benaming is. We hebben één jaar niet gespeeld maar zijn altijd blijven repeteren, knutselen.. Vanaf Mario erbij kwam is het dan allemaal wel in stroomversnelling gegaan. Qua aantal nummers hebben we eigenlijk ook drie platen gemaakt. Een andere reden waarom het iets langer geduurd heeft, komt omdat ons label zei dat we nog even moesten wachten. Onze labelbaas was nog bezig was met andere releases en had geen tijd om ons ertussen te nemen. Dit kwam wel goed uit omdat hij zich daarna volledig op ons kon focussen.
– Lukt het om DVKES te combineren met andere bands waar jullie nog in spelen?
Voorlopig gaat dat echt vlot. Het is puur toeval. Momenteel zijn we allemaal ofwel aan het schrijven, liggen de optredens eventjes plat of is er een zanger die op reis. Het zijn uiteenlopende situaties die ons wel goed uitkomen. Ik (Joos) en Antoni schrijven ook nog samen aan een nieuwe plaat voor Statue, een andere band waar wij in spelen. Dat is wel handig. Het is ook een beetje zoals bij de Loterij spelen, de kans is klein om de Loterij te winnen en de kans is dan ook klein dat het misloopt. (in termen van dubbelboekingen)
– Wat is jullie persoonlijke favoriete nummer van de plaat?
Dat is moeilijk. De meningen liggen hier verdeeld. We vinden “Put To Bed” echt goed maar dit is niet iedereens favoriet. Het verandert ook altijd. Voor Joos is het bijvoorbeeld eerder “We Finally Pushed Through”. Push Through is de naam van onze plaat maar ook van een nummer. We geven hierbij ook letterlijk de boodschap; We finally pushed through. Hier zijn we dan.
– Wie zetten jullie namens de band in je top 4 van artiesten aller tijden?
Amai, zwaar dilemma! (Na wat discussie kwamen ze tot een top 4, volgorde onbepaald)
Battles
Tame impala
Radiohead
Serge Gainsbourg
– Wat zouden jullie als band nog graag willen bereiken?
(valt snel in) Leffingeleuren! *lacht* Zo veel mogelijk eigenlijk.
Joos: ‘Ik had vroeger meer verwachtingen maar dat heb ik leren loslaten. We zien wel wat er komt. We willen gewoon zo veel mogelijk spelen.’
Maxim: ‘We moeten wel een stap verder durven denken. Niet enkel afwachten. Alle kranten hebben al iets goeds over ons geschreven dus dat wil wel iets zeggen.’
Festivals staan ook bovenaan op ons lijstje.
– Welke herinnering die jullie hebben meegemaakt met de band zal jullie het meest bijblijven?
Joos: ‘Toen Maxim en ik na de Paulusfeesten nog iets wilden drinken in de Zwerver en Toni uit de auto viel.’ *lacht* ‘Dat was met braken op de kasseien.’
Of de laatste avond dat we op kot zaten toen we afgestudeerd waren. Die avond speelde iedereen die we kenden met zijn bandje. Er was een grote BBQ waar nogal wat drank vloeide. We hebben die avond zelfs nog gezwommen. In Hasselt is er een groot openluchtzwembad waar we zijn binnengeraakt. Pieter-Jan vond de ingang niet en was in een beek gevallen. Hij hing van kop tot teen vol slijk.
Herinneren jullie je nog de eerste keer dat jullie samen gespeeld hebben met de band?
Dat was in Zwijndrecht in een Spaanse tapasbar. Zonder Toni. Dat was voor niet zo veel volk. We dachten, we doen dat gewoon. Maar dé allereerste keer was (zie hierboven) natuurlijk voor het eindwerk. Het was eigenlijk verplicht. Daarna hebben we wel vrijwillig zelf verder gespeeld. Een van onze eerst shows was in een soort van kiosk in een park. The Kids speelden daar toen ook. Wat we nog weten is dat het ook mooi weer was. *lacht* Het was sowieso minder goed dan dat het straks zal zijn, hopen we.
Joos: ‘Toen ik vandaag nog eens naar “The Zoo” luisterde dacht ik ‘oei, wij klonken echt anders’. Antoni (valt in): ‘Maar ons nieuw album klinkt echt goed he. Ik ben er echt van verwonderd. We zijn erop vooruit gegaan’. Mario Goossens heeft ons echt wel vooruit geholpen. Niet enkel muzikaal maar ook gewoon als mens heeft hij ons veel geleerd.
Hoe zijn jullie dan eigenlijk bij Mario terechtgekomen?
Pieter-Jan: ‘Toni had een boek liggen in zijn repetitiekot.’ *lacht* Toni: ‘Ik heb vanaf mijn 16 jaar bij hem drumles gevolgd.’ Joos: ‘We hebben eigenlijk allemaal les van hem gehad. We zochten iemand die producer wilde zijn en hij was voor ons de perfecte match.’ Hij is ook een harde werker. We hebben veel respect voor hem. In de Metro staat er zelfs dat de plaat ingedrumd is door Mario Goossens. Dat is dus niét waar he. We zijn daar nog altijd niet goed van. Net zoals ze beweren dat het Artwork van onze plaat van Zena Van Den Block komt terwijl het eigenlijk van Nathalie Wijnen is. Hier was ze echt furieus om. Bronnen checken is heel belangrijk vinden wij.
Het laatste wat we nog willen toevoegen is: ‘Allemaal naar onze optredens komen en onze CD kopen.’ *lacht*
