Uncle Wellington’s Wives is een band uit Gent maar met leden uit West en Oost Vlaanderen. De groep bracht al enkele fijne singles uit die nooit echt uit de underground geraakten. Met “The Catcher” hopen ze daar verandering in te krijgen. Het nummer draait rond angst en de band probeert deze emotie te combineren met artwork en videoclip. Angst is volgens de band een interessante emotie om muzikaal rond te werken, zowel in tekst als in expressie als in orkestratie.
Bij de videoclip en het artwork werkt de band vanuit een ander perspectief. Het artwork (zie boven) toont de donkere kant van bang zijn, opgekruld in uzelf. De videoclip is een metafoor voor iemand die bang is en meer en meer het contact verliest, minder bewegingsruimte krijgt. In de clip is dat zichtbaar door de lichten die langzaam doven en de dame die letterlijk steeds meer op zichzelf is. Ze moet kleiner zijn in haar bewegingen maar wordt tegelijk kwader en kwader.
Het nummer zelf straalt eerder hoop uit door de pianogeluiden getokkeld op de gitaren, de imposante stem van zangeres Frie Mechele en de licht opbouwende sfeer met steeds meer instrumenten. Wanneer de cymbalen erin komen is de angst een klein beetje in de buurt door de dramatiek waarmee ze gespeeld worden. Denk bij dit nummer aan Agnes Obel meets Warpaint meets Cat Power meets Feist. Toch kunnen wij op het eind alleen maar hopen op nog meer werk van Uncle Wellington’s Wives waarbij we lekker tot rust kunnen komen.