13 November 2015, In Parijs gaan mensen, muziekliefhebbers naar een concert in Le Bataclan. Anderen gaan dan weer op hun gemak een drankje drinken op een gezellig terras in het centrum van Parijs. Niemand had toen enig vermoeden dat er iets gruwelijks ging gebeuren. De mensen werden aangevallen op een plaats waar ze zich het meest in hun comfort zone voelen: een vrijetijdsbesteding. Dat dit ook ons, muziekliefhebbers, raakt is een zekerheid. Het is iets waarvan ons muzikaal hart gaat bloeden. Het maakt niet uit wie er nu speelde in die zaal, maar wij als muziekliefhebbers weten maar al te goed hoe hard dit aankomt bij deze mensen.

Het komt dichter bij ons leven dan we ooit hebben kunnen denken, want ook wij doen veel concerten en we zouden nooit kunnen verwachten dat zoiets zou kunnen gebeuren op een plaats waar we naartoe gaan om ons te amuseren. Meer dan honderd onschuldige muziekliefhebbers, onze broeders, zijn afgelopen nacht onschuldig vermoord geweest door een kracht die boven hen staat. Weerloos waren ze aan het genieten van het laatste en hopelijk beste concert van hun leven.

Muziek zou de enige religie moeten zijn die alles overstijgt maar nu blijkt dat ook dit geloof niet onaantastbaar is. Over de daders weten we niets en doen we geen uitspraken maar wie dit ook gedaan heeft, begaat een misdaad tegen de weerloosheid van mensen. Concertgangers, muziekliefhebbers maar vooral zeer onschuldige en onwetende mensen. Het is iets wat wij hier bij Dansende Beren van nabij hebben gevolgd want ook wij bevinden ons veel in zulke zalen en we zouden er nooit mogen aan denken dat dit ons overkomt, het is gruwelijk. Muziekliefhebbers van over de hele wereld zijn in rouw en ook wij denken aan al deze mensen, muziekliefhebbers, de slachtoffers van deze onmenselijke daad.

Peace, Love and Death Metal.