AlbumsRecensies

The Guru Guru – ‘P C H E W’ (★★★★): Muzikale Lof der Zotheid

Na twee vinyl releases komt eindelijk het debuut van psychedelische dirigenten The Guru Guru uit. PCHEW heeft door zijn naam alleen al een speelse indruk, als een kind dat je onder schot houdt met een geladen vingerpistool. “We Had Been Drinkin Bad Stuff”, “Up the Wall” en “Lissabon” werden reeds op ons afgeschoten, en misten hierbij hun doel niet. Het quintet, dat al een enorme live reputatie bijeen raapte, beslist dus nu om de boeg om te gooien en de gekte vast te leggen op een langspeelplaat. Wij leenden ons berenoor en lieten 10 nummers lang alle hallucinaties en overdosissen toe.

Eerlijk toegegeven: we hadden hoge verwachtingen toen we PCHEW in onze handen kregen. Een steenharde plaat die je om de oren vliegt en je doet schreeuwen om genade: daar stonden wij op te wachten. Maar op dat vlak bleven we deels op onze honger zitten, en maar goed ook. In de plaats daarvan krijgen we een uiterst gelaagde plaat, waarbij The Guru Guru ons verwent met de muzikale Lof der Zotheid. We merken ook een permanente korrel op de drums op, die het allemaal wat vuiler doet klinken. Kristalheldere maar soms ook verrassend smerige gitaren vervolledigen de sound, gecombineerd met een bassist die het concept van groove nieuw leven inblaast, en als kers op de taart het schizofrene maar veelzijdige stemgeluid van frontman Tom Adriaenssens. Geen losgeslagen pokkeherrie (toch niet voor heel het album), maar goed doordachte, dynamische songs die als een psychose je hersens binnendringen en je niet meer op dezelfde manier achterlaten.

Op PCHEW is er dus ook ruimte voor gelukzaligheid, extase, en zelfs kalmte, allemaal overgoten met een dikke saus krankzinnigheid. Het tedere, melancholische, en mogelijks ironische “Singultus” ontplooit zich bijvoorbeeld als een verrassend kalmtepunt in de helft van het album. Diezelfde intensiteit en dramatiek is ook mooi op zijn plaats in het intronummer “Back Door”, dat zich traag maar zeker op magistrale wijze ontpopt tot een orkestraal orgasme. Naast melancholie toont The Guru Guru zich ook als meester van de muzikale nervositeit. Nummers zoals “BB I Can” passen namelijk perfect als wachtmuziekje bij de isoleercel. Het springt eerst alle kanten uit en botst vervolgens op een betonnen baslijn die in een live context menig onderbroek zal bevochtigen. Daarna springen we op de sneltrein richting “Lissabon”, dat ons eveneens als een speelgoedkatapult tegen een staalharde baslijn slingert.

In combinatie met die losgeslagen gekheid horen we ook veel hallucinerende klankkleuren in PCHEW. Hoofdverdachte hiervoor is “The Sun Is Number One”, hét equivalent van een ferme dosis Lucy in the Sky with Diamonds. Als een carrousel op een mooie lentedag zweeft het nummer op en neer en doet het je even wegdromen van al dat intense muzikaal geweld. In “Sleepy” horen we dan hoe die atmosferische vibe samenklit met de überstrakke ritmesectie en scheve gitaren. Het is dan ook deze dialoog tussen beenharde instrumentatie en psychedelische escapades die karakteristiek zijn voor PCHEW.

Zoals de albumtitel al doet vermoeden, komen er uit dat vingerpistool ook enkele serieuze kogels tevoorschijn. In bijna elke track snijdt er wel eens een moordende riff tussen de psychedelische spelletjes heen. “Swimming Pools” begint huppelend en vredelievend, maar slaat uiteindelijk alles toch aan diggelen ondanks de goeie raad in de lyrics (“remain calm, remain seated”). Het op het eerste zicht zweverige “The Sun Is Number One” kent eveneens een intermezzo met panische, hondsdolle vocals die even goed uit een Looney Tunes-cartoon zouden kunnen komen. Slotnummer “We Had Been Drinkin Bad Stuff” blaast je ten slotte van je sokken met behulp van een rommelende bas en schreeuwende zang. Laat je dus niet misleiden, het vingerpistool is dus wel degelijk geladen.

PCHEW jaagt je eerst de stuipen op het lijf, en doet je dan zweven. Eerst witheet en koortsig van woede, dan in tranen uitbarstend, om te eindigen in een hallucinerende trance. Door de psychotische insteek, voornamelijk op poten gezet door de vocalist van dienst, is The Guru Guru in staat om oneindig veel sferen in één album te proppen, en dan liefst nog zo divers mogelijk. Daarbovenop werden ze doorgaans als liveband geklasseerd. Toch slaagden ze er in om hun materiaal om te buigen in een studiocontext tot een coherent geheel met een duidelijk idee. Na het luisteren van deze plaat hadden we net zoals in “We Had Been Drinkin Bad Stuff” nood aan een glaasje water, om af te kicken van deze muzikale drug (al zien we dat niet zo snel gebeuren).

Vandaag presenteren TGG hun plaat in de Muziekodroom (met Mountain Bike als support), en die is nog niet uitverkocht. Allen daarheen dus. Daarna spelen ze nog in Oostende (de Grote Post, 7 april) met Gruppo di Pawlowski, met Brutus in de Vooruit (13 april) net zoals in het Depot samen met Hypochristmutreefuzz (27 april).

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Guru Guru - "Saint-Tropez"

Het Limburgse The Guru Guru bouwde sinds 2012 al aan een aardige CV met twee albums, P C H E W en…
InstagramLiveRecensies

Brutus @ Ancienne Belgique (AB): Zestien rake vuistslagen

Als we het hebben over Belgen met naam en faam in het buitenland, dan kijken we al snel naar artiesten als Stromae,…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.