© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Conor O’Brien is het brein achter Villagers, het Ierse gezelschap dat al sinds 2008 meedraait. De band bracht eerder dit jaar zijn zevende plaat uit en het werd dan ook tijd om dat album voor te stellen op een tournee. De eerste stop van de band was België, een graag gezien land voor O’Brien en de zijnen, want het was al de 23ste keer dat de groep hier speelde. Voor het eerst werd er weliswaar als hoofdact in de Ancienne Belgique gespeeld, waar ze eerder enkel nog maar als support van Grizzly Bear speelden. Het moest dus een grandioze terugkeer naar de hoofdstad worden en dat werd het bij momenten ook.
De Schot met de naam Hamish Hawk mocht het publiek, dat zich tijdens zijn set een weg zocht naar zijn stoeltje, opwarmen. Opvallend was wel hoe aandachtig de zaal naar de man luisterde die helemaal alleen op het podium stond. Het zal door zijn voorkomen geweest zijn, want met een straffe stem en heel fragiele songs kon hij de zaal stil laten zijn voor iets meer dan een halfuur. De zwoele vocals in combinatie met wat subtiel gitaarwerk lieten zien dat het talent van de man zich in zijn songwriting bevindt. Zijn bindteksten waren ook heel verfrissend, waardoor hij al snel ook mensen charmeerde die hem nog niet kenden. Op die manier zijn we er zeker van dat hij welk enkele van zijn ‘vinyl lp’s’, zoals hij zelf zei, verkocht heeft.
Stipt om negen kwam dan Villagers met een volledige band op het podium. Het grote podium van AB was net iets te groot voor de kleine opstelling met drums, een piano, synths en een basgitaar, maar het kon wel de nodige ruimte bieden aan de banner waarop de naam van de band stond. Die werd bij het begin dan ook opgelicht waarna met “Nothing Arrived” al meteen een herkenbare deun door de zaal knalde. Het optimistisch pianootje en het meezingbaar refrein gaven de zaal meteen een euforisch gevoel, en het epische einde gaf dit nog wat meer cachet.
Alleen voelde dat einde net iets te flets aan, het leek alsof er iets ontbrak om ons echt omver te blazen. Dat gevoel keerde gedurende set nog een paar keer terug bij de meer epische momenten, want was alsof de geluidsman niet over zijn toeren durfde te gaan en we misten net iets meer kracht om ons echt van de stoel te blazen. Gelukkig lag daar ook niet het zwaartepunt van de set en naarmate die vorderde met meer intieme momenten, konden we ook de meer intieme explosies een plaats geven. Het was duidelijk dat Villagers koos voor veiligheid en dat omarmde de AB maar al te graag.
Met nieuwe plaat That Golden Time onder de arm moest er wel heel wat nieuwe muziek passeren, en Villagers speelde maar liefst negen van de tien nummers uit het album. Daardoor was het begin nogal zoekende, want de plaat is er vooral eentje die teert op een meer elektronische sound en die kwam nu live ook iets meer naar voor. “Truly Alone” voelde als een experiment terwijl “Brother Hen” maar gewoon een gezellig liedje was. De titeltrack van het album had dan iets meer in zich door de melancholie en de manier waarop het werd opgedragen aan Pieter Brueghel de Oude.
Het waren uiteindelijk de songs uit het debuut dat voor iets meer herkenbaarheid moesten zorgen. “Pieces” en “Twenty Seven Strangers” deden de job uitstekend en werden door de nieuwe bezetting zelfs iets eigentijdser en minder folky. Ook “So Sympatico”, het enige nummer uit de vorige plaat, staat nog steeds al een huis door het goede gevoel dat O’Brien er met zijn stem inlegde en de fijne melodie. Maar ook hier werd er op het eind aan experiment gedaan met zelfs wat extra blazers. Het fragiele melancholische werd in combinatie met meer experiment gebracht, waardoor Villagers de stempel van indiefolkband pur sang echt van zich wil afspelen.
Met “The Waves” werd een episch einde gebreid aan een heel intieme set die bol stond van verschillende nieuwe liedjes die bij momenten net iets te lang duurden. Dat er dan nog een bisronde volgde met eerst twee nieuwtjes voelde ook wat overbodig. Voor de fans was het wel fijn om heel veel nieuwe muziek te horen, maar het moet ook de set ten goede komen en gisteren was het heel moeilijk om telkens helemaal mee te gaan in het verhaal. Dat werd eens te duidelijk toen afsluiter “A Trick of the Light” met heel veel enthousiasme werd onthaald en voor net iets meer positieve, groovy vibes in de set zorgde.
Muzikaal weet Villagers helemaal waar ze mee bezig is. De songs waren allemaal tot in de puntjes uitgewerkt en Conor O’Brien stond als een opgefokt Duracell-konijntje zijn nummers te spelen waarbij hij ook het publiek af en toe betrok in het geheel. Desalniettemin misten we in deze set een stukje meer cohesie, want het voelde bij momenten te veel als een experiment aan waarbij de puzzelstukjes af en toe zoek raakten. Dat nam weliswaar niet weg dat iedere song vol overgave werd gespeeld en er daardoor nadien ook een uitzinnig applaus volgde. Villagers is duidelijk heel geliefd in België en kan zelfs met wat mindere, nieuwe muziek toch mensen betoveren.
Deze zomer speelt Villagers op vrijdag 2 augustus op Dranouter Festival.
Setlist:
Nothing Arrived
Truly Alone
First Responder
Brother Hen
That Golden Time
Everything I Am Is Yours
Pieces”
You Lucky One
I Want What I Don’t Need
Courage
So Simpatico
No Drama
Twenty Seven Strangers
Becoming A Jackal
The Waves
Keepsake
Behind That Curtain
A Trick of the Light
