© Nuvany David
Als de jaren 2010 iets aangetoond hebben is het dat het internet helemaal op zichzelf in de proliferatie van muziekcarrière kan voorzien. Zeker in de hiphop, waar alleen het bezit van een laptop, het juiste softwareprogramma en een microfoon al heel wat nobele onbekenden de hitlijsten heeft opgejaagd, is deze constatatie in levende lijve ondervonden geweest. Ook de Amerikaanse rapper MIKE heeft gretig gebruik gemaakt van de democratisering van hiphop. De nog steeds maar 25-jarige Michael Bonema, artiestennaam MIKE, is ondanks zijn jonge leeftijd een vaandeldrager voor de underground en abstracte hiphopgenres en een inspiratie voor zowel grote namen als Earl Sweatshirt, als een hele resem jonge slaapkamerrappers.
Van laagdrempeligheid gesproken, Bonema timmert al sinds zijn vroege jaren aan een muzikale carrière, gesteund door een hele reeks mixtapes met een ontzettend hoog DIY-gehalte als WINTER NEW YORK en War in my Pen. Die loshangende mixtapes en ep’s maakten al snel plaats voor robuuste, consistente albums die met hun cerebrale, koortsdromerige rap- en productiestijl een stille revolutie ontbond voor de hiphopfijnproever. Het is moeilijk te zeggen welk album MIKE exact kwam voorstellen in de Museumzaal van de Brusselse Botanique. Sinds zijn laatste Belgische passage halfweg 2022 werden twee ep’s met New Yorkse rapper Wiki, de mixtape Beware of the Monkey en tour de force Burning Desire van afgelopen herfst aan zijn nu al illustere discografie toegevoegd. Het is echter op die nieuwe Burning Desire dat zijn almaar groeiende talent zich het meest manifesteert.
Op deze Someone Fine Me Trouble-tour neemt MIKE twee artiesten nauw aan zijn hart op sleeptouw. Mark William Lewis is een Londense artiest die met hier en daar wat gitaarwerk en een dwalende tekstlijn zich deel heeft gemaakt van dat recente proefstuk. Als folkartiest zag hij er wat uit als een veredelde straatmuzikant, zo op Dylanesque wijze met simpele gitaar in de hand en harmonica in de mond. De stilistische overlap tussen Lewis en de hoofdact zou miniem blijken te zijn. Maar zijn karige, minimalistisch gitaarspel, mikkend op het uitdijende en weergalmende, gecombineerd met bloedeerlijke, weemoedige teksten bracht op hun eigen manier een soort brommende, cerebrale sfeer in de zaal. Londense rapper en reguliere samenwerker Jadasea pompte dan weer een infuus aan jovialiteit in zijn korte set. Met MIKE zelf aan de draaitafel passeerden de ene na de andere weelderige, met nineties R&B doordrenkte beats de revue. Al die glans hield gelijke tred met Jadasea zelf, wiens expressieve zuid-Londens accent en uitbundige flows voor een aangename theatraliteit zorgden.
Een brandend verlangen houd je echter niet lang geketend, en na een korte pauze was het tijd aan MIKE zelf. Het was pas in een livecontext als deze, waar zijn stem niet wordt begraven onder effecten en zijn karakteristieke vocale slaperigheid, dat het opvalt hoe robuust en gretig die wel niet kan klinken. De smoky pianosample op “God’s With Me” kan dan wel breekbaar en argeloos klinken, MIKE snijdt er gemakshalve door. De eerste paar nummers zette deze trend door. “Burning Desire” probeerde een nog niet helemaal losgegooid publiek te charmeren met een wel heel glinsterende eighties-sound. “THEY DON’T STOP IN THE RAIN” had een soortgelijk meezing-gehalte, wiens melige refrein een ontegensprekelijke oprechtheid vergaart wanneer ze uit de microfoon van een breed grijnzende MIKE te horen is.
Wat Burning Desire typeert als plaat is een hecht brandpunt, een coherentie en gedrevenheid die niet per se ontbreken op andere projecten, maar wiens rechtlijnigheid voor bevredigendere nummers zorgt op een meer rechtstreekse manier. Soulvolle, royale samples bekleden die recentere nummers en spiegelen een bevrijde, altijd vrolijke MIKE. Opklarende beats, alsof gezongen door een gospelkoor, wisselden zijn abstractere, glitchy en ondoordringbare nummers af. Aandoenlijk zingt hij de samples van zijn eigen nummers, die op zijn albums gewoon op zichzelf staan, mee met een passie die enkel op dronken avonden in karaokébars te vinden zijn. De toon van de interactie met het publiek is die van iemand die zich op een huisfeestje waant, niet in een concertzaal. ‘Are we tapped in, guys? I’m just trying to make a good vibe here.’, vat als quote zijn gemoedstoestand perfect samen.
Dat lappenwerk aan afwisselend troebele en doordringende nummers toont MIKE’s behendigheid aan. Een kolkende, explosieve versie raast met onaflatende flows op nummers als “Swoosh 23” of “African Sex Freak Fantasy”, vooraleer weer te duiken in dobberende songs als “No, No!” en “hunger”. MIKE bleek desondanks voornamelijke in een uiterst soulvolle mood te zijn, want zelfs de nummers die instrumenteel in drijfzand schenen weg te zakken hadden iets hemels, iets waarvan een mens al snel een openbaring van zou krijgen. “hunger”, bijvoorbeeld, is nog geen twee minuten lang maar propt in die korte tijd reflectieve passages in een verbindend, zelfs helend pakketje. De strelende bossanova-instrumentatie van het toepasselijk getitelde “Closing Credits” en diens hypnotiserend refrein ‘Somebody take the wheel! For real!’ zorgde voor een zachte landing. Ten slotte droeg MIKE zijn prille, maar toch al heel succesvolle carrière op aan zowat zijn hele stamboom, kreeg het voorprogramma een shoutout of vier en werd ook het Botanique-personeel uitgebreid bedankt, tot aan de security en de barmensen toe.
Al dit toont dat onbezongen held MIKE zich op jonge leeftijd eigenlijk al onmisbaar heeft weten te rappen. Hij creëert zijn eigen noodzakelijkheid met het vakmanschap van een doorwinterde vedette, zonder de allures die anciënniteit wel eens met zich mee kunnen brengen. MIKE is eerst en vooral een toffe kerel en daarna pas een hiphopper hors categorie. Hij is al niet meer weg te denken uit die hiphopsferen waar de kunst van de beatmetselarij hoog in het vaandel gedragen wordt.
