Een naam die synoniem staat voor moed, progressiviteit en een onverschrokken geest, zo zouden we Laura Jane Grace het best kunnen omschrijven. Ze is een krijger in hart en nieren, iemand die keer op keer opkomt voor de transgendergemeenschap en haar diepgekoesterde overtuigingen niet alleen via haar muziek met Against Me!, maar ook via haar solo-projecten en krachtige autobiografie, Tranny: Confessions of Punk Rock’s Most Famous Anarchist Sellout, de wereld in stuurt.
Met Hole In My Head, Grace’s derde volledige soloalbum, betreedt ze een interessante fase. Slechts iets meer dan twee maanden na haar huwelijk en nog maar kort nadat ze de gedurfde beslissing nam om haar hoofd kaal te scheren – haar haar als vrouw was symbolisch als een prominent figuur in de transgendergemeenschap – om de meesterlijke Japanse tatoeëerder Gakkin toe te staan haar hoofd te tatoeëren. Muzikaal gezien zien we een terugkeer naar Grace’s muzikale wortels, met een album dat veel krachtiger en evenwichtiger is dan haar vorige album, Stay Alive. Dit wil niet zeggen dat het vorige album zwak was, integendeel, maar dit keer is het geluid groter, met een meer afgeronde benadering en met een volledige band.
De plaat opent met het korte maar krachtige titelnummer. Dit is een pittig, rechttoe rechtaan punkrocktrack, en legt een parallel tussen Laura Jane Grace’s huidige kunst en haar roots bij Against Me! Dit is de perfecte manier om het album te openen, de aandacht te grijpen en de luisteraar mee te slepen. Het daarop volgende nummer “I’m Not A Cop” is veel meer satirisch. Het is een ander leuk lied, met tongue-in-cheek teksten en een opgewekte vibe. Als we onze ogen sluiten en echt luisteren, worden we meegesleept in het gebruikelijke punkrockgevoel dat we op een keldershow zouden horen en we kunnen ons voorstellen dat Grace de tijd van haar leven heeft terwijl ze het dichtbij en persoonlijk speelt.
“Dysphoria Hoodie” verandert de stemming enigszins. De zangeres heeft veel positieve aandacht en begrip gebracht naar de bredere wereld met betrekking tot het zeer reële probleem van genderdysforie en dit is opnieuw een zielvolle en eerlijke kijk op de worstelingen van iemand die daaronder lijdt. Het is een bijzonder krachtig nummer dat toont hoe belangrijk muziek kan zijn om anderen te helpen begrijpen en om bepaalde gevoelens uit te leggen op een manier die gewone woorden nooit kunnen.
Verderop in het album is “Cuffing Season” een prachtig akoestisch nummer. Er is geen zoeter geluid dan een getalenteerde singer-songwriter die haar ziel blootlegt met een eenvoudige melodie over eenvoudige akkoorden. Hetzelfde geldt voor “Tacos & Toast”. Met een naam als die zouden we niet verwachten dat een zangeres haar ziel uitstort, maar toch raakt ze hier een gevoelige snaar; ‘I think I’ll get a line tattoo through your name’, zingt Grace voor het refrein, met wat klinkt als een glimlach op haar gezicht.
Op het nummer “Mercenary” horen we pas echt de invloed van bassist Matt Patton, terwijl de noten de akkoordprogressies accentueren. Deze song heeft een heel aanstekelijk refrein, iets waar Grace meester in is geworden gedurende haar lange en gevierde carrière. De slottekst van het nummer, ‘I want you to love me, to love me like I love you’, is een pijnlijk eenvoudige, maar intens diepgaande zin die velen van ons in ons eigen leven hebben gevoeld. Dat is dé kracht van de vrouw achter de microfoon.
Het afsluitende nummer van de plaat, “Give Up The Ghost”, heeft bijna een bluesy gevoel, terwijl emotionele vocalen van Grace zweven over de eenvoudige akkoordprogressie. De muziek is eerlijk en open, en het gevolg daarvan is dat we ons gemakkelijk erin kunnen verliezen en er een diepe connectie mee voelen. Grace heeft al tientallen jaren enkele van de meest invloedrijke en belangrijke muziek in de punkrockscene neergezet, een eigen pad banend door een genre dat vaak te hard probeert om trouw te blijven aan zijn wortels in plaats van nieuwe te creëren. ‘I’m standing at the centre of the universe screaming I’m not done’ kan niet meer toepasselijk zijn voor een songwriter die lijkt te pieken met haar creatieve hoogtepunt op 43-jarige leeftijd. En dat zonder enig teken van creatieve vertraging in de nabije toekomst.
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “Dsysphoria Hoodie”, ons favoriete nummer van Hole In My Head, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
