© Thomas Vancopenolle
Een dikke maand geleden bracht Hector Devriendt, ofwel Jennifur, de plaat Things Don’t Change Until They Do uit op Sweet Sun, het label van elektronische artiest Supreems. Alvorens hij daarvoor werd gestrikt, releasete hij zelf materiaal via zijn eigen collectief HS71. Wij konden hem spreken over zijn nieuwe album, over waar hij de mosterd is gaan halen en wat de toekomst voor hem in petto heeft.
Hector, eerst en vooral een welgemeende proficiat met de release van Things Don’t Change Until They Do! De plaat is nogal eclectisch van aard, gezien verschillende genres zoals breakbeat, jungle en post-dubstep de revue passeren. Had je al snel door dat je je niet wilde focussen op één specifieke stijl?
Bedankt! Het proces voor het creëren van deze plaat is organisch verlopen, eigenlijk. Ik begon eerst met mijn muzikaal DNA te onderzoeken: waarmee ben ik opgegroeid? Welke muziek hebben mijn ouders mij leren kennen? Hoe heeft dat mijn identiteit beïnvloed? Ik ben ook door mijn luistergeschiedenis gegaan en merkte dat ik bijna geen elektronische muziek had geluisterd dit jaar, maar vooral andere genres zoals postrock en klassieke muziek. Geleidelijk aan besefte ik dus dat deze genres me begonnen te beïnvloeden in mijn werk. Dat alles werd ondersteund door te proberen achterhalen hoe ik muzikaal de wereld heb ervaren, en nog steeds ervaar. Dat klinkt cliché, maar zo is het wel gegaan (lacht). Vorig jaar ben ik met Jennifur ook live beginnen spelen. Mijn focus was eerst gewoon het maken van elektronische muziek, tot mijn vriend Thibault Goudket me vertelde dat als ik ooit het gebruik van een liveband zou overwegen, hij graag de drums wou voorzien. Michiel Ardaen, een andere vriend van mij, zei quasi hetzelfde over gitaar spelen. Op dat moment dacht ik, misschien moeten we het gewoon eens proberen om te zien wat we eruit kunnen halen. Dat bleek dus een goed idee te zijn! Ik ben zelf niet klassiek geschoold, maar met een liveband de muziek brengen, heeft mijn kennis wel enorm verrijkt. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik meer instrumentele muziek ben beginnen luisteren, en die invloeden vallen hopelijk ook op deze plaat.
Heb je je door bepaalde artiesten laten inspireren voor Things Don’t Change Until They Do?
Absoluut. Ik denk dan zeker aan bands zoals Sonic Youth en Radiohead, maar toch vooral het elektronisch duo Mount Kimbie. Zij slagen er perfect in om hun elektronische muziek te overbruggen met andere stijlen, eens te meer omdat zij intussen ook met een liveband werken. Oorspronkelijk komen ze van een puur elektronische achtergrond, maar dat is dus geëvolueerd over de jaren heen. Dat meemaken heeft een heel inspirerend effect gehad: als zij dat kunnen, dan moet ik het op z’n minst proberen. Ze zijn ook heel eclectisch en ze willen niet in genrehokjes geduwd worden, exact wat ik ook niet wil.
Hoe ben je precies bij Supreems en Sweet Sun terechtgekomen?
Vorig jaar had ik de plaat Nowhere, Now Here uitgebracht, en daar had Rik De Bruycker een nummer van gedraaid op Studio Brussel. Dat is dan bij een vriendin van Supreems terechtgekomen, die het puur uit muzikaal enthousiasme met hem had gedeeld. Supreems vond het een heel goede track, en was verbaasd dat ik zelf ook van Belgische bodem was. Hij had me persoonlijk gecontacteerd om te zeggen dat hij fan was van mijn muziek, wat toen wederzijds was zonder dat we het wisten. We zijn dan aan de praat gebleven en toen hij zijn label Sweet Sun oprichtte, zei hij dat hij graag mijn muziek wou releasen. Dat aanbod heeft me nog meer gemotiveerd om aan een nieuwe plaat te beginnen werken, zodat ik die hopelijk via dat label kon releasen. Ik voelde dat hij niet exclusief clubgerichte muziek wilde releasen, maar eerder een heel uitgebreid spectrum aan muzikale kleuren. Dat sprak me enorm aan.
Beschikte je daardoor over meer vrijheid voor deze release, of moest je hier en daar rekening houden met bepaalde zaken?
Ja, ik heb inderdaad veel zeggenschap gehad over alles, eigenlijk. Ik en Supreems hebben wel veel gepraat over Things Don’t Change Until They Do, o.a. over welke tracks zouden werken en welke niet, maar alles gebeurde op een transparante en constructieve manier. Het is omwille van die open communicatie dat ik op acht maanden tijd de plaat volledig heb afgekregen. Ik heb dus veel aan hem en zijn begeleiding te danken.
© Emma Raymaekers
We merken inderdaad dat je veel je eigen ding hebt kunnen doen op deze plaat, want ze droomt niet enkel lekker weg, ze komt ook heel persoonlijk over. Welk verhaal wilde je precies schetsen met Things Don’t Change Until They Do?
Ik herinner me de aanzet niet echt meer, maar afgelopen jaar ben ik veel over interpersoonlijke relaties en conventies beginnen nadenken. Terwijl ik aan mijn tracks werkte, kwam ik al snel op thema’s die daarmee gelinkt waren. Het nummer “A Meeting Around August” gaat bijvoorbeeld over een specifieke ontmoeting tussen twee mensen, maar eentje die niet per se zuiver liefdevol is. Er zijn namelijk genoeg andere emotionele en intieme connecties. Mocht dat toch evolueren naar iets dat meer op een relatie lijkt, op welk punt moet er dan een beslissing genomen worden om die verstandhouding in een andere richting te duwen? Ik wilde dus een specifieke situatie kaderen en die koppelen aan een soort van melancholisch inzicht.
“Teenage Energy” is dan weer een throwback naar mijn eigen relaties, naar mezelf, naar mijn tienerjaren, en hoe intens en emotioneel alles soms voor mij is geweest. Vaak wist ik ook niet hoe ik moest omgaan met de dingen die me toen overkwamen. Het is dan ook een bewuste keuze geweest om gelach en geroep in het nummer te verwerken, om dat extra te onderstrepen. Zo heeft elk nummer wel iets van specifieke lading, maar gezamenlijk passen ze qua thematiek allemaal wel samen.
Dat brengt me bij de pianotrack “Wietse’s Teenage Energy”, een rustig intermezzo op een verder vrij energieke plaat, en eentje die qua naam en feeling ook eens te meer hint naar die persoonlijke insteek. Hoe sluit dit nummer voor jou aan bij de rest van de tracks?
Klopt. Dat is eigenlijk een cover van “Teenage Energy”, gespeeld door mijn vriend Wietse de Cooman. Toen ik bezig was aan “Teenage Energy”, stuurde ik hem een link met een voorlopige versie van het nummer door, waarna hij het grijs begon te draaien. Ik had kort daarna de link naar het nummer verwijderd omdat ik een nieuwe versie wilde uploaden, waardoor Wietse opeens het nummer niet meer kon beluisteren. Mijn broer woont met hem samen en hij stuurde me niet veel later een filmpje door van Wietse die “Teenage Energy” puur op gehoor aan het coveren was op de piano. Ik vond dat dat echt magisch klonk, en ik wilde dat graag zo op de plaat krijgen. We zijn het niet veel later gaan opnemen in Gent, en de rest is geschiedenis. Het was ook een beetje een full circle moment, eigenlijk, gezien we al zo lang vrienden zijn en met quasi dezelfde muziek zijn opgegroeid. Eens te meer omdat het nummer ongeveer in het midden staat van het album, als een soort van verbindingspunt tussen de andere tracks. Qua sound hoor je op het origineel veel post-dubstep invloeden, in de stijl van Mount Kimbie, Four Tet, Burial: allemaal artiesten die ik veel luisterde in mijn puberteit. Een sterk contrast dus met deze versie!
De hoes van je eerder uitgekomen single “We Don’t Need To” deed nog wel aangenaam denken aan die van Shlohmo’s plaat The End, dus het verbaasde ons niet dat je ook fan bent. Je bent eigenlijk altijd heel consistent gebleven wat artwork betreft, zo ook duidelijk op Things Don’t Change Until They Do. Van waar komt precies die minimalistische, maar kleurrijke designkeuze?
Mijn vriendin Emma Raymaekers heeft de hoes voor deze plaat ontworpen. Ze is grafisch vormgever en kunstenares, en ik had voor de laatste paar releases ook al met haar samengewerkt omdat we zo goed op elkaar zijn afgestemd. Hoe zij de wereld ziet en die omzet naar kunst, dat strookt compleet met mijn eigen visie. Ze weet uiteraard ook heel goed wat het verhaal achter de plaat is, wat alles alleen maar ten goede kwam. Voor het artwork hadden we al heel snel gezamenlijk besloten om veel kleuren te gebruiken en die over elkaar te gooien, om een soort confetti-effect te bereiken. Het album is voor mij echt een bom van emoties, en het artwork reflecteert dat goed, vind ik.
Je hebt vorig jaar ook de soundtrack gemaakt voor de snowboardgame Shredders, van ontwikkelaar Foam Punch. We hadden vernomen dat je daarvoor vrij spel had, maar zijn er toch verschillen qua aanpak en proces voor een dergelijk project, vergeleken met een labelrelease?
Bij Shredders had ik inderdaad vrij spel, maar je werkt nog altijd in functie van een bedrijf, natuurlijk. Ik had gelukkig vaak fijne, uitgebreide gesprekken met het team, en zij hebben mij wel een beetje in een bepaalde richting gestuurd, maar zonder verplichtingen of iets dergelijks op te leggen. Zo kon ik wel mijn eigen ding gewoon doen. Het hielp ook dat ik het spel dagelijks kon spelen (lacht). Op die manier kreeg ik zelf ook een beter idee van welke tracks erbij pasten en welke niet.
Voor Things Don’t Change Until They Do had ik misschien nog net iets meer vrijheid om mijn eigen verhaal te vertellen, maar het scheelde eigenlijk niet veel. Ik kon voor beide projecten zelf veel artistieke knopen doorhakken, alleen was mijn labelrelease net iets persoonlijker geladen.
Tenslotte, welke richting zou je uit willen gaan met toekomstige muziek? Kan je daar al iets over vertellen?
Ik ben intussen aan een nieuwe plaat begonnen, eentje die hopelijk in 2024 zal uigebracht worden, maar ik voel wel dat ik nog wat aan het zoeken ben. Ik denk dat ik me nog meer ga verdiepen in de mogelijkheden van live muziek, om nog meer dat bandgevoel te krijgen waar ik wat verslaafd aan ben geraakt. Ergens wil ik ook wel club bangers beginnen maken (lacht). We zullen zien!
Jennifurs nieuwe album Things Don’t Change Until They Do is op alle platformen beluisterbaar.
Facebook / Instagram / Bandcamp
