Goose (US) @ Ancienne Belgique (AB Club): Zweven en vliegen

Als je de naam Goose hoort, dan denk je als Belg spontaan aan onze landgenoten met de Belpopklassieker “Synrise”. Sinds enkele jaren is er weliswaar een internationale band die ook zo’n naam draagt, maar een volledig ander genre brengt. Goose uit Connecticut brengt al sinds 2014 indiegroove, zo staat toch te lezen op de website van de band. In realiteit komt de muziek van het vijftal meer in de buurt van jambands zoals The Grateful Dead. Het was dan ook geen wonder dat de overgebleven leden van The Grateful Dead Goose omarmden en al enkele keren uitnodigden om samen met Dead & Company te spelen en zelfs een gastbijdrage te leveren. Qua albums is het lastig de tel bij te houden, zeker als je de liveplaten er gaat bij rekenen. Op toonaangevende website Rateyourmusic staan er al meer dan driehonderd genoteerd.

Goose is dus een band die het van zijn liveperformances moet hebben en dat is ook iets waar het graag gebruik van maakt. Zo wordt iedere show die de groep speelt opgenomen en ook bij deze eerste Europese tour is dat het geval. Nadat de band het podium verlaat, mixt de zanger de show en wordt ze op Bandcamp geplaatst. Zo ook de uitverkochte show van het vijftal in de AB Club. Als fan kan je dus altijd op iedere show aanwezig zijn nadien, of zelfs op het moment zelf. Want via Nugs worden die shows zelfs gelivestreamd. Het is dus duidelijk dat Goose alles in het werk stelt om de livebelevenis in zijn muziek helemaal naar voor te brengen. Het was dan ook geen verrassing dat de show in de AB Club lang op voorhand uitverkocht was.

Al van toen we de zaal betraden, viel ons op dat de ze nagenoeg enkel gevuld was door Amerikanen, op enkele verdwaalde Vlamingen na. Want vergis je niet, sommigen dachten hier de Belgische variant te zien. Die personen kwamen al snel van een kale reis terug, want met opener “Lead The Way” maakte Goose meteen duidelijk dat er hier gerockt zou worden. Het nummer duurt op plaat iets meer dan vijf minuten, maar om het live toch boeiender te maken, werden alle gitaarsolo’s breder uitgesmeerd. Hierdoor werd het dubbel zo lang en tegelijk ook dubbel zo boeiend.

Zo ging dat uiteindelijk bij iedere song, waardoor Goose in een set van twee uur slechts tien nummers kon spelen. Bij andere bands zou je dit als storend ervaren als er te veel gepalaverd werd tussendoor, maar hier werd er vooral gespeeld. Het meer groovy “Animal” liet de zaal al een eerste keer een beetje wilder in het rond dansen. De gitaren namen nog steeds de voorgrond in, maar ook een synthesizer mengde zich in de debatten. Zo werd er hier ook een pianosolo geserveerd waarna ook de gitaren hun ding konden doen en we zo weer voor een goeie tien minuten weg waren. Het moge duidelijk zijn, Goose zou zijn nummers niet onnodig kort maken.

Het kortste nummer was dan misschien “Seekers on the Ridge pt. I”, al was het maar omdat het lange “Seekers on the Ridge pt. II” daarop volgde. Hier werd ook duidelijk dat Goose naast uitstekende muzikanten, ook gewoon heel sterk is in het schrijven van nummers. Het eerste deel van dit nummer klonk namelijk heel aanstekelijk en makkelijk in het gehoor. Dat de groep echt goed is in muziek maken werd nog meer duidelijk bij “Red Bird” waarbij de toetsenist de vocals voor zijn rekening nam. Het nummer werd door het publiek uitgebeeld als vogels en leek ook een beetje op een proggy John Lennon-track. Althans in het begin, want eens de duivels op de gitaar werden ontbonden, was er nergens nog een houden aan.

Zo was er plots al anderhalf uur verstreken van de set en werden we vooral meegetrokken in het muzikale instrumentarium. Ook visueel had Goose zijn show mooi in elkaar gestoken. Enkele grote lichten achter en voor hen die zo nu en dan voor een muur van kleur zorgden, gaven de songs nog wat extra panache. Het was niet nodig om je aan bepaalde genotsmiddelen te bezondigen, je werd door de muziek al helemaal in een trippy wereld gesleept. Zelfs een nummer van Amerikaanse rockband Spoon kon Goose gewoon als een lange jam doen klinken, zonder daarbij de kenmerkende groove van die band niet te vergeten.

Uiteindelijk was “Hungersite” een nummer dat door de volledige zaal werd meegebruld en ook afsluiter “So Ready” kon je hieronder plaatsen. Het nummer zorgde voor een heel dansbaar sfeertje waarbij we zelfs een streepje funk konden ervaren. Goose is dus niet zomaar een jamband, ze hebben zichzelf zelfs nooit zo genoemd, maar wel indiegroove en die was hier heel duidelijk te horen. Toch ontspon ook dit weer in een amalgaan van gitaren, met één héél sterke solo, waarna de band na twee uur het podium verliet. Goose liet zien dat je door gewoon wat te jammen altijd verrassend uit de hoek kan komen, want de songs werden in het begin altijd gespeeld zoals ze opgenomen werden om dan uiteindelijk volledig andere oorden op te zoeken aan de hand van muziek. Een zoektocht die altijd rijkelijk beloond werd met solo’s op allerlei instrumenten, maar nooit zijn coolheid verloor.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Lead the Way
Green River (Creedence Clearwater Revival cover)
Animal
Seekers on the Ridge pt. I
Seekers on the Ridge pt. II
Red Bird
Inside Out (Spoon cover)
Hungersite
This Old Sea
So Ready