Je hoeft niet met winst te gaan lopen om een bloeiende carrière op te bouwen. Dat bewees de Britse zangeres Mae Muller die – ze eindigde echter als voorlaatste in de grote finale – vooral bekendheid verwierf door haar deelname aan het Eurovisiesongfestival 2023 in Liverpool. Haar succes stond al een tijdje in de sterren geschreven door “Better Days”, maar schoot pas echt uit de startblokken door het aanstekelijke “I Wrote A Song” waarmee ze haar geboorteland op die fameuze muziekwedstrijd vertegenwoordigde. Hoewel haar weinig tot geen ‘douze points’ werden toegewezen, nam haar talent daardoor wel internationale allure aan.
Naast het uitbrengen van uiteenlopende singles en ep’s – en in het bijzonder, haar optreden als klein meisje in de videoclip van “Grace Kelly” van Mika – is het nu tijd voor een langverwacht debuutalbum. Mae Muller beschrijft Sorry I’m Late zelf als een verzameling nummers die gegrepen zijn uit de laatste vijf jaar van haar turbulente leven in Londen. Geïnspireerd door Gwen Stefani, Lily Allen en Florence and the Machine transformeert ze, met een schaterlach en een traan, haar groeipijnen in meezingbare popnummers die dienst kunnen doen als een gratis therapiesessie.
Met een collectie van zeventien liedjes laat Muller ons horen waar ze de afgelopen jaren aan werkte. Eerder uitgebrachte nummers “Me, Myself & I” en “I Just Came To Dance” zijn door hun aanstekelijke beat nog steeds rasechte popsongs. Afwisselend met onmisbare ballades, zoals “Sorry Daniel” er één van is, klinken deze singles nog dansbaarder dan voordien. Bruisend van energie doet de Britse er nog een schepje bovenop met “Somebody New” die door zijn beklijvende melodie en gitaardeuntje dé oorwurm van het album is. Daarnaast maakt de goedlachse zangeres ook plaats voor een traan op “MTJL”, waarbij ze haar fouten omarmt en zichzelf van haar meest persoonlijke kant laat zien.
Hoewel er duidelijk geen gebrek is aan potentiële hits, vergat Mae Muller de lijm toe te voegen die dit alles tot één geheel kleeft. De samenhang wordt doorbroken door opvulmateriaal met als doel – al lijkt het toch zo – de afspeeltijd van het album onnodig te rekken. Omdat vermoedelijke B-kantjes “Miss America” en “Nervous (In A Good Way)” pas aan het einde van de plaat hun intrede doen, kon Sorry I’m Late dus beter ingekort worden om zijn essentie niet te verliezen. Ook de hit “Better Days” vindt zijn plaats tussen de rest precies niet terug, waardoor de drang om deze over te slaan steeds verleidelijker wordt.
Muller maakt van de gelegenheid graag gebruik om haar ex-partners een nazinderende steek te geven. Zo beschrijft ze op “I Wish I Could Hate You” de emoties waarmee ze werd achtergelaten en op “Breathe” hoe ze daarmee omgaat. Beide worden vergezeld van een hapklaar refrein dat het extreem moeilijk maakt om niet luidkeels mee te schreeuwen. Daartegenover is er geen sprake van een memorabele afsluiter, want “Written By A Woman” geeft door de combinatie van strijkers en trap enkel een opgejaagd gevoel waar we zo snel mogelijk vanaf willen.
Op haar eerste langspeler spreekt Muller ons zelfvertrouwen in, rouwt ze om gemiste kansen en geeft ze haar levensfouten toe. Dit alles combineert ze met de nodige portie zelfspot en meezingbare melodieën wat het album luchtig doet klinken. Door de massale hoeveelheid aan liedjes schiet de Britse in haar eigen voet, omdat ze daardoor een onvoldoende samenhangend geheel aflevert. Daarnaast zijn er wel voldoende kanshebbers aanwezig om haar plaats als rijzende ster in de hitlijsten te kunnen bemachtigen. Van een ijzersterk debuut kunnen we dus jammer genoeg niet spreken, maar toch weet Mae Muller ons met Sorry I’m Late te entertainen zoals alleen een ware popster dat betaamt.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Somebody New”, ons favoriete nummer van Sorry I’m Late, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
