Lokerse Feesten 2023 (Festivaldag 9): Onvergankelijke glorie

Op de voorlaatste dag van de Lokerse Feesten kijken we doorgaans al even in de achteruitkijkspiegel. Het was een editie waarbij de weergoden zich niet altijd van hun beste kant lieten zien, maar die vooral in het geheugen zal blijven hangen door een paar straffe concerten van enkele iconen uit de jaren negentig. Cypress Hill toverde de Grote Kaai even om tot de Westcoast, Placebo bewees nog steeds een medicijn te zijn dat vlotjes binnen gaat en Blur zorgde voor een universeel moment van collectief geluk op een overvolle parking. Ook deze laatste zaterdag trok resoluut de kaart van de nostalgie, met een affiche die luidop ‘Elder Millenial’ leek te schreeuwen. Anouk, K’s Choice en Skunk Anansie, allemaal hadden ze hun grootste hits in het decennium van de Discman en Friends op tv. Wanneer Arsenal de jongste band op de line-up van de avond is, dan weet je dan ook maar al te goed dat er een stevig rondje in de teletijdmachine te wachten staat.

Anouk

Dat ouder niet noodzakelijk versleten hoeft te betekenen, bewees Anouk op de Lokerse Feesten. De Nederlandse wist eind jaren negentig met een paar krakers van hits en een nogal uitgesproken persoonlijkheid zoveel bekendheid te verzamelen in de Lage Landen, dat een achternaam zelfs nu nog overbodig is. Iedereen voor het podium kende haar, het is Anouk, die blonde van “Nobody’s Wife”. Dat ene nummer blijft uiteraard het erfstuk van de Haagse, een lied dat haar op haar 22ste naar het sterrendom katapulteerde en ook nu in Lokeren weer het hoogtepunt vormde waar de hele parking op zat te wachten. Toch viel er ook in de aanloop naar haar grootste troefkaart al behoorlijk wat te beleven.

Anouk heeft, na al die jaren, nog steeds die behoorlijk ontwapenende rechttoe rechtaan uitstraling op het podium, en vooral ook nog steeds dat gouden strot. Dat zorgde ervoor dat bekende nummers als “Jerusalem” en “The Dark” nog steeds vlot hun weg vonden. “Lost” blijft weliswaar het soort zeemzoete ballade waar onze tenen van gaan krullen, maar ook die suikerspin ging vlot binnen bij het publiek dat voor het eerst massaal de keel openzette. Met stevigere tracks als “Good God” en “RU Kiddin’ Me” lukte het de Nederlandse gelukkig wel om vlot die melige smaak weg te spoelen bij de oude rockers in Lokeren. Ondanks het feit dat de zangeres aan het begin van de set constant in de weer was met zakdoeken en af en toe stond te rochelen op een manier waar zelfs een lama van zou opkijken, bleef haar zang ook indrukwekkend zuiver klinken. Voor ze uiteindelijk “Nobody’s Wife” inzette en de boel nog even los ging, bedankte ze het publiek om na al die jaren nog steeds naar die ‘oude tak’ te komen kijken. Het is typerend voor de ongedwongen charme van de Nederlandse die voor een fijne opener van de avond tekende.

K’s Choice

Binnenkort trekken de broers Bettens de knusse warmte van de culturele centra in voor een akoestische tournee. Op de Lokerse Feesten stonden de twee er echter nog eens met hun volledige band, de gitaren in de versterkers ingeplugd en klaar om even vol gas door hun dertigjarige carrière te scheuren. Dat Sam na een flirt met elektronica bij Rex Rebel het rocken duidelijk nog niet verleerd is, werd al bij opener “Everything For Free” meteen zonneklaar. De eerste strofe van het geliefde nummer uit Cocoon Crash werd nog backstage gezongen door Sam, die bij het openbarsten van het nummer onder luid gejoel het podium op kwam rennen. De bluesrock en rauwe americana van het album The Phantom Cowboy maakte het leeuwendeel van de setlist uit, maar door de aanstekelijke goesting waarmee de band speelde wisten ook die minder gekende nummers makkelijk hun weg naar het publiek te vinden.

Toch waren het uiteraard de klassiekers die voor het meeste animo wisten te zorgen op de Lokerse Feesten. Een erg vroege “Almost Happy” zorgde voor een gezellig kampvuurmoment dat het grote betonnen festivalterrein even kleiner liet aanvoelen. Ook tijdens “Believe”, meer richting het einde van het uurtje K’s Choice, kregen we een stevige dosis publieksparticipatie mee. Het nummer heeft dan ook een refrein dat zo onverwoestbaar meezingbaar is, dat het zelfs na al die jaren en een bewerking door Niels Destadsbader, nog steeds fier overeind blijft. Dat de dames naast ons uit volle borst ‘Zij gelooft in mij’ stonden te schreeuwen tijdens het meezingen was in elk geval een gniffel waard.

Het was echter niet uitsluitend het oude werk dat kon bekoren bij K’s Choice. Zo valt er bijvoorbeeld erg veel positiefs te vertellen over recente single “Time Is a Parasite”. Het lied heeft niet alleen een schitterende titel, maar is ook een stevige rocker waarin de stem van Bettens heerlijk mag aanschuren tegen de muur van gitaren. Dat het recente nummer, samen met het nog steeds kippenvel oproepende “Not an Addict” niet lang erna, voor het hoogtepunt van een uitstekend concert zorgde, laat het beste vermoeden voor de toekomst van de band. Dat Skin van Skunk Anansie tijdens de evergreen het podium kwam ophuppelen om het nummer mee te zingen, voelde als een geschenk dat de Lokerse Feesten even deed gillen van plezier. Sam liet aan het eind weten er een volledige dag over gedaan te hebben om van zijn woonst in Amerika de Lokerse Feesten te bereiken, maar dat het optreden elke minuut van die reis de moeite waard had gemaakt. Met het prachtig opbouwende instrumentale “We Are Glaciers”, dat sommigen in het publiek duidelijk wist te ontroeren, nam K’s Choice uiteindelijk op memorabele wijze afscheid.

Skunk Anansie

Ook de rockers van Skunk Anansie kregen een uur om het beste van zichzelf te geven op het podium. Bizar weinig voor een band van dit kaliber die toch als headliner op de affiche stond gedrukt. Elk nadeel heeft echter ook zijn voordeel, zoals een legendarische Nederlandse voetballer ooit opperde, wat betekende dat de groep rond Skin voluit voor een optreden met doeltreffers koos en de grote speeches van de zangeres tussendoor grotendeels in de kast bleven. “This Means War” trapte zonder verpinken de deur in en illustreerde dat de band niet uit Londen was afgezakt om het subtiel aan te pakken. Een pittige drumfill en gitaar die als een stoomtrein vooruit denderde zetten de boel meteen op stelten. Skin, als laatste op het podium, zette haar keel open en grabbelde het publiek bij het nekvel richting de jaren negentig. Uiteraard is het openingssalvo van de avond een nummer dat pas van 2020 dateert, maar Skunk Anansie is nu eenmaal een band die altijd trouw gebleven is aan haar eigen sound.

Dat het unieke stemgeluid van Skin na al die jaren nog steeds intact is, werd in tweede nummer “Because of You” netjes gedemonstreerd door de zangeres, die moeiteloos de hogere regionen van het refrein wist te halen. Met “Twisted (Everyday Hurts)” kreeg Lokeren een eerste hitje uit de oude doos gepresenteerd. Het springerige tempo van het nummer zette een deel van het publiek dan ook vlotjes aan om hetzelfde te doen. “Weak” bleek, ironisch gezien de titel, zoals vanouds een krachttoer. De ontzettende power die Skin achter het refrein stak, zorgde ervoor dat tal van smartphones en vuistjes de lucht in gingen. Skin zocht het publiek op en waagde zich aan een triomfantelijk potje crowdsurfen. “My Ugly Boy” werd iets minder triomfantelijk onthaald, maar kreeg desondanks nog heel wat mensen in het voorvak aan het springen. Skunk Anansie heeft naast een straffe zangeres ook een strakke ritmesectie die venijnig kan uithalen, wat live uiteraard dividenden oplevert, ook bij de minder bekende nummers. Het zoveelste bewijsstuk daarvan kwam er met een aan Sam Bettens opgedragen “God Only Loves You” dat trage stukken liet volgen door een refrein dat de menigte op de Grote Kaai haast van zijn sokken wist te blazen. Kalmte en hevigheid afwisselen is uiteraard een beproefd muzikaal concept, maar weinigen doen het zo ontzettend effectief als Skunk Anansie gisteren.

De volgende stap in het steeds verder voorbijvliegende uur was een kort rondje kippenvel opwekken. “Hedonism ( Just Because You Feel Good)” maakte bij velen duidelijk wat los; we zagen jonge veertigers hun jeugdjaren van gebroken harten op de slaapkamervloer even herbeleven. Na die breekbare schoonheid mocht het er terug wat vuiler aan toe gaan om het slot in te luiden. “Piggy” is bombast met de grote B en niet bepaald de beste single van de band, maar het kreeg de vuisten wel terug wat de lucht in. Dan deed “Tear the Place Up” het toch een stuk beter met een behoorlijk scherpe instrumentale breakdown als hoogtepunt. De afsluitende eer om alles finaal aan gort te spelen was echter voorbehouden voor, uiteraard, “Charlie Big Potato”. Het nummer klauwde loeihard en venijnig om zich heen en was de perfecte maalstroom van angstaanjagende lelijkheid en bloedmooie emoties.

Het bleek het perfecte vallende doek over een concert dat toonde dat vasthouden aan je glorietijd ook behoorlijk glorieus kan zijn. Alleen stopte het niet daar. Lokeren kreeg de eer het laatste optreden van Skunk Anansie te krijgen dit jaar voor het terug de studio induikt, en dat zorgde voor een jolige sfeer bij Skin en band. Ze kwamen terug het podium op, Skin met een groot glas wijn in de hand, en speelden in al die joligheid “You’ll Follow Me Down” haast in de vernieling. Het werd ingezet in de verkeerde maat, zodat Skin haar focus en tekst verloor. Het was kortom niet bepaald een feilloos slotstuk. Ook “Little Baby Swastikkka” miste wat van de concentratie van de rest van het optreden dat er aan vooraf ging, maar eindigde gelukkig op een keiharde, goede noot en stuurde het publiek voldaan naar de bar.

Arsenal

‘Zitten die mannen in de raad van bestuur ofwa?’ Het is een uitspraak die we opvingen van een persoon die zich luidop stond af te vragen waarom Arsenal wederom op het podium van de Lokerse Feesten stond. De reden waarom het Arsenal van John Roan en Hendrik Willemyns voor de, als we goed kunnen tellen, negende keer op het grote podium van het festival staat, is echter nog steeds een simpele: er zijn weinig bands in ons Belgenlandje die zo’n veilige belegging zijn. Arsenal is na al die jaren nog steeds een combinatie van hits en livereputatie, die niet alleen volk op de been brengt, maar het ook in beweging krijgt. Op een avond die aanvoelde als een infuus van nostalgie, was het dan ook niet meer dan logisch dat een band die een stevige stempel op de Belpop wist te drukken, op feestelijke wijze mocht afsluiten.

Na weken van regenachtige tristesse en een paar optredens in het daglicht, stond Arsenal duidelijk terug waar het graag staat: in het duister van een vrij zwoele zomeravond. Je voelde de gretigheid al hangen bij frontman John Roan en zijn band nog voor de eerste noot de Lokerse nacht in werd gelanceerd. De twijfelaar aan drankstand zeven staakte meteen zijn wankele protest toen “Amelaka Motinga” de spits afbeet. De zuiderse ritmes van een perfect op elkaar ingespeelde band, de zang van John Roan die netjes op de golven van zijn achtergrondzangeressen dreef en Leonie Gysel die voor de extra peper in de geluidsmix zorgde. De fundamenten waar het huis van Arsenal op is gebouwd, staan na al die jaren fierder dan ooit overeind. Het publiek van de Lokerse Feesten tekende gelukkig maar wat graag in voor het feest, waardoor we al snel tal van dansende en zingende mensen om ons heen zagen. Hoogtepunten in een optreden van Arsenal opsommen, daar beginnen we niet meer aan. Arsenal voelde namelijk ook nu weer als een ritje op de rollercoaster, waarbij er regelmatig een “Saudade Pt.2” of “Melvin” de revue passeerde als een looping die het hele terrein even over de kop liet gaan. John Roan en Leonie Gysel waren uiteraard zoals gebruikelijk meesterlijk in het bespelen van hun publiek en gebruikten constant alle hoeken van het grote podium als hun speelterrein.

We hebben in het verleden al vaker de loftrompet bespeeld voor het charisma van Roan als frontman, maar laat ons het deze keer ook maar even over zijn uitstekende achtergrondzangeressen hebben. De twee zangeressen zaten in Lokeren wederom erg sterk in de geluidsmix verweven en wisten op die manier nummers als “Animal” en “Sometimes” constant naar grote hoogtes te stuwen. Paulien, al jaren een vaste waarde op de achtergrond bij Arsenal, kreeg ook nu weer haar moment in de schijnwerpers naar het einde toe, en wist even de onverdeelde aandacht van de Lokerse Feesten te grijpen met een bloedmooie versie van “Temul (Lie Low)”. Arsenal komt dit najaar eindelijk met een langverwachte liveplaat en wij kunnen haast niet wachten om die breekbare liveversie van Paulien, netjes aangedreven door de melancholische gitaarlijn van Bruno Fevery, in onze playlist te stoppen.

De feesttrein van Arsenal zette uiteindelijk koers naar het eindstation met de voorspelbare wagonnetjes. “High Venus”, wederom met Paulien als hoofdzangeres, kreeg een stevige intro die naar EDM neigde aangemeten, en met “Estupendo” en “Lotuk” kreeg Lokeren nog eens de kans om voluit te gaan. Er werd gedanst, gesprongen en gezongen, John Roan zocht de voorvakken op, de Lokerse Feesten werd kortom op euforische wijze de nacht in gestuurd. Met een opzwepend feest deed Arsenal het licht uit van een dag boordevol nostalgie aan de Grote Kaai die bewees dat ouderdomskwaaltjes bij de artiesten van deze avond ondanks een uitgebreide carrière nog lang niet aan de orde zijn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!