Blue Öyster Cult werd tijdens de jaren zestig gevormd, maar is dezer dagen nog steeds actief. Bekendste hits “(Don’t Fear) The Reaper” en “Burnin’ for You” worden nog dagelijks gedraaid op verschillende radiozenders en zijn geliefd bij zowel de jonge als oude generatie. Ze waren in 2017 te spotten op Graspop en hebben sindsdien ook een nieuw album, The Symbol Remains. Gisteren bevond Blue Öyster Cult zich in het Koninklijk Circus en bewezen ze dat de vintagerockers nog steeds weten hoe ze een podium moeten inpalmen.
Gaëlle Buswel mocht de avond openen. De Franse zangeres wist het publiek op te warmen met een mengeling van blues, folk en rock uit de jaren zeventig. Op plaat klinkt ze braaf, maar met haar krachtige stem leidde ze het publiek volledig naar haar wil. In tegenstelling tot andere shows, waar ze normaal met een volledige band achter zich speelt, bracht ze deze keer een akoestische set. Haar gitaar leek op het eerste gezicht meer een attribuut, maar van zodra ze begon te spelen, veranderde de sfeer automatisch mee. Ook de steengoede gitarist Michaal Benjelloun deed wonderen. Zijn slidegitaar weet je aan het dansen te krijgen en ook gisteren was stilstaan geen optie. Gaëlle heeft zonder twijfel een helder vooruitzicht in de toekomstige muziekwereld en hopelijk zien we haar nog eens terug als een hoofdact.
Met typische rockkuren werd de show van Blue Öyster Cult een tiental minuten na de aangekondige tijd gestart. Oorspronkelijke kernleden Donald Roeser (aka Buck Dharma) en Eric Bloom leidden de band met hun gitaarwerk en zang. Basgitarist Danny Miranda gaf zoals altijd een geanimeerd optreden samen met Jules Radino op drums en multi-instrumentalist Richie Castellano was te vinden aan de keys en leadgitaar, en nam ook een deel van de zang voor zijn rekening. Het voorprogramma had de benen al in beweging gekregen, maar het eerste nummer “ Blade Runner (End Titles)”, een cover van Vangelis, wist er pas een echt dansende boel van te maken. Het was heerlijk om de mensen zo te zien genieten van vrijwel oude en misschien zelfs afgezaagde meezingers.
‘It’s all about women, beer, partying and bicycles’, luidde Buck. De constante gitaarsolo tijdens “Burnin’ for You” blijft machtig om te horen en deze keer te zien. De gitaarpartijen bouwden een spanning op, waardoor we neigden naar meer en dat gaven ze. Het applaus klonk bijna luider dan het optreden zelf en de band sloeg hierdoor op volle toeren. Qua akoestiek was de zaal perfect om een oorverdovend optreden te bezorgen, maar we twijfelden toch of de zaal perfect was voor een band als Blue Öyster Cult. Zitplaatsen voor een rockband die alles behalve ballades speelt? Ondanks onze bedenkingen zat de sfeer goed en genoot het publiek er duidelijk van. Zitplaatsen werden ingeruild voor staanplaatsen en iedereen behandelde elkaar als een grote familie.
“The Vigil” creëerde een bepaalde sfeer, namelijk eentje waarbij we konden wegdromen. De song bevatte een magische brug die het publiek meenam op een onvergetelijke reis. Gedurende drie minuten was iedereen even helemaal zoned-out, zelfs zodanig dat er iemand flauwviel en al applaudisserend werd weggevoerd. Typisch rock-‘n-roll style. De show werd na een tiental minuten hervat met de hit “Cagey Cretins“. De keys kwamen dit keer grondig aan bod en de gitaar lag wat meer op de achtergrond. Op een gegeven moment leek het op een improvisatie, maar ze gaven er gewoon eens ferm van langs. Puur instrumentaal wist de band een volledige zaal weer eens op stang te jagen. “Godzilla” zorgde dan voor een meezingend koor. Hoofdjes gingen op en neer van zowel jong en oud. Het oudere publiek was vanzelfsprekend aanwezig, maar hier en daar waren er ook jonkies te spotten. Geen geduw of getrek, enkel puur genot voor alle generaties.
Blue Öyster Cult sloot de hoofdset af met grootste hit “(Don’t Fear) The Reaper”. Dit zorgde voor veel klappende handen en luchtdrummers. De vocals waren on point en de gitaarsolo krijgt een score van elf op tien. We lieten ons helemaal gaan, net zoals alle andere aanwezigen in het Koninklijk Circus. Na enig applaus en geschreeuw vond de bisronde plaats. Ze sloten de set officieel af met “Hot Rails to Hell”, een perfect nummer als je het ons vraagt. Gitaarsolo’s à volonté en een losgelaten Richie, allemaal in vijf minuten tijd.
Kortweg samengevat was het zalig om Blue Öyster Cult in deze tijd nog live te zien. Ook al zijn ze van de oude stempel en redelijk passé, meer dan een halve eeuw na hun ontstaan weten ze nog steeds nieuwe nummers uit hun mouw te schudden en zo zie je maar weer dat er op rock-’n-roll geen leeftijd staat. Ze serveren nog steeds een wonderlijke set en weten een volledige zaal van meer dan tweeduizend man zonder enige moeite aan het dansen te krijgen. Voor herhaling vatbaar dus.
