Zelden krijg je de kans om de uit Washington D.C. afkomstige band Thievery Corporation live aan het werk te zien. Doorgaans toert de band doorheen het wijde Amerikaanse vasteland, met af en toe een relatief kleine escapade op Europees territorium. Het geluk is helemaal aan onze zijde nu de groep voor hun The Outernational V.2 tour ook even halt houdt in het Brusselse Koninklijk Circus. Eergisteren ging Berlijn nog voor de bijl, deze avond was het één en al liefde voor Brussel.
Als voorprogramma kregen we de schijnbaar uit het niets getoverde Jet Vesper voorgeschoteld. Een jonge snaak die zich alleen met een elektrische gitaar en een loopstation begeleidde. Redelijk kaal en relatief eentonig qua geluid, ware het niet dat hij wel degelijk maximaal zijn plan trok met die minimale middelen. Zowel op vocaal als op technisch vlak kon je bijvoorbeeld niet anders dan echo’s van voorbeelden als Prince en Jeff Buckley ontwaren. Het werkte ook erg aanstekelijk als hij met zijn gitaar tekeerging op Donna Summers discoklassieker “I Feel Love”. Daarmee kreeg Vesper in een kort halfuurtje even het publiek op de hand, alvorens met een wat sobere gitaarballad weer afscheid te nemen en het publiek veel plezier met de hoofdact te wensen.
Omstreeks half negen doofden de lichten en werd met het uit Radio Retaliation geplukte openingssalvo “Sound The Alarm” duidelijk dat het inmiddels twintig jaar operationele Thievery Corporation op en top klaar was om Brussel helemaal over te nemen. Al snel volgde het op fusion beats, solide bas- en drumgrooves gestoelde “Illumination” dat voor de gelegenheid extra aangelengd werd met percussie en sitar en het in dubby sferen gedrenkte “Originality”. Heerlijk om vanuit de frontstage te ervaren hoe deze band nog steeds niets van zijn goudwaarde verloren had.
Tegen dat de eerste nummers geknald waren, werden de eerste van de de vele gastvocalisten erbij gehaald, zoals Racquel Jones die met een goddelijke outfit en dito vocals de show stal. Toch was het ook de liveband met naast Rob Myers op gitaar/sitar, Rob Garza op keys, elektronica en elektrische gitaar, bassist Ashish Vyas, drummer/percussionist Jeff Franca en co-percussionist/vocalist Frank Orall die de eer van Thievery Corporation prima verdedigden.
De band werkte zich deze avond in Brussel doorheen een uiterst gevarieerde set die onder meer langs cocktailjazz, downtempo elektronica sferen bewoog, maar evenzeer ook elementen uit rock, reggae, dub, hip-hop, punk of Indiase jazz incorporeerde. Dan was er weer een duizelingwekkend “Amerimacka” dat doordrongen was van sweet soul, reggae en een fikse portie elektronica. Aardig moment ook, gezien er vanuit het publiek zowaar een fikse joint aangereikt werd. Om vervolgens te belanden bij de dromerige, in het Frans gezongen elektropop van “Shadows Of Ourselves” met Lou Lou Ghelichkani of het fragiele, door Natalie Clavier uitstekend gezongen en naadloos gespeelde “All That We Perceive”.
Al snel viel op dat de band snel vaart maakte. Dat viel met name op tijdens de waanzinnige raps van Mr. Lif en Raquel Jones in het door trippy elektronica, rap/hip-hop en Jamaicaanse ritmes aangedreven “Letter To The Editor”. Groovy, cool én vooral uiterst dansbaar net zoals het erop volgende “Vampires”. De zaal werkte zich net zoals in de band in het zweet en feestte dat het een lieve lust was. Zeker als er ook een prima “The Heart’s A Lonely Hunter” aan te pas kwam waarbij Frank O’Harrell de rol van David Byrne vervulde: ‘welcome to my starship / it’s beautiful forever’ terwijl feestelijk swingende conga’s en percussieve ritmes de zaal helemaal aan het dansen kreeg.
De uitgesproken zomerse feel van “Lebanese Blonde” kon dan weer rekenen op herkenningsapplaus. Elders was het vooral het vocale spervuur van een rhymemaster als Mr. Lif die de zaal voor zich won. Zeker als het Thievery Corporation soundsystem helemaal een andere weg insloeg richting grensgebied tussen Amerikaanse hip-hop en straatwijze rockmuziek, het donkere, op poëtische verzen leunende “Culture Of Fear” dat ergens verwees naar bands als Public Enemy, Rage Against The Machine of Run The Jewels. Niet eens zo verrassend want doorheen het rijke, eclectische songmateriaal vond je zo een uitgesproken sociaal en maatschappelijk engagement. Daarmee volgden ze enkel het spoor van vele van hun muzikale helden zoals onder andere Fela Kuti, Manu Chao, Bad Brains, The Clash.
De instrumentale “Facing East” gaf op zijn beurt aan dat Thievery Corporation overal wel wat haalt, ook uit muzikale (deel/sub-)culturen die op muzikaal vlak niet zo echt gekend zijn. Het illustreerde goed de brede handelswijze waarmee de veelkoppige band concertzalen zoals het Brusselse Koninklijk Circus, in overeenstemming met principes zoals DIY en onafhankelijkheid, naar zijn geheel eigen hand zette. Het verschil met sublieme sexy reggaestoten zoals het uitgelaten “San San Rock” kon niet veel groter zijn. Doe daar nog een wulpse Racquel Jones bij die haar beste Grace Jones voorzette en dan vielen de gelukzalige blikken en sensuele dansmoves van het publiek best te verstaan.
Naar het einde van de set vierde de groep de teugels. En kwamen er zelfs solospotjes op drums, percussie aan te pas, net zoals Myers even op gitaar los mocht gaan. Thievery bleef echter vrijuit plukken uit de eigenhandig bij elkaar gespeelde snoepdoos. Meer dan twee uur lang hield de veelkoppige band het publiek in bedwang, daarbij op het einde zowel minder gekende nummers, zoals “La Femme Parallel”, als absolute kleppers als “The Richest Man In Babylon” prijsgevende.
Optredens zoals deze van Thievery Corporation zijn waarlijk gebeurtenissen. Telkens weer verraste de groep door er ongewone instrumenten zoals een sitar bij te halen zoals we mochten horen bij de hit “Lebanese Blonde”. Of door volop te spelen met andere talen zoals in het Frans bij “Shadows Of Ourselves”, maar evengoed ook het Portugees zoals bij het weldadige “Saudade”, een volkslied opgedragen aan alle migranten ter wereld. Neem ook in rekening de veelzijdigheid en de vele gastartiesten en vocalisten zoals Natalie Clavier, Mr. Lif, Racquel Jones,.. die het allerbeste uit zichzelf gaven en bij uitbreiding de hele band haalden. Dat was ook deze heerlijke avond het geval. Een goedgevuld, net niet tot de nok uitverkochte Koninklijk Circus at zowaar uit de handen van Thievery Corporation tijdens een erg gesmaakt, lekker prikkelend en ruimschoots deugddoend concert.
