Inmiddels zijn de Welshe harpiste Catrin Finch en de Senegalese koraspeler Seckou Keita alweer toe aan een derde samenwerking. Na platen als Clychau Dibon (2013) en Soar (2018) is er nieuw werk in de vorm van Echo. Met dat album bestendigt het duo niet enkel een tienjarig bestaan, maar bewijst het ook dat samenwerking op muzikaal vlak meer dan loont.
Echo is een reflectie op de wereld zoals ze zich aandient, de coronapandemie inbegrepen. De muziek die Finch en Keita op het album te bieden hebben, is in zekere zin een synthese van eerder werk. Geluidsmatig vallen er geen grote verschillen op te merken, zij het misschien op de inbreng van contrabas, strijkers (viool, cello) en vocals na. Zo zou je kunnen stellen dat de muzikanten op Echo hun kunst verder verfijnen.
Het aardige aan hun samenwerking is vooral het aparte verhaal rondom de muziek. Zo gaat het onder meer over verschillende persoonlijkheden vanuit heel verschillende achtergronden die elkaar vinden en daaruit een heel eigen verhaal weten te puren. Met veel en groot succes, overigens, want het duo Finch/Keita heeft doorheen de jaren vooral ingezet op concerten en tournees (Womad BBC Proms, Sfinks,..). Ook met dit nieuwe album staan er heel wat nieuwe concerten en festivals op het programma.
https://www.youtube.com/shorts/L-M5G3LvPvk
Bijzonder is ook dat het echt gaat om een samenwerking. Finch en Keita wisselen dan ook regelmatig ideetjes uit. Zo komt opener “Gobaith” (Welsh voor hoop) bijvoorbeeld voort uit een oorspronkelijk idee voor een balletscore (Giselle), terwijl Keita in zowel “Chaminuka” als het afsluitende “Julu Kuta” – beide oorspronkelijk voor de BBC reeks Don’t Forget The Driver geschreven – een knappe ode brengt aan de recent overleden Zimbabwese mbira-virtuoos Chartwell Dutiro. Elders, zoals tijdens “Tabadabang”, laat Keita zijn licht schijnen over een West-Afrikaans spel (Lo Yiro) dat volwassenen spelen om hun kinderen tot rust te brengen.
Het in de Real World studios opgenomen Echo is een meer dan bijzonder album. Het plaatst de unieke samenwerking tussen Finch en Keita prominent, terwijl het evengoed laat horen hoe muziek waarlijk zijn voordeel kan doen door een brede blik op het versmelten van allerhande tradities en genres. Ondanks de hints naar klassiek, folk, blues en jazz, hedendaags/postmodern en traditionele muziek is de muziek die Finch en Keita brengen wijs en werelds genoeg om zich niet door een enkel genre of label te laten vangen. Echo brengt oorspronkelijke muziek die de luisteraar vast niet onbewogen laat, muziek vanuit de echokamer als het ware. Het is de muziek die heropleeft na de stilte, na het verlies, na de turbulente emoties. Rauw, puur, en vooral: authentiek.
